To człowiek, który samotnie żyje w lesie. Okoliczny lud uważa go za mędrca. Udziela cennych wskazówek i rad. Kirkorowi wyjawia tajemnicę swego pochodzenia:„Żyłem w purpurze, dziś noszę łachmany; Muszę przeklinać. Miałem dziatek troje. Nocą do komnat weszli bracia zboje, Różyczki moje trzy z łodygi ścięto! Dziecinki moje w kołyskach zarżnięto! Aniołki moje!... wszystkie moje dzieci!” Jest zdetronizowanym władcą – Popielem III. Państwem włada Popiel IV- jego brat. Rządy następcy są srogie, „ociekają” krwią. Starzec obwinia się za to:„Ach, jam przeklęty! Przeklęty! Trzy razy Przeklęty! winien jestem nieszczęść ludu.” Jako wygnaniec uniósł ze sobą świętą koronę Lecha – insygnium władzy. Zdaje sobie sprawę, że szczęście wróci do kraju w momencie, gdy na tronie zasiądzie właściciel „talizmanu”. Kirkor czuje się w obowiązku pomóc byłemu władcy. Organizuje żołnierzy i zbrojną wyprawę przeciw Popielowi IV. Zabija „uzurpatora” . Niebawem do władzy powrócić ma Popiel III, lecz gdy Kirkor posyła po niego, starzec już nie żyje. Zostaje zamordowany:„Lecz na skrzypiącej gałęzi przed chatą Trup jego wisiał na grubym powrozie Z białymi włosy i z podartą szatą Wicher się bawił i trupa kołysał (...)” Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij