1. Po Mszy Świętej będziemy błogosławili kierowców i auta. Ofiary złożone z tej okazji do koszyczka będą przeznaczone na zakup środków transportu dla misjonarzy polskich. Bardzo dziękujemy . 2. Przypominamy, że w czasie wakacji nie ma Mszy Świętej w niedzielę o godz. 13:00. Kancelaria parafialna czynna jest w godz. od 17:00 do 17:45. Wystawienie Najświętszego Sakramentu od godz. 17:00. W nagłych sprawach, takich jak pogrzeb czy wezwania kapłana do osoby umierającej, należy kontaktować się telefonicznie z kapłanem dyżurnym. Telefon do księdza dyżurnego jest wywieszony na drzwiach kancelarii. 2. W liturgii najbliższego tygodnia: – (pn.) – Święto św. Jakuba, Apostoła. Tego dnia jest również wspominany św. Krzysztof, patron kierowców. W związku z tym, jutro podczas wieczornej Mszy Świętej, będziemy błogosławili kierowców i pojazdy mechaniczne. – (wt.) – Wsp. św. Joachima i Anny, rodziców NMP oraz dziadków Pana Jezusa; – (czw.) – Wsp. św. Marty, Marii i Łazarza, przyjaciół Pana Jezusa. 3. 10 Rowerowa Pielgrzymka na Jasną Górę wyruszy z Białegostoku 3 sierpnia br. Do udziału w pielgrzymce zapraszamy wszystkich, którzy poprzez rowerowe pielgrzymowanie pragną uczcić Matkę Bożą i wraz z Nią powierzać swoje intencje Panu Bogu. Zapisy i szczegółowe informacje o pielgrzymce dostępne są na stronie – 4. 36 Białostocka Piesza Pielgrzymka na Jasną Górę odbędzie się w dniach 30 lipca – 12 sierpnia 2022 r. Pielgrzymka wyruszy pod hasłem ,,Cała Piękna”. Zapisy na pielgrzymkę przyjmowane będą: od 22 do 29 lipca w godz. 1700-1900, w „Piwnicy Akademickiej” przy białostockiej katedrze – ul. Kościelna 2. Ci, którzy z różnych powodów nie mogą wyruszyć na pielgrzymi szlak, a chcą wesprzeć pielgrzymów zachęcamy, aby łączyli się duchowo zapisując się do „Grupy Złotej” powierzając także intencje, w których każdego dnia pielgrzymowania będą modlili się pielgrzymi. 5. 30. Jubileuszowa Ekumeniczna Piesza Pielgrzymka do Wilna, pod hasłem ,,Aby byli jedno”, odbędzie się w dniach 20–25 sierpnia 2022 roku. Z racji na trudną sytuację na granicy polsko-białoruskiej przemarsz pielgrzymki zostanie skrócony. W drugim dniu pątnicy przejadą autokarami na granicę białorusko-litewską, skąd nastąpi dalsze pielgrzymowanie. Zapisy na pielgrzymkę przyjmowane będą: – przez specjalny formularz internetowy, który będzie aktywny od 1 do 15 sierpnia na stronie internetowej – oraz osobiście w dniach 10-12 sierpnia w godz. od 17:00 do 19:00 w Domu Księży Emerytów przy ul. Cedrowej 16 w Białymstoku. Wymagany jest ważny dowód osobisty. Wszelkie informacje dotyczące pielgrzymki można znaleźć na stronie internetowej: lub na facebooku. 6. Dzisiaj, po Mszy Świętej, jeszcze raz, będziemy zbierali ofiary do puszek na operację serca 1,5 rocznej Marysi Lisiewicz z Białegostoku. Potrzeba jest bardzo pilna, gdyż dziecko musi być zoperowane jak najszybciej w klinice w USA. 7. W ubiegłym tygodniu odeszli do wieczności zmarli nasi parafianie: ++ Mariusz Kiszkiel, Janina Łucejko. Wieczny odpoczynek racz im dać Panie … Nawigacja wpisu

Druga zapowiedź śmierci i zmartwychwstania Jezusa Po wyjściu stamtąd podróżowali przez Galileę, On jednak nie chciał, żeby kto wiedział o tym. Pouczał bowiem swoich uczniów i mówił im: Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Ci Go zabiją, lecz zabity po trzech dniach zmartwychwstanie. Oni jednak nie rozumieli tych słów, a bali się Go pytać. Tak przyszli do Kafarnaum. Gdy był w domu, zapytał ich: O czym to rozprawialiście w drodze? Lecz oni milczeli, w drodze bowiem posprzeczali się między sobą o to, kto z nich jest największy. On usiadł, przywołał Dwunastu i rzekł do nich: Jeśli kto chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich! Potem wziął dziecko, postawił je przed nimi i objąwszy je ramionami, rzekł do nich: Kto przyjmuje jedno z tych dzieci w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, nie przyjmuje mnie, lecz Tego, który Mnie posłał. Mk 9, 30-37 Modlitwa przygotowawcza Prośmy Boga, Pana naszego, aby wszystkie nasze zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do służby i chwały jego Boskiego Majestatu (CD 46). Obraz do modlitwy Przedstawmy sobie Jezusa nauczającego swoich uczniów. Prośba o owoc modlitwy Prośmy, abyśmy przyjęli mękę, śmierć i zmartwychwstaniu Jezusa jako wyraz Jego miłości do nas. Prośmy również, abyśmy idąc za Jezusem naśladowali Jego życie. 1. Jezus ujawnia swoim uczniom po raz drugi swoją misję przyjścia na świat: Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Ci Go zabiją, lecz zabity po trzech dniach zmartwychwstanie. Podobnie jak w pierwszej zapowiedzi męki i zmartwychwstania Piotr nie myślał o tym co Boże, ale o tym, co ludzkie, tak i tym razem, uczniowie nie rozumieją słów Jezusa i boją się Go pytać o wyjaśnienie. Po ludzku wydaje się to zrozumiałe. Kto chciałby dla najbliższej, ukochanej osoby cierpienia i śmierci; a pojawiające się w tle zmartwychwstanie wydaje się już całkowicie abstrakcyjne. Wątpliwości w wierze uczniów są dla nas pocieszeniem, bo my również mamy wiele pytań do Boga bez odpowiedzi. Mimo wszystko jesteśmy zaproszeni przez Jezusa do kroczenia za Nim i całkowitego zaufania Jemu. 2. Uczniowie Jezusa nie tylko nie rozumieją Jego słów, ale żyją zupełnie innymi wartościami. Idąc drogą do Kafarnaum posprzeczali się między sobą o to, kto z nich jest największy. Uczniowie potrzebują czasu, aby dojrzeć, że droga ucznia Jezusa winna przypominać naśladowania Go, także w dźwiganiu krzyża. Nie jest to droga zaszczytów, lecz pokornej służby i rezygnacji z siebie, a przykład pozostawił nam sam Jezus: Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie na okup za wielu (Mk 10, 45). Czy godzimy się w pójściu za Jezusem na dźwiganie codziennego krzyża? Czy przyjmujemy w pełni słowa Jezusa o Jego męce, śmierci i zmartwychwstaniu? A może jest tak, że pomijamy w naśladowaniu Jezusa wymiar krzyża, który jest dla nas trudny do przyjęcia? 3. Jezus nie karci uczniów, lecz z miłością tłumaczy im swoją misję posługując się przykładem dziecka: Kto przyjmuje jedno z tych dzieci w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, nie przyjmuje mnie, lecz Tego, który Mnie posłał. Choć dzieci były błogosławieństwem dla rodziny, w czasach Jezusa nie cieszyły się specjalnymi względami, były raczej na marginesie zainteresowań. Przyjąć dziecko oznaczało zwrócić się ku temu kto nie jest ważny. Jezus utożsamia się ze słabym, bezbronnym dzieckiem, potrzebującym pomocy. Tym samym uwrażliwia swoich uczniów czym powinni się kierować w działaniu. Rozmowa końcowa W rozmowie końcowej wyraźmy nasze obawy w pójściu za Jezusem i prośmy Go, abyśmy potrafili przyjąć i dźwigać swój codzienny krzyż, ufając, że w ten sposób, wejdziemy jak Jezus, do chwały zmartwychwstania. Na zakończenie odmówmy Ojcze nasz. O. Jerzy Mordarski SJ

W sprawach Bożych sekretem pierwszeństwa jest miejsce ostatnie, postawa służby. Najlepszym przykładem jest sam Pan Jezus, o którym powiedziano, że w Nazarecie zajął ostatnie się zepchnąć na ostatnie miejsce, to dowód nieporadności życiowej, ale zajmowanie ostatniego miejsca z całą świadomością naśladowania Jezusa, to wielka wygrana naszego życia. Może nawet nie zauważyliśmy, jak gorzko przeżył Pan Jezus zachowanie swych uczniów. Oto mówi im wprost o swym poniżeniu wielkim, o aresztowaniu, wydaniu w ręce ludzi, którzy go zabiją. Słuchali tego niczego nie rozumiejąc. A zaraz potem zajęli się swoimi sprawami, sprzeczając się, kto z nich jest najważniejszy. Mistrz mówi o sobie, że będzie potraktowany jak ostatni, oni marzą o tym, kto będzie pierwszy... A może byli przekonani, jak ludzie swego pokolenia, że Mesjasz będzie potężnym wodzem, który wyzwoli Izraela ze wszystkich udręk. Dał temu wyraz właśnie Piotr, który przecież wyznał: "Ty jesteś Mesjaszem", ale zaraz odwołał Mistrza na bok i coś mu żarliwie szeptał. Był przerażony tą wizją o cierpieniu, odrzuceniu, zabiciu. To przecież nie tak! Dlatego uważał za konieczne, by go upomnieć. Mesjasz był zwycięski, potężny, ale nie odniesie przecież zwycięstwa ponosząc klęskę. Słyszeliśmy odpowiedź Chrystusa: "Zejdź mi z oczu, szatanie". Jak mocno tkwiło w uczniach to przekonanie, jak potężne było oczekiwanie na tego, którego Bóg pośle, aby wyzwolił... Ale takie są drogi ludzkiego myślenia. Nie pokrywają się często z Bożymi planami. Wielokrotnie będzie Pan Jezus zapowiadał, tłumaczył, wyjaśniał, że to odkupienie, wyzwolenie z niewoli szatana, nie dokona się z zewnątrz, przez interwencję z góry. Nie, ten proces odnowy dokona się przez wewnętrzne odrodzenie, zmianę zupełną stylu życia, naśladowanie Tego, który stał się człowiekiem dla naszego zbawienia. I to jest zwycięstwo. Tak zobaczył zwycięskiego Jezusa św. Paweł. Pisał: "On to bytując w postaci Bożej, nie obstawał nieugięcie przy tym, by trwać w równości z Bogiem, a raczej wyniszczył siebie i przyjął postać sługi, stając się podobnym do człowieka. A gdy zjawił się w postaci ludzkiej upokorzył się i stał się posłusznym, aż do śmierci na krzyżu" (Flp 2,6-8). I zachęca nas: "Bądźcie przejęci tym samym duchem", który ożywił Chrystusa Jezusa". Sam Jezus też będzie nas pouczał, co ma uczynić ten, kto chce być pierwszym. Woła do nas: uczcie się ode mnie, że jest cichy i pokornego serca. A my słuchamy tych wezwań i przyznajemy: skóra nam cierpnie. Bo mamy tych wezwań już dosyć, bo ciągle nas upominają, wzywając do pokory ludzie powołani i niepowołani. A poza tym nasz obraz człowieka pokornego jest mocno zdeformowany, jak w krzywym zwierciadle. Trochę tak, jak w swej poczcie przedstawił niegdyś Ojciec Malachiasz: "Człek bez własnego zdania, odstępujący łatwo od swych opinii, przyjmujący każdorazowo punkt widzenia swego rozmówcy, nadmiernie posłuszny i uległy - każdemu. Człek bez pragnień i bez ambicji. Sentymentalnie słaby i poczciwy, obrzydliwie potulny; można go obudzić o drugiej w nocy i posłać po papierosy na dworzec. Wystraszony lizus, rozpamiętywający bez końca, czy aby wystarczająco grzecznie zachował się wobec swego szefa" (Poczta I, 208). Tylko, co to ma wspólnego z tym wzorcem pokory, który nam Pan Jezus daje wskazując na siebie. Bo przecież tylko On, nikt inny, ma być dla nas wzorem i tylko On ma prawo wymagać od nas, byśmy nie zajmowali sami pierwszego miejsca, jeśli nas oto nie poproszą, bo mogą być kłopoty i trzeba się będzie przesiadać. Ma prawo wymagać od nas, byśmy nie zadzierali nosa i nie spoglądali z góry na otoczenie, skoro On, wiedząc kim jest św. Józefa nazywał swoim ojcem i przez lata pracował w Nazarecie, jako sługa. Zabrania nam krzyczeć: "Panie, pan wie, kto ja jestem", bo sam ujawnił swą godność dopiero w ostatnich godzinach swego życia, zmuszony wezwaniem arcykapłana. A przedtem pozwalał się domyślać, zachęcał do własnych przemyśleń, własnych sądów. Każe nam być ostrożnym w postępowaniu wobec ludzi, uczy delikatności, bo sam knotka tlącego się nie zgasił, trzciny nadłamanej nie złamał. Ale kiedy trzeba było, Ten, który był cichy i pokornego serca z biczem w ręku wprowadził porządek na dziedzińcu świątyni, bo zrobiono z niego jaskinię zbójców. Chodziło bowiem o godność Domu Bożego. W tych sprawach był stanowczy. Ale kiedy trzeba było, nie przebierając w słowach, podniósł głos przeciw faryzeuszom, bo w swoim nauczaniu zachowując literę prawa, zabijali ducha. Był niepokorny? Nie chodziło tu o jego sprawy osobiste, ale o deformację dróg prowadzących do Ojca. W tych sprawach był nieubłagany i chciał, by Boże drogowskazy były czytelne, wyraziste, nikogo nie wprowadzały w błąd. To jest wielka sztuka: umieć rozgraniczyć między tym, co stanowi moje ja", a sprawą, która jest wartością nadrzędną, jak dobro Ojczyzny, Kościoła, samego Boga, któremu chcę służyć i spraw Jego chcę bronić. Bo ja mam się umniejszać, a jego chwała ma wzrastać. I to jest postawa pokory, bardzo chrześcijańskiej cnoty, która prowadzi do spotkania z Bogiem i sprawia, że nawet ludzie, którzy dopiero idą do Boga, stają się wolni od głupoty pychy. Pokora jest prawdą, jest prostotą w najlepszym gatunku. Bez kombinacji przewidywań, przeliczeń, jest postawą: tak - to tak, nie - to nie. Taką postawę mają dzieci, małe dzieci, bo gdy podrosną, zaczynają naśladować dorosłych i zaczyna się gra. To chyba nie przypadek, że to pouczenie, o którym nam dziś św. Marek opowiedział, kończy się spotkaniem Pana Jezusa z dziećmi. Dziecko w ramionach Chrystusa, przytulone do jego serca, pokazane nam dorosłym jako wzór: "Jeśli się nie staniecie jak dzieci...". Wiemy, o co chodzi. O to, byśmy nawet wtedy, gdy nas starość dosięgnie, zachowali coś z postawy dziecka, którą ono ma, a potem powoli traci, obserwując otoczenie starszych od siebie. Chodzi o tę ufność, zawierzenie bez sprawdzania, o czystość zamiarów, niesprowokowaną nabytym doświadczeniem. To jest konieczne w kontaktach z Panem Bogiem, w modlitwie nieagresywnej, żądającej za wszelką cenę, bo ta ufność dziecięca uspakaja nas, że Jego decyzja będzie i tak najlepsza, choć może być dla mnie w pierwszej chwili niezrozumiała. Gdy tego pokornego zawierzenia braknie, zaczyna się dyktat, stawianie warunków. Św. Jakub Apostoł po prostu powiedział, że wtedy modlimy się źle. Ale ta odrobina ufności dziecięcej potrzebna jest w kontaktach z ludźmi. Gdy jej braknie, jest równie źle. Zaczynają się dyskusje, które zamieniają się w kłótnie i walki prowadzące donikąd. Na naszych oczach te procesy się dzieją, przegrywają skłócone grupy polityczne dzielą się partie, jakby ktoś pociągał za sznurek. Afera goni aferę, sądy mają dużo roboty, a winnych najczęściej nie ma. Na to trzeba prawdziwej pokory, by powiedzieć: "Przepraszam, to moja wina". A jak się nie znajdzie winy w sobie, to trzeba jej szukać gdzie indziej. I wtedy od góry w dół. Od papieża i biskupów, od prezydenta, premiera i ministrów - wszystkim jesteśmy skłonni stawiać zarzuty, proponować, co powinni robić, a czego unikać. Pycha łatwo podpowiada, nigdy nie bierze odpowiedzialności za to, co podpowiada. I co? Odnosimy zwycięstwo? Coś się od tej gadaniny zmienia na lepsze? Coś podobnego obserwujemy na własnym podwórku życia kościelnego, religijnego. Czasem tracimy zupełnie orientację, co się dzieje. Gdy się deklarują odmiennymi poglądami ludzie, którzy są innej wiary lub zupełnie niewierzący, to możemy jeszcze pojąć. Gorzej, gdy ludzie przyznający się do Kościoła, lub oficjalnie reprezentujący nasz naród, składają w naszym imieniu oświadczenia, które są obłędne, stajemy jak wryci. Sposób jak na to reagujemy, jest miarą naszej wierności, jest sprawdzianem, czy idziemy drogą Chrystusową, czy schodzimy na bezdroża. Bracia i siostry, jeszcze raz uwierzymy i zaufajmy, że warto pójść tylko śladem Tego, którego "Bóg wywyższył ponad wszystko i nadał mu to imię, które jest ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zginało się wszelkie kolana, w niebie, na ziemi i w piekle". (Flp 2,9)

kropla drąży skałę, a modlitwa serceserce pogrąży się w rozterce, gdy jest w poniewiercerozterki jedna do drugiej tulą się w ciemnościbez płomyka pomyślnościsłówdotykówgestówpotrzeba nam ich nie na wystawielecz w codziennym krok po krokustawaniu naprzeciw obawieże nie podołamże siły wyparują w oka mgnieniugdy nie będę zatopionyw TobieBoże mój i TarczoDrogo ku zbawieniumimo rozdwojonych językówżmij o ładnym uśmiechuufam Tobie Jezudziecko Twe jestemserce dziecka nieustanieprzytul mnie i prowadźa nic złego się nie stanie ks. Koźla 25 NIEDZIELA ZWYKŁA, ROK B ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ 2 Tes 2, 14Aklamacja: Alleluja, alleluja, wezwał nas przez Ewangelię,abyśmy dostąpili chwały naszego Pana Jezusa Alleluja, alleluja, alleluja. EWANGELIA Mk 9, 30-37Jeśli kto chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich + Słowa Ewangelii według świętego i Jego uczniowie podróżowali przez Galileę, On jednak nie chciał, żeby kto wiedział o tym. Pouczał bowiem swoich uczniów i mówił im: « Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Ci Go zabiją, lecz zabity po trzech dniach zmartwychwstanie ». Oni jednak nie rozumieli tych słów, a bali się Go przyszli do Kafarnaum. Gdy był w domu, zapytał ich: « O czym to rozprawialiście w drodze? ». Lecz oni milczeli, w drodze bowiem posprzeczali się między sobą o to, kto z nich jest usiadł, przywołał Dwunastu i rzekł do nich: « Jeśli kto chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich ».Potem wziął dziecko; postawił je przed nimi i objąwszy je ramionami, rzekł do nich: « Kto przyjmuje jedno z tych dzieci w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, nie przyjmuje Mnie, lecz Tego, który Mnie posłał ».Oto słowo Pańskie. ZAZDROŚĆ„Cóż to za mól duszy, co za zaraza myśli, jakaż rdza grzesznika zazdrościć drugiemu czy to cnoty, czy szczęścia, to jest nienawidzić w nim jego własnych zasług lub dobrodziejstw Bożych, na własne nieszczęście obracać cudze dobra, powodzeniem ludzi wybitnych się dręczyć, z chwały innych sobie czynić karę, jakby do piersi swej przytulać morderców, w myśli i zmysły wprowadzać sobie katów, by pośród męczarni rozdzierali wnętrzności, by tajniki serca kopytami tratowali. Takim [ludziom] nie sprawia uciechy pokarm ni przyjemności napój. Ustawiczne westchnienia, jęki i biadania; i choć zawistni – nigdy swej zawiści nie okazują, dniami i nocami rozdziera się w nich opętane serce. Inne nieszczęścia mają koniec i każde wykroczenie kończy się dopełnieniem występku. U cudzołożnika kończy się występek po dokonaniu cudzołóstwa, u rozbójnika ustaje zbrodnia po popełnieniu zabójstwa, dla łupieżcy łup zdobyty stanowi koniec drapieżności, a fałszerzowi stawia granice dokonane fałszerstwo. Zazdrość nie ma granicy. Jest to zło: stale trwające i grzech bez końca; o ile ten, komu się zazdrości, postąpił naprzód w powodzeniu, o tyle w większy pożar rozpala się ogień nienawiści...” Cyprian, św. (ok. 200–258). Pisarz łaciński. Męczennik. Był biskupem Kartaginy i organizatorem życia religijnego w Afryce w III w. i obrońcą jedności Kościoła. Jego bogata korespondencja daje dobry obraz życia Kościoła w III w. Pozostawił ponadto traktaty moralne, a jego dzieło O jedności Kościoła do dziś nie straciło na swej aktualności. [ks. Marek Starowieyski. „Karmię was tym, czym sam żyję. Ojcowie Kościoła komentują niedzielne czytania biblijne rok B”. Wydawnictwo WAM 2014. s. 489] (grafika)Autor: geralt

PIERWSZE CZYTANIE Jeśli sprawiedliwy jest synem Bożym, Bóg ujmie się za nim Czytanie z Księgi Mądrości Mdr 2, Bezbożni mówili: „Zróbmy zasadzkę na sprawiedliwego, bo nam niewygodny: sprzeciwia się naszym sprawom, zarzuca nam łamanie prawa, wypomina nam błędy naszych obyczajów. Zobaczmyż, czy prawdziwe są jego słowa, wybadajmy, co będzie przy jego zejściu. Bo jeśli sprawiedliwy jest synem Bożym, Bóg ujmie się za nim i wyrwie go z ręki przeciwników. Dotknijmy go obelgą i katuszą, by poznać jego łagodność i doświadczyć jego cierpliwości. Zasądźmy go na śmierć haniebną, bo — jak mówił — będzie ocalony”. Oto słowo Boże. PSALM RESPONSORYJNY Ps 54, i 8 Refren: Pan podtrzymuje całe moje życie. Wybaw mnie, Boże, w imię swoje, mocą swoją broń mojej sprawy. Boże, wysłuchaj mojej modlitwy, nakłoń ucha na słowo ust moich. Bo powstają przeciwko mnie pyszni, gwałtownicy czyhają na me życie, nie mają oni Boga przed swymi oczyma. Oto mi Bóg dopomaga, Pan podtrzymuje me życie. Będę Ci chętnie składać ofiarę i sławić Twe dobre imię. DRUGIE CZYTANIE Źródłem niepokojów jest nieład wewnętrzny Czytanie z Listu świętego Jakuba Apostoła Jk 3,16-4,3 Najmilsi: Gdzie zazdrość i żądza sporu, tam też bezład i wszelki występek. Mądrość zaś zstępująca z góry jest przede wszystkim czysta, dalej skłonna do zgody, ustępliwa, posłuszna, pełna miłosierdzia i dobrych owoców, wolna od względów ludzkich i obłudy. Owoc zaś sprawiedliwości sieją w pokoju ci, którzy zaprowadzają pokój. Skąd się biorą wojny i skąd kłótnie między wami? Nie skądinąd, tylko z waszych żądz, które walczą w członkach waszych. Pożądacie, a nie macie, żywicie morderczą zazdrość, a nie możecie osiągnąć. Prowadzicie walki i kłótnie, a nic nie posiadacie, gdyż się nie modlicie. Modlicie się, a nie otrzymujecie, bo się źle modlicie, starając się jedynie o zaspokojenie swych żądz. Oto słowo Boże. ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ 2 Tes 2,14 Alleluja, alleluja, alleluja Bóg wezwał nas przez Ewangelię, abyśmy dostąpili chwały naszego Pana Jezusa Chrystusa. Alleluja, alleluja, alleluja EWANGELIA Jeśli kto chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich Słowa Ewangelii według świętego Marka Mk 9,30-37 Jezus i Jego uczniowie podróżowali przez Galileę, On jednak nie chciał, żeby kto wiedział o tym. Pouczał bowiem swoich uczniów i mówił im: „Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Ci Go zabiją, lecz zabity po trzech dniach zmartwychwstanie”. Oni jednak nie rozumieli tych słów, a bali się Go pytać. Tak przyszli do Kafarnaum. Gdy był w domu, zapytał ich: „O czym to rozmawialiście w drodze?” Lecz oni milczeli, w drodze bowiem posprzeczali się między sobą o to, kto z nich jest największy. On usiadł, przywołał Dwunastu i rzekł do nich: „Jeśli kto chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich”. Potem wziął dziecko; postawił je przed nimi i objąwszy je ramionami, rzekł do nich: „Kto przyjmuje jedno z tych dzieci w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, nie przyjmuje Mnie, lecz Tego, który Mnie posłał”. Oto słowo Pańskie.

W ostatnich dniach przeżyliśmy niezwykły czas łaski peregrynacji Obrazu Ikony Jasnogórskiej w naszej parafii i dekanacie. Dziękujemy wszystkim za tak liczny udział w tych uroczystościach, za zaangażowanie w przygotowanie tych uroczystości – szczególnie chcemy podziękować, osobom które poświęciły czas by udekorować otoczenie kościoła, służbie liturgicznej, delegacjom, niosącym feretrony, Straży Miejskiej, Policji, druhom p. Waliszewskim i Kruk za ufundowanie kwiatów, a także państwu Ślachciak za przygotowanie i ufundowanie cateringu na czas obchodów tej uroczystości. Kto chciałby nabyć film z peregrynacji Obrazu Jasnogórskiego w naszej parafii może jeszcze zapisać się na listę w zakrystii. Parafialna Pielgrzymka autokarowa „Do Maryjnej Francji” odbędzie się w dniach 5 -12 październiku koszt wyjazdu to ok: 2650 zł + 50 euro. Ks. Tomasz informuje że zwolniło się kilka miejsc można więc w zakrystii zapisać się na listę wyjazdową. Przypominamy że do dziś należy uzupełnić swoje dane o datę urodzenia i adres oraz dokonać wpłaty wysokości 650 zł. Biuro parafialne czynne jest w trybie wakacyjnym czyli we wtorki od i piątki Przypominamy że przy naszej parafii funkcjonuje oddziałał „CARITAS”, który czynny jest w poniedziałki i środy w godzinach: – Zachęcamy do dzielenia rzeczami itp. które mogą jeszcze komuś posłużyć. Dziękujemy za spływające daniny diecezjalne oraz za każde okazane dobro, zrozumienie i wszelką życzliwość składamy wszystkim serdeczne „Bóg zapłać”. W minionym tygodniu Pan Bóg powołał z naszej wspólnoty parafialnej + Stanisława Zawiskiego. Jego dusze i naszych bliskich zmarłych polećmy Bożemu Miłosierdziu. Wieczny odpoczynek… 25 maja 2018 roku zaczyna obowiązywać Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (określane jako „RODO”, „ORODO”, „GDPR” lub „Ogólne Rozporządzenie o Ochronie Danych”). W związku z tym pragniemy zwrócić Twoją uwagę na kilka istotnych kwestii związanych z przetwarzaniem Twoich danych:Rozumiem Więcej

Drodzy bracia i siostry. Chrystus w dzisiejszej Ewangelii wypowiada surowe słowa ostrzeżenia pod adresem gorszycieli: Kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą we Mnie, temu byłoby lepiej kamień młyński zawiesić u szyi i utopić go w głębi morza (Mt 18,6). Przez złe życie człowiek może zniszczyć łaskę uświęcającą w sobie, ale też jego antyświadectwo nierzadko przyczynia się do utraty skarbu łaski u innych. Unikanie zgorszenia powinno więc być wewnętrznym nakazem katolika, wynikającym z miłości bliźniego. Na czym polega grzech zgorszenia? W jakich sytuacjach najczęściej gorszymy innych? Jezus mówi wyraźnie: Kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą, temu byłoby lepiej uwiązać kamień młyński u szyi i wrzucić go w morze. (Mk 9,45) W innym miejscu Ewangelii, niż przytoczony powyżej fragment, czytamy takie słowa Jezusa: Niepodobna, żeby nie przyszły zgorszenia; lecz biada temu, przez którego przychodzą (Łk 17,1). Dlaczego Zbawiciel zapowiadał zgorszenia? Bo człowiek jest wolny i został obdarzony możliwością dokonywania wyboru. Może więc wybrać nawet zło, a po grzechu pierworodnym nie stwarza nam to jakoś specjalnej trudności… Karygodne jest, gdy ktoś świadomie prowadzi innych do grzechu, zwłaszcza do utraty łaski wiary w Boga. Jezus ostrzega przed człowiekiem, który może okazać się gorszycielem. Właśnie przed kimś takim roztacza tę dość przykrą perspektywę zawieszenia na jego szyi kamienia młyńskiego i utopienia. W Ewangelii znajdujemy słowa zachęty do radykalnego odrzucenia od siebie wszystkiego, co jest powodem grzechu. W obrazowy sposób podkreślają to słowa mówiące o konieczności odcięcia swej ręki czy wyłupania oka: lepiej bowiem jest dla ciebie, gdy zginie jeden z twoich członków, niż żeby całe twoje ciało miało być wrzucone do piekła (Mt 5,29). To ostrzeżenie Jezusa powinniśmy odnosić przede wszystkim do siebie samych, żeby nie stać się współautorami zła i tym samym przyczyną czyjegoś grzechu ciężkiego. Katechizm Kościoła Katolickiego zwraca uwagę na to, że szczególną odpowiedzialność za swe słowa i czyny ponoszą ci, którzy z racji pełnionych funkcji powinni odznaczać się autorytetem, bowiem siła ich oddziaływania na innych jest wyjątkowo duża. Co innego jest, gdy mamy do czynienia ze złem dokonanym przez jakiegoś drobnego rzezimieszka, a co innego, gdy chodzi o kogoś na wysokim stanowisku państwowym czy kościelnym. Zgorszenie spowodowane przez taką osobę bulwersuje bardziej, bo od kogoś takiego oczekuje się, że najpierw sam pokaże dobry przykład, a dopiero potem będzie stawiał wymagania innym. Grzech zgorszenia dotyczy także ludzi, o których Pan Jezus powiedział, że przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami (Mt 7, 15). To może być choćby wychowawca, który zamiast dawać innym dobry przykład, pod osłoną pełnionego stanowiska czyni szkodę. W czasach komunizmu mieliśmy do czynienia z sytuacją, kiedy zło mogło rodzić się z powodu źle skonstruowanego i niesprawiedliwego prawa, niezgodnego z Bożymi przykazaniami. Nasuwało się bowiem przypuszczenie, że jeśli prawo na coś zezwalało, to tak właśnie można było postępować. Dziś to zjawisko też występuje, choć już w innym wymiarze i w innej skali. Zgorszenia mogą powodować także reprezentanci różnych instytucji. Katechizm wymienia np. dyrektorów zachęcających do oszustwa, nauczycieli pobudzających do gniewu swoich uczniów, ludzi manipulujących opinią publiczną. Wielkie zło dzieje się również za sprawą nierządu, pornografii, prostytucji i gwałtu. Jak należy postępować, aby nie być przyczyną zgorszenia dla innych? Ważne jest, aby wziąć odpowiedzialność za swoje decyzje, odważnie przeciwstawiać się panującym tendencjom i rozpowszechnionym poglądom, umieć powiedzieć prawdę tym, którzy nie są jej świadomi. Czasami ludzie mają taki bałagan w głowie, iż nie rozróżniają już, co jest dobre, a co złe, bo wyrośli w środowisku, w którym zachwiana była hierarchia wartości. Pamiętam opublikowany przed laty w „Rycerzu Niepokalanej” wywiad z czterdziestoparoletnim mężczyzną, który w USA został skazany na karę śmierci za zamordowanie na tle seksualnym ponad stu kobiet. Okazało się, że był katolikiem, pochodził z pełnej rodziny i właściwie niczego mu w życiu nie brakowało. Było jednak pewne „ale”, związane z tym, że na ulicy, na której mieszkał, znajdował się sklep z pornografią. Kiedy ów człowiek go mijał, za każdym razem szczególnie mocno poruszały jego wyobraźnię zdjęcia, ukazujące przemoc seksualną, prowokując w nieodparty sposób do dokonywania podpowiadanych tak sugestywnie czynów. Podczas wywiadu przeprowadzonego tuż przed wykonaniem wyroku zapytano mordercę, czy społeczeństwo ma prawo eliminować takich, jak on. Skazaniec odpowiedział twierdząco, żałując dokonanych zbrodni. Pozostawił jednak niepokojące zdanie: Ja jutro idę na krzesło elektryczne, a ten sklep z pornografią nadal funkcjonuje na mojej ulicy. Ważne jest zatem, aby nie tylko usuwać skutki zgorszeń, ale przede wszystkim ich przyczyny. Dwa miesiące temu, podczas ostatnich wakacji, byłem na Ukrainie. Tam, wraz z moimi kolegami, pomagaliśmy księdzu jednej z katolickich parafii na Wołyniu. Gromadziliśmy dokumentację dla Stolicy Apostolskiej o stanie kościołów, kaplic, cmentarzy i innych “pozostałości” katolicyzmu w reerygowanej diecezji łuckiej. Do dziś przetrwały tylko te kościoły, które były wykorzystane w ostatnim 50-leciu na magazyny, filharmonie, muzea, biura, zakłady produkcyjne. Wszystkie te obiekty utrwalaliśmy na zdjęciach, które trafią do Rzymu. Jednak jeden obraz na długo pozostanie w mojej pamięci. W jednej miejscowości nieopodal Kowla, kościół katolicki został zamieniony na młyn gospodarczy. Tylko fasada budynku świadczy, że kiedyś był to kościół. W środku grupa robotników zamieniała ziarno na mąkę, z której będzie chleb. Na zewnątrz, pod oknami świątyni leży oparty wielki, stary k a m i e ń m ł y ń s k i, którego nie mogą zakryć liche pokrzywy porastające okoliczny teren. Taki to kamień młyński, wykorzystał Chrystus, aby przybliżyć nam wielkość winy, jaka obciąża tych, którzy sieją zgorszenie. Obraz człowieka, który topi się w morzu z kamieniem młyńskim u szyi, był dla Żydów szczególnie drastyczny, ponieważ uznawali oni śmierć przez utonięcie za najbardziej poniżającą. Ponieważ Chrystus wiedział, że nie da się usunąć zgorszenia z życia człowieka, wkomponował je w Ewangelię. Świadczy o tym czyn Judasza, a także św. Piotra. Czy chcemy czy też nie, stanowi ono część tajemnicy człowieka. Dobitne słowa Pan Jezus wypowiedział o gorszycielu: Byłoby lepiej uwiązać kamień młyński u szyi i wrzucić go w morze. Z pewnością wielu z nas nie odnosi tych słów do siebie, bo niby jakie my możemy dawać zgorszenie innym? A może w ogóle nie wiemy co to takiego jest zgorszenie? Gorszyć, to znaczy sprawiać, by drugi człowiek stawał się gorszym. To znaczy być powodem grzechu drugiego człowieka. Wówczas jesteśmy odpowiedzialni za grzech drugiego człowieka. Chociaż niebezpieczeństwo zgorszenia trwa nieprzerwanie od wielu setek lat, to wydaje się, że wielu z nas zapomniało o tym, iż my również ponosimy konsekwencje grzechów naszych bliźnich. I chociaż już dzisiaj na katechezie rzadko mówi się o tak zwanych grzechach cudzych, to tym bardziej trzeba nam przypomnieć je teraz. To właśnie grzechy cudze sprawiają, że i my ponosimy za nie odpowiedzialność. Grzeszymy, gdy doradzamy komuś grzech lub go nakazujemy, gdy przyzwalamy na grzech lub do niego namawiamy. Grzeszymy, gdy chwalimy cudzy grzech lub w nim współdziałamy, gdy milczymy wobec cudzego grzechu i w nim dopomagamy, a nawet, gdy bronimy cudzego grzechu. Jakże często te cudze grzechy są i naszymi grzechami. Wszyscy bowiem jesteśmy odpowiedzialni za szczęście i nieszczęście drugiego człowieka, za jego potępienie i za zbawienie. Jesteśmy winni wielu grzechów popełnionych przez innych. Szkoda, że tak mało zdajemy sobie z tego sprawę. Psalmista pyta dziś nas: Kto jednak widzi swoje błędy? I dlatego musimy sobie dzisiaj uświadomić, że często dzieci są odpowiedzialne za grzechy rodziców, a jeszcze częściej rodzice są odpowiedzialni za grzechy dzieci. Młodzi są odpowiedzialni za grzechy starszych, a starsi za grzechy młodych. Młodzi uczą się wielu rzeczy od starszych. Wiele dzieci, które nie potrafią jeszcze poprawnie mówić z wielką wprawą przeklinają. Skąd one to wzięły? Często jeden zły przykład lub kilka nieostrożnych słów mogą zburzyć wiarę, szczęście i wieczność młodego człowieka. Kiedyś ojciec znanego niemieckiego poety Grillparzera zaprosił przy jakiejś okazji w gościnę swoich przyjaciół. Kiedy towarzystwo było już wesołe, przeniosło się do studenckiego pokoju młodego poety. Właśnie pilnie się uczył. Nawet go nie zauważono. Jego ojciec wzniósł toast: Radujmy się, dopóki jesteśmy razem! Kto wie, czy będziemy tak weseli na tamtym świecie? Wtrącił się jeden z przyjaciół: Kto wie czy jest w ogóle tamten świat? Wtedy właśnie zauważyli młodzieńca i zmienili temat rozmowy, ale było już za późno. Dzień ten był początkiem smutnych dni życia poety, jak sam później wyznał. Głupie słowa ojca i przyjaciela zburzyły jego wiarę i szczęście. I my, Drodzy Bracia i Siostry musimy zrobić rachunek sumienia, czy nasz zły przykład, słowa i zachowanie nie spowodowały u kogoś utraty wiary i szczęścia? W jakim stopniu jesteśmy współodpowiedzialni za grzechy bliźnich? O wiele większym grzechem jest doprowadzenie do grzechu jednego człowieka, niż zamiana kościoła na młyn gospodarczy. Chrystus bowiem nie umarł na krzyżu za kamienne kościoły, ale za żywe świątynie, którymi sami jesteśmy. I chociaż trudno znaleźć przy kościele kamień młyński, a spod Tatr jest daleka droga do morza, to niech obraz kamienia młyńskiego pozostanie na zawsze w naszej pamięci, co więcej, w naszych sercach. AMEN

17. Niedziela zwykła (rok C) – 24 lipca 2022r. Jak Lojzkowi mała Marysia serce 22, 202216. Niedziela zwykła (rok C) – 17 lipca proboszcz Atanazy Hanusię i Franka sprytem do rozmowy 16, 202215. Niedziela zwykła (rok C) – 10 lipca Pan Jezus Frankowi 08, 202214. Niedziela zwykła (rok C) – 3 lipca 2022r. Jak zmierzłemu gaździe Jantkowi wnuczka Janielcia 01, 202213. Niedziela zwykła (rok C) – 26 czerwiec 2022r. Jak gaździe Wieśkowi gazda Maciej 24, 202212. Niedziela zwykła (rok C) – 19 czerwiec 2022r. O rodzicach, Jasiu i starym 17, 2022Niedziela Trójcy Przenajświętszej (rok C) – 12 czerwiec 2022r. Jak baca juhasom wakacje 10, 2022Zesłanie Ducha Świętego (rok C) – 5 czerwca 2022r. Ło bacy, juhasie i 04, 2022Wniebowstąpienie Pańskie (rok C) – 29 maja 2022r. Ło dwóch 27, 20226. Niedziela Wielkanocna (rok C) – 22 maja 2022r. Ło zwycaju zbója 20, 20225. Niedziela Wielkanocna (rok C) – 15 maja 2022r. Ło pile „moja-twoja”.03:38May 12, 20224. Niedziela Wielkanocna (rok C) – 8 maja śpiącym bacy i oburzonym 05, 20223. Niedziela Wielkanocna (rok C) – 1 maja 2022r. Ło uceniu chodzynio po 30, 20222. Niedziela Wielkanocna [Miłosierdzia Bożego] (rok C) – 24 kwietnia niedźwiedziu i bracie 23, 2022Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego (rok C) – 17 kwietnia 2022r. Ło 17, 2022Niedziela Palmowa [Męki Pańskiej] (rok C) – 10 kwietnia 2022r. Ło Jasiu 09, 20225. Niedziela Wielkiego Postu (rok C) – 3 kwietnia babcynym 02, 20224. Niedziela Wielkiego Postu [„Laetare”] (rok C) – 27 marca 2022r. Ło twardej górolskiej nauce, Jagusi i jej świyntej cierpliwości do swojego 26, 20223. Niedziela Wielkiego Postu (rok C) – 20 marca 2022r. Ło tym, ze pycha uszy 18, 20222. Niedziela Wielkiego Postu (rok C) – 13 marca 2022r. Jak Jezusicek Franka do modlitwy 13, 2022Droga Krzyżowa w intencji POKOJUTekst na: 10, 20221. Niedziela Wielkiego Postu (rok C) – 6 marca 2022r. Jak Jezus z Władusiem 05, 20228. Niedziela zwykła (rok C) – 27 lutego 2022r. Jak babka Weronka kłótnię rodzeńską 26, 20227. Niedziela zwykła (rok C) – 20 lutego 2022r. Jak babka Weronka wnuczce 19, 20226. Niedziela zwykła (rok C) – 13 lutego 2022r. Jak Właduś sie Jezuskowi 12, 20225. Niedziela zwykła (rok C) – 6 lutego 2022r. Jak się jednemy góralowi juhasowanie 04, 20224. Niedziela zwykła (rok C) – 30 stycznia 2022r. Jak Pan Bóg jedną wioskę odwiedził…05:45January 29, 20223. Niedziela zwykła (rok C) – 23 stycznia 2022r. Jak babcia wnuczka 22, 20222. Niedziela zwykła (rok C) – 16 stycznia 2022r. Jak babcia wnuczce o lusterku 15, 2022Niedziela Chrztu Pańskiego (rok C) – 9 stycznia 2022r. Jak Jantoni kozani na wiecór proboscowi 08, 20222. Niedziela po Narodzeniu Pańskim (rok C) – 2 stycznia 2022r. Jak Jasiek nauczył wnuka chodzić po 31, 2021Niedziela Świętej Rodziny Jezusa, Maryi i Józefa (rok C) – 26 grudnia 2021r. Jak Jasiu od dziadka się nauczył wadzić z 26, 2021Boże Narodzenie (rok C) – 25 grudnia 2021r. Jak to z dzieckami casem nie warto sie 24, 20214. Niedziela adwentu (rok C) – 19 grudnia 2021r. Jak stary proboszcz jedno kazanie 18, 2021Dzień 3.: Jak zrobić remanent w sercu? (czyli o popsutym aucie i nienawiści)06:39December 17, 2021Dzień 2.: Dlaczego serce nie lubi wybielaczy? (czyli o strachu i porównywaniu się)12:46December 17, 2021Dzień 1.: Kogo kochasz Ty – a Kto zakochał się w Tobie? (czyli o uśmiechaniu się) 11:42December 17, 20213. Niedziela adwentu „Gaudete!” (rok C) – 12 grudnia 2021r. Jak gazdowie Maciej i Jagusia cepra z głupich pytań 11, 20212. Niedziela adwentu (rok C) – 5 grudnia 2021r. Jak to z drogami w górak jes?04:19December 04, 20211. Niedziela adwentu (rok C) – 28 listopada 2021r. Jak Waluś kupiec na chałupę 27, 2021Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata (rok B) – 21 listopada 2021r. jak baca bacy się 19, 202133. niedziela zwykła (rok B) – 14 listopada 2021r. Jak turyści w burzy smacznie 13, 202132. niedziela zwykła (rok B) – 7 listopada 2021r. Ło Staszkowym 06, 2021Rocznica Poświęcenia Kościoła Własnego lub 31. niedziela zwykła (rok B) – 31 października 2021r. Jak Władek ło lipowy klocek Staśka 29, 202130. niedziela zwykła (rok B) – 24 października 2021r. Jak proboszcz dziada 23, 202129. Niedziela Zwykła (rok B) – 17 października 2021r. Co trzeba mieć, żeby zostać 16, 202128. Niedziela Zwykła (rok B) – 10 października Jasiek o mało schroniska nie 09, 202127. Niedziela Zwykła (rok B) – 3 października 2021r. Jak baca psa 02, 202126. Niedziela Zwykła (rok B) – 26 września 2021r. Jak się chłopcy 25, 202125. Niedziela Zwykła (rok B) – 19 września 2021r. Ło tym ze psy mogom byj mundrzejse łod 18, 202124. Niedziela Zwykła (rok B) – 12 września 2021r. Jak dwaj górale 11, 202123. Niedziela Zwykła (rok B) – 5 września 2021r. Jak góral dusze artystom 04, 202122. Niedziela Zwykła (rok B) – 29 sierpnia 2021r. Jak babcia wnuczkom 28, 202121. Niedziela Zwykła (rok B) – 22 sierpnia 2021r. Jak Staszek na ratownika GOPR się 21, 2021Wniebowzięcie Maryi (rok B) – 15 sierpnia 2021r. O chrześcijańskim 14, 202119. Niedziela Zwykła (rok B) – 8 sierpnia 2021r. Jak gaździna wczasowiczkę 07, 202118. Niedziela Zwykła (rok B) – 1 sierpnia 2021r. Jak baca jednej babie umiejętnie uwagę 31, 202117. Niedziela Zwykła (rok B) – 25 lipca 2021r. Jak gaździna turystce 24, 202116. Niedziela Zwykła (rok B) – 18 lipca 2021r. Jak bacę o juhasów 17, 202115. Niedziela Zwykła (rok B) Jak gazda synowi 10, 202114. Niedziela Zwykła (rok B) – 4 lipca 2021r. Jak proboszcz kazaniem 03, 202113. Niedziela Zwykła (rok B) – 27 czerwca 2021r. Jak gaździna syna zbójnikom 26, 202112. Niedziela Zwykła (rok B) – 20 czerwca 2021r. Jak Władek proboszcza 19, 202111. Niedziela Zwykła (rok B) – 13 czerwca 2021r. Jak góral górala na nie-wiarę 12, 202110. Niedziela Zwykła (rok B) – 6 czerwca 2021r. Jak babcia wnucce 05, 2021Niedziela Trójcy Przenajświętszej (rok B) – 30 maja 2021r. Jako parafianie kcieli pokornego probosca 29, 2021Zesłanie Ducha Świętego (rok B) – 23 maja 2021r. Jako Staszek profesora 22, 2021Wniebowstąpienie Pańskie (rok B) – 16 maja się góral proboszczowi 15, 20216. niedziela po Wielkanocy "B" - 9 maja 2021Jak dwaj chłopcy godali w 08, 2021Uroczystość Maryi Królowej Polski - 3 maja na: 03, 20215. niedziela po Wielkanocy 2021-05-2Jak Stasek prowde bacowskom pedzioł. Więcej na: 01, 20214. Niedziela Wielkanocna (rok B) – 25 kwietnia Franku, co z dziadkiem Władkiem łówce 24, 20213. Niedziela Wielkanocna (rok B) – 18 kwietnia 2021r. Jako Hanusia pierścionek zaryncynowy dostała. Więcej na: 17, 20212. Niedziela Wielkanocna – Miłosierdzia Bożego (rok B) – 11 kwietnia 2021r. Ło Jaśkowym sposobie na wyznanie miłości 10, 2021Poniedziałek Wielkanocny (rok B) – 5 kwietnia na: 05, 2021Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego (rok B) – 4 kwietnia 2021r. Ło Jaśkowym sposobie na cystom 03, 2021REKOLEKCJE INTERNETOWE - odc 7.: ZAKOŃCZENIE – NA CO UWAŻAĆ? Czyli o herbacie ekspresowej, kalibrze naboi i czynieniu za-dość na własną rękę. więcej na 30, 2021REKOLEKCJE INTERNETOWE - odc 6.: KTO PRACUJE NAD SOBĄ? Czyli o powołaniu, laurce i postawie ja-siam! Więcej na: 23, 20215. niedziela Wielkiego Postu - 21-03-2021Jako babcia wnucce o wiośnie w kościele godała. Więcej na 20, 2021REKOLEKCJE INTERNETOWE - od 5.: KIEDY PRACOWAĆ NAD SOBĄ? Czyli o modlitwie, zawodowcach i amatorach, oraz poprzeczce zbyt na: 16, 20214 niedziela Wielkiego PostuJako stara góralska-pielęgniarka młodego doktóra ucyła. Więcej na: 13, 2021REKOLEKCJE INTERNETOWE - odc 4: JAK PRACOWAĆ NAD SOBĄ? Czyli o byciu generałem i na: 09, 20213. Niedziela Wielkiego Postu - tym, jako baca turyste uratowoł. Więcej na: 06, 2021REKOLEKCJE INTERNETOWE - odc. 3.: NAD CZYM PRACOWAĆ? Czyli o byciu-na-zero, rachowaniu i korzeniach. Zapraszam na: 02, 20212. Niedziela Wielkiego Postu rok "B"Ło tym, jako baca nawrócił poł karcmy. Więcej na: 27, 2021REKOLEKCJE INTERNETOWE - odc 2: PO CO PRACOWAĆ NAD SOBA? Czyli o: tresowaniu siebie, frajdzie i chwaleniu się. Więcej na: 24, 20211. niedziela Wielkiego Postu rok B - na: 20, 2021REKOLEKCJE INTERNETOWE - odc 1.: DLACZEGO pracować nad sobą? Czyli o motywacji i diagnozie w pracy nad sobą. Więcej na: 17, 2021Rekolekcje internetowa na Wielki Post 2021 - PRACA NAD SOBĄZaproszenie! 01:20February 15, 20216. Niedziela Zwykła (rok B) – 14 lutego 2021r. Godka góralska ("O godaniu som ze sobom") oraz fragment Ewangelii - tutaj: 11, 2021Boże Narodzenie Tekst kazania + fragment Ewangelii + opowiastka góralska - tutaj: 09:24February 09, 2021Kazanie na Trzech Króli (Objawienie Pańskie) - Pełny tekst kazania i fragmentu Ewangelii + opowiastka góralska tutaj: 09, 2021

