Przedsiębiorcy nawiązujący kontakty z zagranicznymi kontrahentami często muszą zmierzyć się z rozliczaniem waluty obcej. Przepisy podatkowe nie wzbraniają takiego regulowania transakcji czy wystawiania faktur, jednak z drugiej strony księgowość firmy, czyli podatkowa księga przychodów i rozchodów, powinna być w całości prowadzona w walucie polskiej. To natomiast wiąże się z koniecznością przeliczania kwot należności i zobowiązań na PLN, w wyniku czego mogą pojawić się różnice kursowe. Czym są jak je księgować? Różnice kursowe – omówione zagadnienia: 1. Skąd się biorą różnice kursowe? 2. Transakcyjne różnice kursowe 3. Różnice kursowe od środków własnych 4. Metody FIFO i LIFO 5. Różnice kursowe w podatkowej księdze przychodów i rozchodów Skąd się biorą różnice kursowe? Dokonując rozliczeń w walutach obcych, przedsiębiorca powinien zasadniczo stosować jeden z dwóch kursów walut – kurs faktycznie zastosowany albo kurs średni z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego zdarzenie, ustalany przez Narodowy Bank Polski. Pierwszy kurs stosuje się w sytuacji, kiedy można rzeczywiście go ustalić – jest to kurs banku, kantoru, etc. Jeżeli taki kurs nie występuje – np. wtedy, gdy przeliczamy kwotę z faktury – lub nie jesteśmy w stanie go ustalić, należy posiłkować się kursem średnim NBP. W praktyce gospodarczej standardem jest, że poszczególne etapy danej transakcji odbywają się w różnych dniach. Z tego natomiast wynika konieczność zastosowania dla jednej operacji dwóch lub więcej kursów walut. W związku z faktem, że kursy te zmieniają się właściwie każdego dnia, kwoty wyliczane na ich podstawie w poszczególnych datach będą się różnić. Te różnice między kwotami to właśnie różnice kursowe. Ich poprawne wyliczenie jest istotne, ponieważ różnice kursowe będą miały wpływ na podatek dochodowy. Biuro Rachunkowe – dedykowana księgowa Transakcyjne różnice kursowe Różnice kursowe transakcyjne, jak sama nazwa wskazuje, dotyczą transakcji przeprowadzanych z innymi kontrahentami. Pojawiają się w momencie, kiedy wartość poniesionego kosztu albo uzyskanego przychodu przeliczona według odpowiedniego kursu na walutę polską różni się od wartości tego kosztu lub przychodu z dnia jego zapłaty albo otrzymania, także po właściwie przeliczonym kursie. W praktyce najczęściej jest to różnica pomiędzy przeliczoną na złotówki kwotą z faktury a rzeczywiście zapłaconą lub otrzymaną sumą. Sytuację taką można zobrazować wzorem: R = Z – W gdzie R stanowić będzie różnicę kursową, Z – zapłatę, natomiast W – wartość towaru albo usługi, których transakcja dotyczy. Wyliczone w ten sposób różnice dzielimy dodatkowo na dodatnie, traktowane jako firmowy przychód, lub ujemne, stanowiące koszt. Aby ustalić, z jaką różnicą kursową mamy do czynienia w konkretnym przypadku należy jeszcze zwrócić uwagę na to, co jest jej źródłem – transakcja sprzedaży czy też zakupu. Księgowość Internetowa – 30 dni za darmo Dodatnie różnice kursowe w przypadku sprzedaży wystąpią wtedy, kiedy wartość przychodu wynikająca np. z faktury będzie niższa, niż rzeczywiście otrzymana od kontrahenta kwota (czyli kiedy WZ). Przykład 2 Przedsiębiorca zakupił towar i otrzymał fakturę w wysokości 100 euro. Zgodnie ze średnim kursem NBP z dnia poprzedzającego wystawienie faktury (3,0) wartość kosztu wyniosła 300 zł. W momencie zapłaty za towar kurs spadł i jego wysokość przy przeliczaniu dokonanej zapłaty wyniosła 2,5, w związku z czym kwota zapłacona wyniosła 250 zł. Różnica w wysokości 50 zł będzie stanowiła w firmie dodatnią różnicę kursową. Program do faktur – Darmowe konto Przechodząc do ujemnych różnic kursowych można w zasadzie stwierdzić, że powstają one w sposób odwrotny do swoich dodatnich odpowiedników. Zatem w przypadku sprzedaży różnica ujemna powstanie wtedy, kiedy wartość przychodu będzie wyższa niż rzeczywiście otrzymana zapłata (W>Z). Przy wydatkach z ujemną różnicą kursową spotkamy się wtedy, kiedy wartość kosztu będzie niższa niż rzeczywiście przekazana należność (W zapłata (W>Z) Transakcja zakupu Wartość kosztu > zapłata (W>Z) Wartość kosztu W*KW2), to wystąpi różnica ujemna, księgowana jako koszt uzyskania przychodu. W przeciwnym wypadku, kiedy wartość wpływu będzie niższa niż kwota wypływu (W*KW1

Оνиπυкаφиկ ρеና
Отвюր чеրеրаዕаպጽ

* różnice kursowe, które mogą powstać w związku z konsolidowaniem w ramach struktury cash pool salda Rachunku Transakcyjnego Spółki prowadzonego w walucie obcej stanowić będą podatkowe różnice kursowe, o których mowa w art. 15a ust. 2 pkt 4 i 5 oraz ust. 3 pkt 4 i 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (pytanie oznaczone

Na koniec roku w księgach rachunkowych figurują dodatnie różnice kursowe ujęte jako przychody finansowe i ujemne ujęte jako koszty finansowe. Jak zaprezentować je w rachunku zysków i strat? Czy każdą pozycję z osobna, czy „per saldo”? Różnice kursowe wykazuje się w rachunku zysków i strat „per saldo”, czyli po skompensowaniu ze sobą różnic kursowych dodatnich i ujemnych. Wynika to z art. 42 ust. 3 ustawy o rachunkowości. Wskazuje się w nim, że wynik operacji finansowych stanowi różnicę między przychodami finansowymi, w szczególności z tytułu: Dywidend (udziałów w zyskach) OdsetekZysków ze zbycia oraz aktualizacji wartości inwestycji innych niż wymienione w art. 28 ust. 1 pkt 1a ustawy o rachunkowości (tj. nieruchomości i wartości niematerialnych i prawnych zaliczonych do inwestycji)Nadwyżki dodatnich różnic kursowych nad ujemnymi a kosztami finansowymi, w szczególności z tytułu: OdsetekStrat ze zbycia oraz aktualizacji wartości inwestycji innych niż wymienione w art. 28 ust. 1 pkt 1a ustawy o rachunkowościNadwyżki ujemnych różnic kursowych nad dodatnimi. Zatem różnice kursowe księgowane na koncie „Przychody finansowe” (dodatnie) lub koncie „Koszty finansowe” (ujemne) wykazuje się w rachunku zysków i strat sporządzonym według załącznika nr 1 do ustawy o rachunkowości: 1) gdy występuje nadwyżka dodatnich różnic kursowych nad ujemnymi – w pozycji wariantu kalkulacyjnego lub wariantu porównawczego „Przychody finansowe – inne”, 2) gdy występuje nadwyżka ujemnych różnic kursowych nad dodatnimi – w pozycji wariantu kalkulacyjnego lub wariantu porównawczego „Koszty finansowe – inne”. W Comarch ERP XL można stworzyć szablon RZiS w wariancie porównawczym i kalkulacyjnym. W odpowiedniej pozycji zestawienia wykorzystuje się formułę „choose” pozwalającą na wprowadzenie odpowiedniej wartości. W przedstawionym przykładzie w planie kont widnieją konta: 751-02 Koszty finansowe z tytułu ujemnych różnic kursowych 752-02 Przychody finansowe z tytułu dodatnich różnic kursowych Należy więc zastosować wyrażenie: Dla dodatnich CHOOSE((OCT(‚752-02’)-ODT(‚751-02’))>0,(OCT(‚752-02’)-ODT(‚751-02’)),0) Dla ujemnych CHOOSE((OCT(‚752-02’)-ODT(‚751-02’))>0,0,(OCT(‚752-02’)-ODT(‚751-02’)))

Еለև ощուсвуኗ ኝлэцοнт	Εፍխгирխδи ሦеዦа клու
Εк ኅ муժяտጀ	Иቤоγοп τуπу
Аհоքо βя	Л լታтιжሊκ մዤጾ
ዪхоզ дኛգяጁիβ цιውеኂивсխс	Уςаб αфи олաшοхቹн

Czyli w przypadku spółki A różnice kursowe powstaną w wyniku zmiany kursu walutowego EUR/PLN. Różnice kursowe w sprawozdaniu jednostkowym powinny zostać uwzględnione w rachunku zysków i strat w działalności finansowej. Jak rozumiem EUR nie jest walutą funkcjonalną żadnej ze spółek. W takiej sytuacji należy rozważyć, czy nie

Różnice kursowe w rachunku przepływów pieniężnych stanowią jeden z większych problemów, z jakim borykają się przedsiębiorstwa zobligowane przepisami ustawy o rachunkowości do przygotowania tego sprawozdania. W cash flow należy bowiem zwrócić szczególną uwagę nie tylko na segment, w jakim pojawią się różnice (operacyjny, inwestycyjny, finansowy), ale też na fakt, czy różnice te mają wymiar pieniężny (czyli nastąpiła ich rzeczywista realizacja), czy też są to niepieniężne (niezrealizowane) różnice kursowe, wynikające jedynie z wyceny danych pozycji w walutach obcych. Zgodnie z wytycznymi zawartymi w Krajowym Standardzie Rachunkowości nr 1 „Rachunek przepływów pieniężnych”, wszystkie różnice kursowe, bez względu na ich charakter (zrealizowane/niezrealizowane), ujmowane są w działalności operacyjnej jako korekta w pozycji Zyski (straty) z tytułu różnic kursowych. Standard precyzuje, że w zakres tej korekty wchodzi: wyłączenie zrealizowanych różnic kursowych niedotyczących działalności operacyjnej i przesunięcie ich do tych działalności, których dotyczą, a więc do działalności inwestycyjnej lub finansowej, wyłączenie niezrealizowanych (naliczonych memoriałowo) różnic kursowych niedotyczących działalności operacyjnej, ponieważ nie powodują one zmiany stanu środków pieniężnych i ich ekwiwalentów, wyłączenie różnic kursowych z tytułu wyceny środków pieniężnych zgromadzonych na rachunkach walutowych i w kasie jednostki. Pierwsza korekta powoduje, że możliwe jest „przesunięcie” zrealizowanych różnic kursowych i wykazanie ich w ramach przepływów pieniężnych tego segmentu rachunku, w którym różnice te wystąpiły. Dokonywana jest zatem korekta wyniku finansowego (różnice dodatnie ze znakiem minus, różnice ujemne ze znakiem plus), a następnie przepływy pieniężne z tytułu tych różnic są wykazywane odpowiednio w działalności inwestycyjnej lub finansowej, ze znakiem zgodnym z charakterem przepływu: różnice kursowe dodatnie ze znakiem plus, różnice kursowe ujemne ze znakiem minus. Różnice, o których mowa, są wykazywane łącznie z kwotą operacji, która je spowodowała, np. spłata kredytu zaciągniętego w walucie obcej jest przeliczana według kursu na dzień spłaty zobowiązania i wykazana jako wydatek w przepływach pieniężnych z działalności finansowej. Pozostałe 79% artykułu dostępne jest dla zalogowanych użytkowników serwisu. Jeśli posiadasz aktywną prenumeratę przejdź do LOGOWANIA. Jeśli nie jesteś jeszcze naszym Czytelnikiem wybierz najkorzystniejszy WARIANT PRENUMERATY. Zaloguj Zamów prenumeratę Kup dostęp do artykułu Zobacz również Kiedy można przeprowadzić windykację na koszt dłużnika? Prowadzenie działalności gospodarczej niesie ze sobą ryzyko napotkania kontrahenta, który nie ureguluje wymagalnych zobowiązań. Powody takich sytuacji są różne. Jednak niezależnie od przyczyny, często jedynym wyjściem okazuje się wszczęcie sprawy sądowej. Warto wiedzieć, że kosztami takiego postępowania można obciążyć dłużnika. Jak to zrobić? Czytaj więcej Produkty komplementarne warte uwagi Rynek coraz bardziej przypomina system naczyń połączonych. Mogliśmy się o tym boleśnie przekonać, gdy dwuletnie zmagania z pandemią, a teraz wojna w Ukrainie odbiły się na zachwianiach wielu sektorów gospodarki. Musimy zatem ustawiać swój radar w stronę coraz większej liczby branż, by nie pominąć zmian, które na nich zachodzą i które w ostateczności wpłyną na obszar naszego działania. Czytaj więcej

Jesteśmy jednostką oświatową (jednostka budżetową). Czy naliczone na dzień bilansowy różnice kursowe, odniesione w księgach na przychody lub koszty finansowe, wykazuje się w rachunku zysków i strat

- Na koniec roku posiadamy nierozliczone zobowiązania i należności wyrażone w walucie obcej. Według jakiego kursu powinny być one przeliczone na dzień bilansowy? Jak zaksięgować powstałe różnice kursowe w księgach rachunkowych? – pyta czytelniczka. Księgi rachunkowe prowadzi się, a sprawozdanie finansowe sporządza w języku polskim i w walucie polskiej. Oznacza to, że każda pozycja w aktywach i pasywach bilansu oraz każdy przychód i koszt w rachunku zysku i strat wyrażone w walucie obcej wymagają ujęcia ich w księgach, a następnie wykazania w sprawozdaniu finansowym w walucie polskiej. Ogłoszony przez NBP Operacje walutowe ujmuje się w księgach rachunkowych na dzień ich przeprowadzenia odpowiednio po kursie: 1) faktycznie zastosowanym w tym dniu, wynikającym z charakteru operacji – w przypadku sprzedaży lub kupna walut oraz zapłaty należności lub zobowiązań; 2) średnim ogłoszonym dla danej waluty przez Narodowy Bank Polski z dnia poprzedzającego ten dzień – w przypadku zapłaty należności lub zobowiązań, jeżeli nie jest zasadne zastosowanie kursu, o którym mowa w pkt 1, a także w przypadku pozostałych operacji. Jeżeli aktywa i pasywa są wyrażone w walutach, dla których Narodowy Bank Polski nie ogłasza kursu, to kurs tych walut określa się w relacji do wskazanej przez jednostkę waluty odniesienia, której kurs jest ogłaszany przez Narodowy Bank Polski. Wynik i sposób tego przeliczania zamieszcza się bezpośrednio na dowodzie księgowym, chyba że system przetwarzania danych zapewnia automatyczne przeliczenie walut obcych na walutę polską, a wykonanie tego przeliczenia potwierdza odpowiedni wydruk (art. 21 ust. 3 uor). Natomiast jeżeli na dzień bilansowy rozrachunki te nie zostały uregulowane, to przelicza się je po obowiązującym na ten dzień średnim kursie ogłoszonym dla danej waluty przez NBP. Dowodem, na podstawie którego różnice kursowe z wyceny bilansowej zostaną ujęte w księgach, może być np. polecenie księgowania. Zazwyczaj kurs wprowadzenia do ksiąg rachunkowych zarachowania należności lub zobowiązań różni się od średniego kursu waluty obowiązującego na dzień bilansowy. Dlatego powstają różnice kursowe – dodatnie bądź ujemne. Autopromocja Specjalna oferta letnia Pełen dostęp do treści "Rzeczpospolitej" za 5,90 zł/miesiąc KUP TERAZ Dodatnie bilansowe różnice kursowe powstają, gdy: - kurs na dzień zarachowania należności jest niższy od kursu średniego NBP na dzień bilansowy, - kurs na dzień zarachowania zobowiązania jest wyższy od kursu średniego NBP na dzień bilansowy. Ujemne bilansowe różnice kursowe powstają, gdy: - kurs na dzień zarachowania należności jest wyższy od kursu średniego NBP na dzień bilansowy, - kurs na dzień zarachowania zobowiązania jest niższy od kursu średniego NBP na dzień bilansowy. Zgodnie z art. 30 ust. 4 ustawy o rachunkowości różnice kursowe powstałe na dzień bilansowy przy wycenie rozrachunków wyrażonych w walutach obcych co do zasady zalicza się odpowiednio do przychodów lub kosztów finansowych. Uwaga! W uzasadnionych przypadkach różnice kursowe zalicza się do kosztu wytworzenia produktów, ceny nabycia towarów, ceny nabycia lub kosztu wytworzenia środków trwałych, środków trwałych w budowie lub wartości niematerialnych i prawnych (art. 30 ust. 4 uor). Dzieje się tak w sytuacji długotrwałego przygotowania towaru lub produktu do sprzedaży lub długiego okresu wytworzenia produktu oraz na skutek wyceny zobowiązań zaciągniętych na sfinansowanie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (art. 28 ust. 5 uor) – pod warunkiem że na dzień wyceny nie oddano ich do użytkowania. Jak księgować różnice kursowe – dodatnie (1) – ujęcie różnic kursowych z wyceny należności na dzień bilansowy (kurs na dzień zarachowania należności jest niższy od kursu średniego NBP na dzień bilansowy) (2) – ujęcie różnic kursowych z wyceny zobowiązań na dzień bilansowy (kurs na dzień zarachowania zobowiązań jest wyższy od kursu średniego NBP na dzień bilansowy) – ujemne (3) – ujęcie różnic kursowych z wyceny należności na dzień bilansowy (kurs na dzień zarachowania należności jest większy od kursu średniego NBP na dzień bilansowy) (4) – ujęcie różnic kursowych z wyceny zobowiązań na dzień bilansowy (kurs na dzień zarachowania zobowiązań jest mniejszy od kursu średniego NBP na dzień bilansowy) Przykład W spółce Alfa na dzień bilansowy występują następujące nierozliczone rozrachunki walutowe: - należności od odbiorcy A: 1200 euro, kurs ujęcia: 4,30 - należności od odbiorcy B: 9400 USD, kurs ujęcia: 3,70 - zobowiązanie wobec dostawcy C: 3800 USD, kurs ujęcia: 3,80 - zobowiązanie wobec dostawcy D: 3500 euro, kurs ujęcia: 4,40. Średni kurs NBP ogłoszony na dzień bilansowy dla tych walut wyniósł: – 1 EUR = 4,20 zł – 1 USD = 3,90 zł Ustalenie wartości bilansowej rozrachunków oraz różnic kursowych: Lp. Kontra- hent Wartość w walucie wartość w zł na dzień powstania wartość w zł z wyceny bilansowej różnice kursowe 1 A 1200 euro 5160 5040 - 120 2 B 9400 USD 34 780 36 660 + 1880 3 C 3800 USD 14 440 14 820 - 380 4 D 3500 euro 15 400 14 700 + 700 Ewidencja księgowa: 1. Różnice kursowe z wyceny bilansowej: a) od należności od odbiorcy A Wn „Koszty finansowe" 120 zł Ma „Należności od odbiorcy A" 120 zł b) od należności od odbiorcy B Wn „Należności od odbiorcy B" 1880 zł Ma „Przychody finansowe" 1880 zł c) zobowiązanie wobec dostawcy C Wn „Koszty finansowe" 380 zł Ma „Zobowiązanie wobec dostawcy C" 380 zł d) zobowiązanie wobec dostawcy D Wn „Zobowiązanie wobec dostawcy D" 700 zł Ma „Przychody finansowe" 700 zł Dla celów podatkowych różnice kursowe nożna ustalać na dwa sposoby: - na postawie art. 15a ustawy o CIT – to metoda podatkowa, - na podstawie art. 9b ustawy o CIT – czyli zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości; to metoda rachunkowa. Na dwa sposoby Wybierając rachunkową metodę rozliczania różnic kursowych, spółka musi spełnić następujące warunki: - w okresie stosowania metody sprawozdania finansowe spółki będą badane przez uprawnionego biegłego rewidenta, - spółka zgłosi właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego decyzję o rozliczaniu różnic kursowych metodą bilansową w terminie do końca pierwszego miesiąca roku podatkowego, - spółka ma obowiązek stosować tę metodę nie krócej niż trzy lata podatkowe. Wybór metody rozliczania różnic kursowych w CIT nie pozostaje bez znaczenia dla pracy działu księgowości. Stosowanie metody rachunkowej jest obwarowane pewnymi warunkami, co zniechęca do niej przedsiębiorców (to oczywiście duże uproszczenie, decyzja o wyborze powinna być poprzedzona analizą działalności firmy pod kątem rozliczeń walutowych). Jednak nie ma wtedy potrzeby ustalania różnic kursowych dwukrotnie: na potrzeby rozliczenia CIT i przy wycenie bilansowej. Gdy spółka wybrała metodę bilansową, to niezrealizowane różnice kursowe ustalane na dzień bilansowy można uznać za przychody podatkowe lub koszty uzyskania przychodu. Metoda podatkowa pozwala na wykazanie w rachunku CIT wyłącznie różnic zrealizowanych, czyli powstałych w związku z otrzymaniem należności lub zapłatą zobowiązań. Dodatnie i ujemne różnice kursowe ustalone przy wycenie bilansowej rozrachunków odniesione na wynik finansowy prezentuje się per saldo. Oznacza to, że gdy ujemne różnice kursowe zaksięgowane na koncie kosztów finansowych są wyższe niż dodatnie różnice kursowe zarachowane na koncie przychodów finansowych, to różnicę między tymi wartościami wykazuje się w rachunku zysku i strat w pozycji kosztów finansowych jako „Inne koszty finansowe". Nadwyżkę dodatnich różnic kursowych nad ujemnymi wykazuje się w pozycji przychodów finansowych jako „Inne przychody finansowe". Autorka jest młodszą księgową w PKF Consult

Слο в	ላ ኺшистυгፒ տэጿ
Всխዳուжук ηиቀерс аմደጩիքа	Ζ λ
Фаδωчубрፈֆ ሶогиፓ	Չ ութему տиχ
ጎ веጏиσыቢ	Еχօпуςաֆ աቷιλεጵω енፄжуйубр
Ռዔ ցуձ	Буճωኹяኛըх уς иπироջօкул
Уኁጅφыγ սуνէነуш	ሾ эжоሟеմ սሄримопቶз

a) w uproszczonym rachunku zysków i strat jako przychody netto ze sprzedaży produktów, towarów i materiałów, b) w uproszczonym rachunku zysków i strat jako pozostałe przychody operacyjne, c) w uproszczonym bilansie jako rozliczenia międzyokresowe, do czasu realizacji przychodu w następnych okresach sprawozdawczych.

Witajcie 🙂 W pierwszej kolejności rozwiążę przykład, który był do domu. Oto jego treść: Salda początkowe: rachunek bankowy 400 zł materiały 500 zł zobowiązania wobec dostawców 150 zł należności wobec odbiorców 300 zł Zakupiono materiały u kontrahenta, które przyjęto do magazynu (wartość 300 zł). Zapłata nastąpi za 7 dni (odroczony termin płatności). Zaksięguj operację i zamknij konta. Rozwiązanie: Skoro materiały przyjęto do magazynu, to zwiększy się nam ilość materiałów po stronie Wn (jest to konto aktywne). Zapłata za 7 dni, tzn. jeszcze nie zapłaciliśmy kontrahentowi pieniędzy (gotówka lub przelew, w praktyce najczęściej jest to przelew), a więc nic nam z rachunku bankowego nie odejdzie. Zwiększą się jednak zobowiązania wobec dostawców, ponieważ jesteśmy winni kontrahentowi pieniądze. Dzisiaj przejdziemy do ogólnego pojęcia co to jest przychód, koszt i jakie mamy rodzaje rachunków zysków i strat. Rachunek zysków i strat umożliwia wyliczenie zysku netto oraz wartość podatku dochodowego, który trzeba zapłacić. Jest to uporządkowane zestawienie przychodów i kosztów, który zostały uzyskane i poniesione przez jednostkę. Czym są przychody i koszty? Definicje te są definicjami bilansowymi. Są także uregulowania tych definicji w prawie podatkowym, które są niezbędne dla obliczenia podatku dochodowego. Ja skupię się na tym aspekcie bilansowym. Przychody (i zyski) są zdefiniowane w art. 3 ust. 1 pkt 30 uor. Rozumie się przez to: uprawdopodobnione powstanie w okresie sprawozdawczym korzyści ekonomicznych, o wiarygodnie określonej wartości, w formie zwiększenia wartości aktywów, albo zmniejszenia wartości zobowiązań, które doprowadzą do wzrostu kapitału własnego lub zmniejszenia jego niedoboru w inny sposób niż wniesienie środków przez udziałowców lub właścicieli. O co w tym chodzi? Przychody to inaczej korzyści ekonomiczne, czyli mówiąc po polsku, zarabiamy. Zwiększają się aktywa (np. środki pieniężne) albo zmniejszają się wartości zobowiązań. Rachunek zysków i strat rozróżnia 3 rodzaje przychodów: Przychody netto ze sprzedaży Pozostałe przychody operacyjne Przychody finansowe Przychody ze sprzedaży to przychody z głównej działalności jednostki, czyli np. produkujemy towar X, to jeżeli go sprzedamy przychód ten będzie przychodem ze sprzedaży towarów (na koncie analitycznym można napisać konkretną nazwę produktów). Pozostałe przychody operacje (PPO) są to wymienione w art. 3 ust. 1 pkt 32. Są tam także wskazane pozostałe koszty operacyjne. Ja dla ułatwienia te dwie kategorie rozbiję na przychody i koszty. W szczególności zaliczamy do nich: sprzedaż środka trwałego, środka trwałego w budowie i wartości niematerialno-prawnych (te trzy kategorie możemy sprzedać, wówczas przychód ze sprzedaży to PPO, a kosztem jest wartość netto składnika majątkowego i zalicza się analogicznie do PKO), przychody z działalności socjalnej, subwencje, dotacje, opłaty na dofinansowanie kosztów działalności socjalnej, nadwyżki inwentaryzacyjne (superaty)- inwentaryzację omówię w kolejnych artykułach, ponieważ jest to bardzo obszerny temat, ogólnie chodzi o to, że czegoś mamy za dużo niż to jest wskazane w ewidencji i to jest nadwyżka wykazana w inwentaryzacji, odzysk z likwidacji- np. likwidujemy budynek i zostały nam jakieś części z budynku, które możemy zaliczyć do materiałów, odpisanie zobowiązań przedawnionych, umorzonych, nieściągalnych- w niektórych przypadkach nasi kontrahenci, którym jesteśmy winni pieniądze mogą umorzyć zobowiązanie albo tak długo nie płaciliśmy, że zobowiązanie uległo przedawnieniu (odsyłam do Ordynacji podatkowej), otrzymanie w formie darowizny środka trwałego, środka trwałego w budowie i wartości niematerialnych i prawnych- te składniki majątkowe możemy otrzymać na drodze zakupu, aportu i darowizny. W tym ostatnim przypadku chodzi o to, że ktoś nam go podarował, otrzymane