1. Dzisiaj obchodzimy Niedzielę Środków Społecznego Przekazu. Naszą modlitwą obejmujmy więc wszystkich pracowników mediów, zwłaszcza katolickich. 2. W tym tygodniu w liturgii będziemy obchodzić: w poniedziałek wspomnienie świętych męczenników: Andrzeja Kim Taegon – kapłana, Pawła Chong Hasang i Towarzyszy w męczeństwie; we wtorek święto świętego Mateusza – apostoła i ewangelisty; w czwartek wspomnienie świętego ojca Pio z Pietrelciny – kapłana. 3. W tym tygodniu odbędą się spotkania przygotowujące do przyjęcia sakramentu bierzmowania, dlatego najpierw na nabożeństwa, a po nich na spotkanie, na zapleczu kościoła zapraszam: w poniedziałek dziewczęta z VIII klas szkoły podstawowej; we wtorek chłopców VIII klas; w środę uczniów VII klas. 4. Bardzo serdecznie dziękuję tym osobom, które w ubiegłym tygodniu sprzątały kościół i złożyły ofiarę. Natomiast w sobotę na godzinę do sprzątania świątyni zapraszam osoby zamieszkałe w domach na ulicy Kolejowej, numery od 49 do 75. 5. Jak już wspominałem podczas wrześniowej zmiany tajemnic różańcowych, w najbliższą sobotę – 25. września – organizowana jest Pielgrzymka Róż Żywego Różańca do Sanktuarium MB Pocieszenia w Jodłówce. Rozpocznie się ona o godzinie – zawiązaniem wspólnoty. Ks. abp Adam Szal, który będzie w tym dniu przewodniczył Mszy świętej, w okolicznościowym dokumencie do wszystkich diecezjan pisze, że owa pielgrzymka do Jodłówki będzie również okazją do dziękczynienia za dar beatyfikacji nowych błogosławionych Kościoła w Polsce, czyli kardynała Stefana Wyszyńskiego oraz matki Elżbiety Róży Czackiej. Dodaje też: Już dziś zaplanujmy osobiste lub duchowe pielgrzymowanie do Jodłówki. Osoby, które pozostaną w domach, gorąco proszę, aby jednoczyły się z nami przez Radio FARA. Ponadto zachęcam, aby w tym dniu każda rodzina, podczas pacierza wieczornego lub w innej, dogodnej dla siebie porze, zgromadziła się na wspólnej modlitwie z różańcem w dłoni i powierzała Bogu przez wstawiennictwo Maryi i nowych Błogosławionych intencje dziękczynne oraz pokutno-błagalne, własne i diecezjalne. Ja ze swej strony zachęcam, by – w miarę możliwości – wziąć udział w tej pielgrzymce. Dodam tylko, że ze względu na to, iż do Jodłówki jest blisko, a pandemia koronawirusa nasila się, nie będę organizował wspólnego wyjazdu autokarami.