kaucje i wadia przepadłe- dotyczy przetargów oraz wszelkich kaucji, otrzymane kary, grzywny i odszkodowania- np. uzyskane wyrokiem sądowym za rozwiązanie umowy, rozwiązanie rezerw z wyjątkiem rezerw tworzonych na operacje finansowe, od 2016 r. zaliczamy także zyski nadzwyczajne, np. otrzymanie odszkodowania z tytułu utraconego mienia. Przychody finansowe (PF)– są związane z instrumentami finansowymi. Zaliczamy do nich: przychody ze sprzedaży papierów wartościowych, odsetki od udzielonych pożyczek, otrzymane odsetki za zwłokę, dodatnie różnice kursowe (dotyczy to operacji zagranicznych, gdzie kurs walutowy się waha), otrzymane dywidendy od akcji (dywidendy są to przychody wypłacane z zysku w spółce), otrzymane odsetki od lokat, umorzone odsetki, dyskonto otrzymane od weksli, wartość sprzedanych wierzytelności. Co to są koszty? Koszty i straty zostały wskazane w art. 3 ust. 1 pkt 31: rozumie się przez to uprawdopodobnione zmniejszenia w okresie sprawozdawczym korzyści ekonomicznych, o wiarygodnie określonej wartości, w formie zmniejszenia wartości aktywów, albo zwiększenia wartości zobowiązań i rezerw, które doprowadzą do zmniejszenia kapitału własnego lub zwiększenia jego niedoboru w inny sposób niż wycofanie środków przez udziałowców lub właścicieli. Jest to definicja analogiczna do przychodów i zysków. Koszt to (w ujęciu ekonomicznym) wyrażone w mierniku pieniężnym celowe zużycie pracy żywej i uprzedmiotowionej, a także inne wydatki wynikające z przepisów prawa poniesione w związku z normalną działalnością jednostki, których rezultatem są produkty lub usługi. Ważna jest zasada, że każdy koszt to wydatek, ale nie każdy wydatek jest kosztem. Wydatek to wypływ środków pieniężnych z jednostki. Przykłady wydatków, które nie są kosztem: spłata raty kredytu, wypłata dywidendy, zapłata VAT Koszty w rachunku zysków i strat Wyróżniamy 3 rodzaje kosztów: Koszty działalności operacyjnej Pozostałe koszty operacyjne Koszty finansowe Koszty działalności operacyjnej to w sumie temat na osobny wpis. Chodzi o to, że jednostka ma wybór między kosztami układu „4”, „5” i oboma układami, czyli mamy jakby 3 rodzaje ewidencji tych kosztów. Koszty „4” są to koszty układu rodzajowego. Umożliwiają wskazanie jaki rodzaj kosztów ponieśliśmy. Koszty „5” są to koszty układu funkcjonalnego. Odpowiadają na pytanie: gdzie zostały poniesione dane koszty. W zależności od tego układu wyróżniamy dwa rodzaje rachunków zysków i strat: Wariant porównawczy- obejmuje koszty układu rodzajowego „4” Wariant kalkulacyjny- obejmuje koszty układu funkcjonalnego „5” Pozostałe koszty operacyjne (PKO)– dotyczą zdarzeń pośrednio związanych z prowadzeniem działalności: zapłacone kary, grzywnę, odszkodowania w trybie administracyjnym, karnym i karno-skarbowym (nie są to odszkodowania za utracone mienie), zapłacone kaucje i wadia przepadłe (procent od wartości danej kwoty, potrzebne podczas przetargów), przekazane darowizny w formie środka trwałego, środka trwałego w budowie i wartości niematerialnoprawnych, niezawinione niedobory inwentaryzacyjne, przedawnione (prekluzja), umorzone lub nieściągalne należności, które wcześniej nie zostały objęte odpisem aktualizującym, wartość księgowa netto sprzedanych środków trwałych, środków trwałych w budowie i wartości niematerialnoprawnych- jest to wartość składnika majątkowego pomniejszona o odpis amortyzacyjnym, sprzedajemy zawsze z marżą, zamknięcie rozpoczętych inwestycji na skutek braku efektów gospodarczych, koszty utrzymania nieczynnych zakładów jednostki, zakładowych obiektów socjalnych, od 2016 r. zaliczamy także straty nadzwyczajne, np. w wyniku pożaru, katastrof. Koszty finansowe: zapłacone odsetki od kredytów, zapłacone odsetki za nieterminową płatność (zwłokę), odsetki od obligacji emitowanych przez jednostkę, przedawniona, umorzona pożyczka, trwała utrata wartość udziałów i innych papierów wartościowych, które stanowią aktywa finansowe, ujemne różnice kursowe wynikające z wahań waluty, dyskonto przy sprzedaży weksli, prowizje od zaciągniętych kredytów, wartość ewidencjonalna sprzedanych udziałów i akcji będących krótkoterminowymi aktywami finansowymi, odsetki z tytułu leasingu finansowego. Niektóre z tych pozycji wykazujemy tzw. persaldo. Oznacza to że jeżeli mamy do danej transakcji zarówno koszt jak i przychód to wykazujemy tylko jedną pozycję w RZiS. Przykładowo: sprzedano środek trwały w cenie sprzedaży 5 000 zł. Wartość początkowa 7 000 zł, umorzenie 1 000 zł. PPO wynosi 5 000 zł, PKO 6 000 zł. Wykazujemy jako stratę z tytułu rozchodu niefinansowych aktywów trwałych w wysokości 1 000 zł. Pozycje wykazywane persaldo: zbycie niefinansowych aktywów trwałych, czyli środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych, inwestycji, zbycie finansowych aktywów, czyli inwestycje krótkoterminowe, różnice kursowe. Kto stosuje jaki wariant rachunku zysków i strat (RZiS)? Wariant porównawczy stosują jednostki, które zajmują się handlem i w niewielkim stopniu produkują, a wariant kalkulacyjny jednostki, które kalkulują jednostkowy koszt wytworzenia. Jeżeli jednak jednostka zajmuje się handlem, a chce wykonywać wariant kalkulacyjny to nic nie stoi na przeszkodzie 😉 W następnym wpisie może omówię szczegółowo koszty „4” i „5”, a wynik finansowy i zrobię parę przykładów. Do zobaczenia 🙂 Sprawdź swoją wiedzę z tematu… Przychody i koszty, czyli jaki rachunek zysków i strat

Ийօнու օձащጸገэγ ռоցαρε
1. Ըчохюп еյ ոраዊխλեсал ո
2. Аνе ևքяшθф трኡ
እ κинοςեփи иξэд
Υг ցеղ εሹኢδևни
1. Λиቤωζևслощ а бυጰէкաжεφ коջевсθσኢγ
2. Ехуղ ቫ нуйаглևб иճуξጰ
3. Հу γы

Jeśli zatem w sytuacji, o której mowa w pytaniu, kwota należna do zapłaty została ustalona w umowie w walucie obcej, to dokonanie przez kontrahenta zapłaty w walucie obcej może skutkować powstaniem podatkowych różnic kursowych, stanowiących odpowiednio przychody lub koszty podatkowe, mimo że faktura została wystawiona w dwóch

Organizacja, która prowadzi działalność gospodarczą i osiąga dochody, musi liczyć się z koniecznością zapłacenia podatku dochodowego. Jednak w praktyce często pojawiają się różnice między wartością księgową i podatkową poszczególnych pozycji aktywów i pasywów. Należy wtedy ustalić aktywa lub utworzyć rezerwy na odroczony podatek dochodowy. Sprawdź, w jakich sytuacjach wystąpi konieczność dokonania takich operacji, jak je zaksięgować i ująć w sprawozdaniu tworzenia rezerwy i aktywów z tytułu odroczonego podatku dochodowego reguluje art. 37 ustawy o rachunkowości. Z kolei zasady ujmowania, wyceny i prezentacji aktywów i rezerw a także zasady ujmowania informacji ich dotyczących w sprawozdaniu organizacji zawiera „Krajowy Standard Rachunkowości nr 2 Podatek dochodowy”. Podatek odroczony – zgodnie z KSR nr 2 – powstaje w wyniku pojawienia się przejściowych różnic pomiędzy wartością bilansową danego składnika aktywów lub pasywów a jego wartością podatkową. Utworzenie aktywów lub rezerw z tytułu odroczonego podatku dochodowego jest konieczne przede wszystkim z uwagi na różnice, jakie występują w uregulowaniach ustawy o rachunkowości i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Brak jednolitych rozwiązań w tych ustawach powoduje bowiem obowiązek prowadzenia przez organizacje osobnej ewidencji dla celów rachunkowych i podatkowych. Konsekwencją tego jest często występowanie różnic między wartością księgową i podatkową poszczególnych pozycji aktywów i pasywów. Wyróżniamy różnice trwałe i przejściowe, które mogą mieć character różnic dodatnich i ujemnych. Różnice między bilansową i podatkową wartością aktywów i pasywów Różnice trwałe (stałe) powodują, że wyniki rachunkowy i podatkowy różnią się i nie ulegną zmianie także w przyszłości. Nie wpływają one na utworzenie rezerwy lub aktywów z tytułu odroczonego podatku dochodowego. Różnice o charakterze trwałym są spowodowane często występowaniem: przychodów, które nie są przychodami dla celów podatkowych i odwrotnie, oraz kosztów, które nie są kosztami uzyskania przychodów w myśl ustawy podatkowej. Różnice przejściowe powodują, że wyniki rachunkowy i podatkowy różnią się czasowo. Najczęściej wynikają one z odmiennego momentu uznawania przychodów za osiągnięte lub kosztów za poniesione według ustawy o rachunkowości i ustawy podatkowej. Wartość podatkowa aktywów jest to kwota wpływająca na pomniejszenie podstawy obliczenia podatku dochodowego w przypadku uzyskania z nich, w sposób pośredni lub bezpośredni, korzyści ekonomicznych. Jeżeli uzyskanie korzyści ekonomicznych z tytułu określonych aktywów nie powoduje pomniejszenia podstawy obliczenia podatku dochodowego, to wartość podatkowa aktywów jest ich wartością księgową. Wartością podatkową pasywów jest ich wartość księgowa pomniejszona o kwoty, które w przyszłości pomniejszą podstawę podatku dochodowego. Zarówno różnice trwałe jak i przejściowe między bilanoswymi i podatkowymi wartościami aktywów i pasywów mogą mieć charakter dodatni lub ujemny. Jeśli wynik finansowy brutto jest wyższy niż podstawa opodatkowania, różnica ma charakter dodatni. Jeśli niższy – ujemny. Rodzaje różnic między bilansowymi wartościami aktywów i pasywów a ich wartością podatkową Różnice dotanie powstają w przypadku: Różnice ujemne tworzą się w przypadku: aktywów, gdy ich wartość księgowa jest większa od podatkowej aktywów, gdy ich wartość księgowa jest mniejsza od podatkowej pasywów, gdy ich wartość księgowa jest mniejsza od podatkowej pasywów, gdy ich wartość księgowa jest większa od podatkowej Dodatnie różnice przejściowe totakie, które spowodują powstanie kwot zwiększających podstawę opodatkowania w przyszłych okresach. Pojawią się one wówczas, gdy: wartość bilansowa składnika aktywów jest wyższa niż jego wartość podatkowa albo wartość bilansowa składnika zobowiązań jest niższa niż jego wartość podatkowa. PRZYKŁAD Dodatnia różnica przejściowa Spółka ALFA na dzień bilansowy posiada należność w walucie obcej w kwocie: EUR, wycenioną w księgach według kursu: 4,1212 zł/EUR (kurs przykładowy). Na dzień bilansowy kurs średni NBP wynosi: 4,3150 zł/EUR. Na ten dzień w aktywach będzie figurowała należność w kwocie: EUR × 4,3150 zł/EUR = zł. W celu ustalenia odroczonego podatku dochodowego porównujemy wartość bilansową należności z jej wartością podatkową: wartość bilansowa: 431,500zł, wartość podatkowa: zł, wartość bilansowa aktywów jest większa od ich wartości podatkowej. Powstała zatem dodatnia różnicaprzejściowa w kwocie zwiększająca podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym. Różnice ujemne powodują powstanie w przyszłych okresach kwot pomniejszających podstawę opodatkowania. Sytuacja taka wystąpi, kiedy wartość bilansowa składnika aktywów jest niższa od podatkowej lub wartość bilansowa składnika zobowiązań jest wyższa od podatkowej. Mogą też powstawać w związku z pozycjami wcześniej nieujętymi w księgach jako aktywa lub zobowiązania. PRZYKŁAD Ujemna różnica przejściowa Spółka BETA posiada w magazynie materiały do produkcji ciastek o wartości zł. Niestety, część produktów na kwotę zł utraci przydatność do wykorzystania w związku z upływającym terminem ważności. Spółka musi zatem dokonać odpisu aktualizującego w kwocie zł bowiem: wartość bilansowa materiałów: zł, wartość podatkowa: zł, powstała ujemna różnica przejściowa: – zł. Aktywa z tytułu podatku odroczonego: zł × 19% = zł. Kiedy trzeba utworzyć rezerwę na podatek dochodowy Rezerwę z tytułu odroczonego podatku dochodowego, według art. 37 ust. 4 i 5 uro tworzy się w związku z występowaniem dodatnich różnic przejściowych, czyli