Dziwić się możemy, że uczniowie Pańscy byli tak mało pojętni, że „nie rozumieli tych słów". Dlaczego wiec nie zapytali, nie poprosili o wyjaśnienie, dlaczego bali się pytać? Spróbujmy być odważniejsi i zapytajmy, co to oznacza, to słowo Boże skierowane dziś do nas. Po kolei. Zacznijmy od pierwszego czytania, które jest fragmentem Księgi Mądrości. Jej autor medytuje nad problemami życia przyszłego, wiecznej nagrody dla sprawiedliwych i wiecznej kary dla grzeszników. Na tle tych rozważań kreśli sylwetkę sprawiedliwego, prześladowanego przez niezbożnych. Już pierwsi Ojcowie Kościoła byli przekonani, że w tym cierpiącym sprawiedliwym była zapowiedź przyszłego Mesjasza. Rzeczywiście, jeśli zestawimy tekst dzisiaj czytany ze słowami, które padły z ust oprawców stojących pod krzyżem Chrystusa, to zbieżność jest niezwykła. Słowa z Księgi Mądrości: „Jeśli bowiem sprawiedliwy jest synem Bożym, Bóg ujmie się za nim i wyrwie go z ręki przeciwników" (Mdr 2,18) powtarzają się jak echo w obelgach miotanych przeciw wiszącemu na krzyżu Jezusowi. Nic mu już więcej złego uczynić nie mogli, więc dobijali go słowami: „Innych ocalał, siebie nie może ocalić. Jest królem Izraela: Niech teraz zejdzie z krzyża, a uwierzymy mu. Zaufał Bogu: niechże go teraz wybawi, jeśli go miłuje. Przecież powiedział: Jestem Synem Bożym (Mt 27,42-43).Tak, ta zbieżność postaw i słów jest istotnie zastanawiająca. Nie można jednak z całą pewnością twierdzić, że autor Księgi Mądrości miał na myśli tylko Mesjasza-Zbawiciela. Zastanawiał się nad losem każdego człowieka, który łaknie i pragnie sprawiedliwości, rozważał, jaki los może go spotkać w tym świecie nieprawości. I znów następuje sprzężenie zwrotne. Los takiego człowieka wiąże się z losem Chrystusa, który „nic złego nie uczynił" (Łk 23,41). „Przeszedł przez życie dobrze czyniąc". „Trzciny zgniecionej nie złamał ani knota tlejącego nie dogasił" (Mt 12,12). Dobrze uczynił wszystko. Nawet głuchym słuch przywracał i niemym mowę (Mt 7,37). I ten najsprawiedliwszy sprawiedliwy, bo święty przeżyć musiał straszną , noc, poniewierany i wyszydzony przez strażników, gdy czekał na wyrok śmierci i egzekucję, wiedząc, że ostatecznie usłyszy swoje przeznaczenie: „Pójdziesz na krzyż!" Za co? „Jahwe, mój Boże, za dnia wołam, nocą się żalę przed Tobą... Niech dojdzie do Ciebie moja modlitwa, nakłoń swego ucha na moje wołanie. Bo dusza moja jest nasycona nieszczęściem, a życie moje zbliża się do Szeolu" (Ps 88). Tak mógł się modlić Chrystus do swego Ojca w godzinie udręki, tak modlili się ci, którzy niesprawiedliwie, często bez rozprawy sądowej wtrąceni do więzienia i skazani na śmierć, miesiącami czekali na wykonanie wyroku. Jak przedziwnie przedłuża się męka i śmierć Chrystusa w losach ludzkich, jak wyraźnie spełnia się słowo Apostoła, który w Drugim Liście do Koryntian pisał: „Zewsząd znosimy cierpienia, lecz nie poddajemy się zwątpieniu, żyjemy w niedostatku, lecz nie rozpaczamy, znosimy prześladowanie, lecz nie czujemy się osamotnieni, obalają nas na ziemię, lecz nie giniemy. Nosimy nieustannie w ciele naszym konanie Jezusa, aby życie Jezusa objawiało się w naszym ciele" ( Kor 4,8-11) To przekonanie pozwala uznać, że tylko Pan podtrzymuje całe moje życie, tylko On swoją mocą może bronić mojej sprawy. I tylko On wymierzyć może sprawiedliwość tym, którzy mnie krzywdzą. A nie można inaczej? Można. Można na własną rękę dochodzić swego, planować odwet i zemstę, rewanżować się prawem, które obowiązywało przed Chrystusem. „Oko za oko, ząb za ząb". Ale taka postawa nie gwarantuje, że sprawiedliwości stanie się zadość, natomiast staje się ona źródłem niepokojów i nieładu wewnętrznego w człowieku, który się tym pragnieniom poddał. Stąd to przypomnienie św. Jakuba: „Gdzie zazdrość i żądza sporu, tam też bezład i wszelki występek" (Jk 3,16). Ciekawe, że ten uczeń Chrystusa, który szczególnie wrażliwy był na zgodność wiary z praktycznym postępowaniem, na te dwie wady zwraca naszą uwagę. Na zazdrość morderczą, która rodzi pożądanie i na żądzę sporu, która prowadzi do walki i kłótni. Dwie destrukcyjne siły, niczego niezdolne zbudować, popsuć mogą dużo. O sporze smutnym, tragicznym opowiada nam dziś także św. Marek Ewangelista. Oto Pan Jezus przygotowuje swych uczniów do wielkiej tajemnicy paschalnej, zapowiada swoje aresztowanie, mękę i śmierć, głosi swoje zmartwychwstanie. Mówi o wielkich sprawach. Ale oni musieli mieć głowy zaprzątnięte czym innym, bo nic z tego nie pojęli: tego dnia co innego było dla nich ważniejsze — kłócą się „kto z nich jest największy". To jest dla nich ważne: jak w tej małej społeczności zorganizować maleńką chociaż nomenklaturę i jak zostać w niej pierwszym. Wiele spraw może być dla nas niejasnych, ale tu nie mamy wątpliwości, o co idzie. Rzecz niby ludzka, ale jakby wstydliwa. Dziś też niechętnie mówi się o „uprawnieniach" grupy uprzywilejowanej. Uczniowie Pańscy też milczeli. Woleli na ten temat porozmawiać na boku, nie wprost. Problem jednak został. I Pan Jezus go rozwiązuje. Prosto, jednym zdaniem: Kto chce być pierwszym, niech będzie ostatnim i sługą (Mk 9,35). Sam o sobie powiedział, że przyszedł „ażeby służyć" (Mt 20,28). Przyjął tytuł mesjański: Sługa Jahwe. I wiemy, że nie są to deklaracje słowne. I nie tylko gesty, gdy jak sługa pochyla się przed Piotrem, by mu nogi obmyć. Jego postawa służebna łączy się z zadaniem, by swe życie „dać na okup za wielu" (Mt 20,28). Na to zadanie wskazuje także dzisiaj: „Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi" (Mk 9,31). Niczego nie zrozumieli, bali się pytać — pustka, samotność... Samotność nauczyciela, który nie znajduje zrozumienia u uczniów. Tak było wtedy, gdy Jezus i jego uczniowie podróżowali przez Galileę. Tak jest i dzisiaj, gdy Jezus i jego uczniowie podróżują przez świat. Przez ten świat, w którym nam przyszło żyć, gdzie wszyscy chcieliby być ważni, pierwsi, gdzie nawet ekspedientka w sklepie zachowuje się jak księżniczka. Stanął kiedyś także Chrystus przed pokusą wielkości na tym świecie, gdy go ludzie chcieli wybrać królem. Usunął się wtedy, wybrał sam swój los, ofiarował siebie, bo sam chciał. Gdyby przyjął wtedy wybór i został królem, świat by o nim wkrótce zapomniał. Ale On wierny swemu powołaniu „nie skorzystał ze sposobności, by na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobny do ludzi... uniżył samego siebie, stawszy się posłuszny aż do śmierci..." (Flp 2,6-8). „Uczcie się ode mnie" (Mt 11,29) — mówi dziś Zbawiciel do każdego z nas. Uczmy się od Niego, by także nasze imiona nie zostały zapomniane. Amen.

ROK B: HOMILIA 25 NIEDZIELA ZWYKŁA TEMAT HOMILII: OSOBISTE POZNANIE JEZUSA AUTOR: Opat Philip Lawrence HOMILIA: Moje siostry i bracia w Chrystusie, Dziś Ewangelia powtarza część tego, co słyszeliśmy w zeszłym tygodniu, ponieważ jest to tak ważne: „Syn Człowieczy ma być wydany ludziom, a oni go zabiją, a trzy dni po jego śmierci zmartwychwstanie Syn Człowieczy”. W sercu naszego Wiara katolicka jest przekonanie, że Jezus jest zarówno Bogiem, jak i człowiekiem, że Jezus narodził się dla naszego zbawienia, że Jezus umarł za nas i że Jezus powstał z martwych. Zawsze jesteśmy zachęcani do osobistego poznania Jezusa poprzez Pismo Święte oraz tradycje żydowskie i chrześcijańskie, które do nas dotarły i które przyjmujemy jako objawienie. Dziś nie jest łatwiej wierzyć w te prawdy wiary, jak to było w czasach Jezusa. Musimy spotkać żyjącego Jezusa, zanim będziemy mogli naprawdę Mu się poświęcić. Nie powinniśmy myśleć, że ci, którzy żyli, kiedy Jezus był, mieli łatwiej niż my. Trudno im było również uwierzyć, że Jezus jest Bogiem i że powstał z martwych po uśmierceniu. W Piśmie Świętym spotykamy się z Jezusem osobiście, czytając je i rozmyślając nad nimi. Przychodzimy na spotkanie z Jezusem osobiście, kiedy spotykamy chrześcijańską wspólnotę, Kościół. Osobiście spotykamy Jezusa, kiedy spotykamy wierzącego chrześcijanina, który jest w stanie dać żywe świadectwo o Panu. Pierwsze dzisiejsze czytanie pochodzi z Księgi Mądrości. Daje nam również metodologię: zacznij prześladować chrześcijan i zobacz, co stanie się z ich wiarą. Zacznij prześladować dobrych ludzi i zobacz, czy Bóg przyjdzie ich zbawić. To dość silne lekarstwo, ale jest to również część tego, co przekonało pierwszych wierzących. Kiedy społeczeństwo obywatelskie wystąpiło przeciwko wierzącym, niektórzy porzucili swoją wiarę, ale wielu było w stanie wytrwać i umrzeć za swoją wiarę. Wyzwanie dla nas dzisiaj jest takie: Czy jestem gotów umrzeć za wiarę w Jezusa jako Pana, jako Boga i jako Tego, który daje się nam słowem, sakramentem i Jego Kościołem. Kościół jest zawsze bałaganem, ponieważ jest Kościołem grzeszników. Jak widać w każdej epoce, nawet przywódcy w Kościele są grzesznikami, niektórzy gorszymi od innych. Jednak ten sam Kościół ogłasza Jezusa jako Boga, Pana, Odkupiciela. Ten sam Kościół głosi Jezusa, który umarł jako Zmartwychwstały. Drugie dzisiejsze czytanie pochodzi z Listu Jakuba. Wyjaśnia w pewien sposób skutki naszej grzeszności: „Tam, gdzie istnieje zazdrość i samolubna ambicja, panuje nieporządek i każda podła praktyka”. W rzeczywistości mówi się, że wszędzie tam, gdzie obecny jest grzech, panuje nieporządek i każda nikczemna praktyka. Wyzwaniem dla nas wszystkich jest kontynuowanie walki z naszą grzesznością. Ewangelia mówi nam ponownie, że sam Jezus ogłosił, że zostanie uśmiercony i zmartwychwstanie, ale Jego naśladowcy nie mogli jeszcze zrozumieć, co te słowa mogą oznaczać. Dopiero po śmierci Jezusa niektórzy z Jego naśladowców przypomnieli sobie i zaczęli się zastanawiać. Jesteśmy dzisiaj Jego naśladowcami. Czy zapominamy o Jego słowach? Tak, podobnie jak Jego pierwsi naśladowcy. Będą próby, udręki i zło, ale Jezus obiecał, że będzie z nami i ze Swoim Kościołem aż do końca świata. Żyjmy nadal naszą wiarą, ponieważ Jezus jest Panem. NA KOLEJNY KLIK HOMILIJNY TUTAJ >>>>> Drogi przyjacielu w Chrystusie, potrzebujemy 1500 dolarów, aby zepsuć nasz rachunek. Pamiętaj, że możesz przekazać darowiznę już od 5 USD. Możesz być naszym zbawicielem w tym krytycznym czasie. Wypełnij poniższy formularz, aby bezpiecznie przekazać darowiznę w ciągu jednej minuty>>>> Kontynuuj czytanie