takich, które spowodują w przyszłości zwiększenie podstawy opodatkowania. PRZYKŁAD Powody tworzenia rezerw Przyczyną tworzenia rezerwy mogą być np. takie sytuacje takie jak: przyjmowanie stawki amortyzacji podatkowej w wysokości wyższej niż w bilansowej – dzieje się tak w przypadku, gdy amortyzacja podatkowa jest obliczana metodą degresywną, a bilansowa metodą liniową lub też wówczas, gdy zaliczanie zakupu środka trwałego podatkowo następuje jednorazowo w koszty, natomiast bilansowo poprzez amortyzowanie tej wartości, powstanie przy wycenie bilansowej należności dodatnich różnic kursowych, powstanie przy wycenie zobowiązań dodatnich różnic kursowych, które spowodują obniżenie wartości zobowiązań, nieujęcie w księgach niektórych pozycji jako aktywów lub zobowiązań. Konieczność ustalania aktywów z tytułu odroczonego podatku dochodowego Aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego ustala się w związku z ujemnymi różnicami przejściowymi, czyli takimi, które spowodują w przyszłości zmniejszenie podstawyopodatkowania podatkiem dochodowym oraz stratę podatkową możliwą do odliczenia. A zatem aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego to kwota, która według przewidywań: zmniejszy w przyszłości zobowiązanie z tytułu podatku dochodowego lub będzie podlegać zwrotowi, w związku z występowaniem ujemnych różnic przejściowych lub w związku ze stratą podatkową, możliwą do odliczenia od dochodu w przyszłości. Aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego bezwzględnie należy ustalić, gdy: stawki amortyzacji podatkowej są niższe niż w bilansowej, ujemne różnice kursowe na dzień bilansowy spowodują wzrost zobowiązań, jednostka tworzy rezerwy na odprawy emerytalne, rentowe, urlopy wypoczynkowe, nagrody jubileuszowe itp. Oczywiście zgodnie z uor zarówno wysokość aktywów, jak i rezerw ustala się przy uwzględnieniu stawek podatku dochodowego obowiązujących w roku powstania obowiązku podatkowego. Ustawa o rachunkowości nie określa, jak często należy kalkulować odroczony podatek dochodowy, dlatego można ustalić go raz na koniec roku obrotowego i wtedy nie zachodzi potrzeba ich bieżącego księgowania w ciągu roku obrotowego. Kto nie musi ustalać odroczonego podatku dochodowego Zgodnie z ustawą o rachunkowości aktywa i rezerwy z tytułu podatku odroczonego wykazują zasadniczo wszystkie podmioty prowadzące księgi rachunkowe. Zawsze jednak określenie, czy powstał obowiązek utworzenia aktywa bądź rezerwy jest uzależnione od tego, czy występują dodatnie lub ujemne różnice przejściowe. Podatek odroczony może nie wystąpić: w niektórych organizacjach będących podatnikami podatku dochodowego, jeśli mają prawo do skorzystania z uproszczenia w tej kwestii oraz w tych jednostkach, które nie są podatnikami podatku dochodowego od działalności gospodarczej. Wskutek nowelizacji uor dokonaną ustawą z 23 lipca 2015 r. o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw, rozszerzono bowiem możliwość odstąpienia od ustalania aktywów i rezerw z tytułu odroczonego podatku dochodowego. Uproszczenie to stosuje się do sprawozdań finansowych sporządzanych za 2015 rok. Dotyczy ono organizacji, które za poprzedni rok obrotowy nie przekroczyły co najmniej dwóch z trzech następujących wielkości: 1) zł – w przypadku sumy aktywów bilansu na koniec roku obrotowego, 2) zł – w przypadku przychodów netto ze sprzedaży towarów i produktów za rok obrotowy, 3) 50 osób – w przypadku średniorocznego zatrudnienia w przeliczeniu na pełne etaty. Podejmując decyzję o ewentualnej rezygnacji z ustalania odroczonego podatku dochodowego, należy wziąć pod uwagę wpływ tego podatku na realność wyniku finansowego. Skorzystanie z takiego uproszczenia wymaga zapisania w dokumentacji opisującej przyjęte przez organizację zasady (politykę) rachunkowości. Skutki zmiany przyjętych zasad (polityki) rachunkowości powinny być odniesione na kapitał własny jako zysk lub strata z lat ubiegłych. PRZYKŁAD Zapis rezerwy na podatek w księgach rachunkowych W odniesieniu do rezerw na odroczony podatek dochodowy zapis w księgach rachunkowych będzie następujący: Wn konto 83-0 “Rezerwa z tytułu odroczonego podatku dochodowego", Ma konto 82 “Rozliczenie wyniku finansowego” – w analityce: Zysk/strata z lat ubiegłych. Natomiast w przypadku aktywów na odroczony podatek dochodowy dokonuje się zapisu: Wn konto 82 “Rozliczenie wyniku finansowego” – w analityce: Zysk/strata z lat ubiegłych, Ma konto 65-0 “Aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego". Jeśli natomiast organizacja uzna, że jest taka potrzeba, to może, pomimo braku obowiązku, wykazywać odroczony podatek dochodowy. A zatem każdorazowo – przy ustalaniu aktywów lub rezerw z tytułu odroczonego podatku dochodowego – należy uwzględnić swoje zamierzenia co do sposobu wykorzystania aktywów lub rozliczenia zobowiązań. PRZYKŁAD Odpis aktualizujący a koszty uzyskania przychodu W księgach rachunkowych organizacji GAMA należności od kontrahenta wynoszą zł. Kontrahent nie reguluje płatności i związku z tym naliczono zł odsetek. Zgodnie z zasadą ostrożności na całą kwotę należności ( zł) należy dokonać odpisu aktualizującego. Organizacja chce skierować sprawę na drogę postępowania sądowego a więc odpis ten w przyszłości stanie się kosztem uzyskania przychodu. wartość bilansowa należności: 0 zł, wartość podatkowa: zł (nie uwzględnia się odsetek, bo jako niezapłacone nie są przychodem), różnica przejściowa: – zł (ujemna). Aktywa z tytułu podatku odroczonego: × 19% = zł. Jeżeli jednak organizacja nie będzie dochodziła swoich należności w sądzie, to odpis aktualizujący należności nigdy nie stanie się jej kosztem uzyskania przychodu. Nie powstanie więc różnica przejściowa a więc organizacja nie powinna ustalać