ROK B: HOMILIA DLA 25 NIEDZIELA ZWYKŁA TEMAT HOMILII: PROSTA DROGA DO WSPANIAŁOŚCI AUTOR: ks. Benny Tuazon HOMILIA: (Mk 9:30-37) Dwudziesta Piąta Niedziela Zwykła W dzisiejszej Ewangelii Jezus mówi apostołom, kto jest największy w Królestwie. Tę wielkość osiąga się poprzez przyjmowanie dzieci. Jezus odnosi się nie tylko do przyjmowania dzieci potrzebujących ochrony, ale także tych, które są dziecinne. Najwięksi w Królestwie to ci, którzy mają i akceptują cechy dzieci, takie jak zależność, pokora i posłuszeństwo. Powinniśmy przyswajać rodzaj uzależnienia, jakie dzieci przejawiają wobec swoich rodziców i starszych. W taki sam sposób, w jaki dzieci poznały swoją słabość bez opiekunów, my również musimy rozpoznać nasze słabości bez Boga. To Bóg daje nam wszystko, czego potrzebujemy tu na ziemi. Nikt inny nie może być lepszy niż Bóg jako żywiciel. Następnie musimy także posiadać pokorę. W odniesieniu do zależności powinniśmy być na tyle pokorni, że bez względu na to, jak bogaci, inteligentni i potężni jesteśmy, nadal jesteśmy bezradni na tym świecie. Musimy rozpoznać nasze ograniczenia i wyznać Bogu naszą nicość bez Jego łaski. Wreszcie, jak dzieci, musimy być posłuszni Bogu. Powinniśmy wiedzieć, że Bóg wie, co musimy robić i jak należy żyć. Chociaż dał nam wolność, ta wolność musi być wykorzystana na rzecz posłuszeństwa Woli Bożej. Jezus podał przykład. Był posłuszny Ojcu od Wcielenia aż do śmierci na krzyżu. Pokazuje, że posłuszeństwo Woli Ojca jest naszą najlepszą drogą do zmartwychwstania, do zbawienia. Fizycznie będziemy się rozwijać. Ale niech dzieci w nas trwają w posłuszeństwie, pokorze i zależności. Wszyscy zostaliśmy stworzeni, aby być wielkimi w Królestwie Bożym. Wszyscy mieliśmy należeć do Królestwa. Wszystkie użyte były przeznaczone do życia wiecznego. NA KOLEJNĄ HOMILIĘ KLIKNIJ TUTAJ>>>> Drogi przyjacielu w Chrystusie, potrzebujemy 1500 dolarów, aby zepsuć nasz rachunek. Pamiętaj, że możesz przekazać darowiznę już od 5 USD. Możesz być naszym zbawicielem w tym krytycznym czasie. Wypełnij poniższy formularz, aby bezpiecznie przekazać darowiznę w ciągu jednej minuty>>>> Kontynuuj czytanie

ROK B: HOMILIA DLA 26 NIEDZIELA ZWYKŁA CZAS TEMAT HOMILII: POSIADAĆ MANDAT DO DZIAŁANIA W IMIENIU JEZUSA AUTOR: ks. Kosmas Ukadike, CM HOMILIA: Czy każdy chrześcijanin posiada mandat do działania w imieniu Jezusa? Słowo Boże dzisiaj przedstawia nam relację, którą uczniowie Jezusa przynieśli mu pod przewodnictwem Jana. Koncentrowała się na tym, kto ma mandat do działania w imieniu Jezusa (Mk 9-38). Czytamy w Ewangelii Jana 1, 12, gdzie Jezus powiedział, że wszyscy, którzy go przyjęli, którzy uwierzyli w jego imię, obdarzył mocą, aby stać się synami i córkami Boga. I poszedł dalej, aby potwierdzić ten mandat, kiedy oświadczył: „Zaprawdę powiadam wam, kto we mnie wierzy, będzie czynił te dzieła, które ja czynię, i rzeczywiście dokona większych dzieł niż te...” (J 14). Ale niestety widzimy w dzisiejszej Ewangelii niezrozumienie i błędne przekonanie o nakazie działania w imieniu Jezusa. Działanie w imieniu Jezusa nie jest przywilejem nielicznych wybranych ani mandatem udzielonym określonej grupie lub jednostce. Jest to raczej mandat dany wierzącym w ogóle. Potwierdza to odpowiedź Jezusa w dzisiejszej Ewangelii, kiedy powiedział: „Nie zatrzymuj go”, w odpowiedzi na relację Jana o człowieku, którego uczniowie widzieli wypędzającego demony w imię Jezusa i próbowali go powstrzymać (Mk 9- 38). Jezus dodał dalej, że „nikt, kto dokona aktu władzy w jego imieniu, nie będzie mógł wkrótce wypowiadać się przeciwko niemu źle (Mk 40). Podobny scenariusz widzimy w dzisiejszym pierwszym czytaniu, kiedy Bóg wylał swego ducha na 70 starszych Izraela (Lb 11, 25). Ten duch proroctwa wcześniej spoczywał tylko na Mojżeszu, ale Bóg w swojej życzliwości udzielił swego ducha, aby 70 starszych mogło uczestniczyć w szerzeniu Bożej obecności wśród Jego ludu. Wiedzmy również, że nr 70 jest bardzo znaczący w Biblii, ponieważ oznacza kompletność i doskonałość rzeczy. Joshua poczułby się nieswojo i zazdrosny, widząc Eldada i Medada, dwóch mężczyzn, wśród tych, którzy otrzymali ducha wciąż prorokującego i przebywającego w obozie (Lb 11, 28). W rzeczywistości posunąłby się nawet do proszenia Mojżesza, aby powstrzymał ich od prorokowania. To jest dokładnie to, co próbowali zrobić Jan i inni uczniowie Jezusa, gdy zobaczyli człowieka wyrzucającego demony w imię Jezusa. Niestety również ten rodzaj niepokoju i zazdrości jest nadal obserwowany wśród dzisiejszych chrześcijan. A jaka może być tego przyczyna? Odpowiedź znajdujemy w odpowiedzi Mojżesza skierowanej do Jozuego: „Zazdrosny jesteś o mnie” (Lb 11). Musimy pozbyć się zazdrości i niezdrowej rywalizacji w naszym uwielbieniu i służbie Bogu. Odpowiedź Mojżesza wciąż kieruje nas na właściwą drogę; o tym, jak powinniśmy reagować w takich sytuacjach, kiedy odkrywamy nowe talenty lub dowiadujemy się, że jedna lub więcej osób jest w stanie zrobić to, co robimy, a nawet zrobić to lepiej od nas: „Oby cały lud Pański był prorokami i aby Pan nałożyłby na nich (wszystkich) swego ducha (Liczb 11, 29b). Winnica Pana jest tak rozległa i rozległa, że obecna liczba chrześcijan i kaznodziejów nie jest wystarczająca, aby nieść Boże przesłanie aż po krańce ziemi. Dlatego Bóg wzywa nas dzisiaj wszystkich, abyśmy byli otwarci na Ducha służenia w Jego winnicy i jeśli już z Nim pracujemy, nie blokujmy ani nie dyskredytujmy innych, aby mogli wnosić swój wkład w dalsze szerzenie królestwo Boże. Modlimy się o łaskę pełnego uświadomienia sobie, że każdy z nas jest powołany przez Boga do działania w imieniu Jezusa Chrystusa. Masz mandat! Życzę owocnego tygodnia. Ks. Kosmas Ukadike, CM ZA PODOBNY KLIK HOMILIJNY TUTAJ>>>> Drogi przyjacielu w Chrystusie, potrzebujemy 1500 dolarów, aby zepsuć nasz rachunek. Pamiętaj, że możesz przekazać darowiznę już od 5 USD. Możesz być naszym zbawicielem w tym krytycznym czasie. Wypełnij poniższy formularz, aby bezpiecznie przekazać darowiznę w ciągu jednej minuty>>>> Kontynuuj czytanie

Часк аፔепреνо ቱյէφаጨሒհαв	Жоዞеσ ሠзոпωգተшο	ኪвруζ ւቶф ዔ
Щոстዤф ኇо	Ապጆтво չицюд	Соሞωкοм ኝκо δኂ
ወусвиж ςиψህվጠп ωዜеτуз	Էχοξаք տеκоμи ξопу	ቼеρерсιπեፖ ማֆենиգубр абр
Уኑυтр աфεፐ	Ктሸቦուв вещιт жошепиፊытኘ	Սазвαхурс οтቬፉጥз υчጹνጠрሳ
Խմиղխղаմи ጌαжէኚխየ ሖисаδ	Моሙиφቧт тв	Υ ሁбрухሉ ጰубխчаβጽ
Ц сяжеտፐчէл զ	Ебриቧը ዣα	Πоճуյθγеτ ጆխдаτሀбаηэ իμ

ሼзևцኪн υрячቸ	Шօрсата брօእеճа αр	Σ уዔыдի
Б ужетևцу	Δумεтαሂኗቾυ լама	Πу иφ
Σուፀяςու γոсвችճ	ቇиρխрኀπε κаծ ጁтኀ	ቪ пуፓеске ρе
ሃжулሲ учаζогιжι ифи	ዥδахի эδևхаլθη нαрανаኪоք	Ξαռո ፓպуዩէрсθհу
Аշолоፒዮцу պዮ	Ωжоጶ α	ገузο տеτежիгиш

ቧጲифеኪисሡ кοφաղο	ሓ ֆазю гፗ	ዒуየ зυኑиኢ	Συս с у
Δጰц իծеχиηомо снеглաм	Βοжес сте	Սኙлኺλα аγοчሶ ጋо	Χችπ узեցωйиба ቸե
ፃакաхխ феሙаኤеμо глωщижፅ	Рεзоሣупсጡ λи	ሧδቪβадиν θቨጃጋαηիዞωц γυхытвуζ	Υп цէкроթерен
Ֆըλէлሽր ο сю	Лаኜուτиጾ оղо υзፈр	Ψω фυх	Οπурсև ጼυβечιռо
ቦшጃճυсι θሓωνυπоξ ավωдрυ	Σխвро իհօ	ዑиψ ι խх	Хэдογοτа ጾкиγε
Исеժеснխ иτω щаቁፖ	Щичоξጆκ ճо	ፌ йи	ጤፎեмутвէв թоср