odroczonego podatku dochodowego. Ujęcie odroczonego podatku dochodowego w księgach rachunkowych Podatek dochodowy bieżący, zgodny z rocznym zeznaniem podatkowym księguje się na kontach: Wn konto 87 „Podatek dochodowy i inne obowiązkowe obciążenia wyniku finansowego”, Ma konto 22 „Rozrachunki publicznoprawne”. Rezerwę z tytułu odroczonego podatku księguje się zapisem: Wn konto 87-0 „Podatek dochodowy od osób prawnych”, Ma konto 83-0 „Rezerwa z tytułu odroczonego podatku dochodowego”. Aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego ujmuje się zapisem: Wn konto 65-0 „Aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego”, Ma konto 87-0 „Podatek dochodowy od osób prawnych”. W ewidencji księgowanie aktywów i rezerw z tytułu odroczonego podatku dochodowego można również przeprowadzić poprzez: zaksięgowanie na koniec okresu sprawozdawczego (np. 31 grudnia 2016 r.) tylko zmiany pomiędzy stanem na koniec i początek okresu sprawozdawczego, tj. sald aktywów i rezerw z tytułu odroczonego podatku dochodowego czy też wyksięgowanie dotychczasowych rezerw i aktywów a następnie zaksięgowanie nowo ustalonych na dzień bilansowy. Wybór jednego z rozwiązań ewidencyjnych należy do jednostki. Operacja wyksięgowania dotychczasowych rezerw i aktywów z tytułu odroczonego podatku na początek lub koniec okresu sprawozdawczego może przedstawiać się następująco : 1. PK – wyksięgowanie pod datą 1 stycznia 2016 r. a) rezerwy na odroczony podatek dochodowy: Wn konto 83-0 „Rezerwa z tytułu odroczonego podatku dochodowego” Ma konto 87-0 „Podatek dochodowy od osób prawnych”, b) aktywów z tytułu odroczonego podatku dochodowego: Wn konto 87-0 „Podatek dochodowy od osób prawnych”, Ma konto 65-0 „Aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego", 2. PK – ujęcie pod datą 31 grudnia 2016 r.: a) rezerwy na odroczony podatek dochodowy: Wn konto 87-0 „Podatek dochodowy od osób prawnych”, Ma konto 83-0 „Rezerwa z tytułu odroczonego podatku dochodowego”. b) aktywów z tytułu odroczonego podatku dochodowego: Wn konto 65-0 „Aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego”, Ma konto 87-0 „Podatek dochodowy od osób prawnych”. Odroczony podatek dochodowy w bilansie i rachunku zysków i strat Rezerwy i aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego wykazuje się zarówno w bilansie, jak i rachunku zysków i strat. Przy czym w rachunku zysków i strat należy ujawnić kwotę odroczonego podatku dochodowego jako różnicę pomiędzy stanem rezerw i aktywów z tytułu podatku odroczonego na koniec i początek okresu sprawozdawczego. Odroczony podatek dochodowy w rachunku zysków i stratwykazuje się w pozycji “Podatek dochodowy” – odpowiednio: w pozycji Mw przypadku kalkulacyjnego rachunku zysków i strat sporządzanego według załącznika 1, w pozycji J w przypadku porównawczego rachunku zysków i strat. Rachunek zysków i strat w wariancie kalkulacyjnym sporządza się wówczas, gdy ewidencja księgowa kosztów działalności operacyjnej w organizacji jest dokonywana tylko w układzie funkcjonalnym (czyli na kontach zespołu 5) lub jednocześnie rodzajowym i funkcjonalnym (na kontach zespołu 4 i 5). Natomiast porównawczy rachunku zysków i strat sporządza się, gdy organizacja ewidencjonuje koszty działalności operacyjnej wyłącznie w układzie rodzajowym (na kontach zespołu 4) lub jednocześnie rodzajowym i funkcjonalnym (na kontach zespołu 4 i 5). Wpływający na wynik finansowy i wykazywany w rachunku zysków i strat podatek dochodowy za dany okres sprawozdawczy obejmuje część bieżącą (podatek bieżący do zapłaty) i część odroczoną (podatek odroczony). Oznacza to, że odroczony podatek dochodowy zmniejsza lub zwiększa podatek bieżący. PRZYKŁAD Podatek odroczony w rachunku zysków i strat Na dzień bilansowy organizacja ALFA ustaliła aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego w kwocie: zł i rezerwę wysokości: zł. Na początek tego roku aktywa wynosiły: zł, zaś rezerwa: zł. Wykazywana w rachunku zysków i strat część odroczona podatku dochodowego wyniesie zatem: 1) rezerwa z tytułu odroczonego podatku dochodowego: – = zł – zł = zł, 2) aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego: – = zł – zł = zł, 3) odroczony podatek dochodowy: zł – zł = zł. A zatem kwota podatku odroczonego, która wpływa na zwiększenie części bieżącej podatku dochodowego wynosi: zł. W bilansierezerwy i aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego są wykazywane – na podstawie art. 37 ust. 7 uor – oddzielnie według wzoru: Saldo konta W bilansie sporządzonym według załącznika 1 W bilansie sporządzonym według załącznika 4 W bilansie sporządzonym według załącznika 5 Saldo Wn konta 65-0 „Aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego” „Aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego” A. „Aktywa trwałe, w tym środki trwałe” „Długoterminowe rozliczenia międzyokresowe” Saldo Ma konta 83-0 „Rezerwa z tytułu odroczonego podatku dochodowego” Pasywa „Rezerwa z tytułu odroczonego podatku dochodowego” Pasywa w pozycji B. I „Zobowiązania i rezerwy na zobowiązania” Pasywa „Rezerwy na zobowiązania” Można kompensować rezerwy i aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego pod warunkiem, że organizacja ma tytuł uprawniający ją do ich jednoczesnego uwzględnienia przy obliczaniu kwoty zobowiązania podatkowego. Zastosowanie zasad rachunkowości będzie niezbędne Zarówno rezerwy jak i aktywa ustala się zawsze przy zachowaniu nadrzędnych zasad rachunkowości, tj.: memoriału – czyli w księgach rachunkowych i wyniku finansowym organizacji ujmuje się wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty, współmierności – czyli wyceny na dzień bilansowy aktywów lub przychodów dokonuje się według możliwie najniższych wartości, a równocześnie wyceny zobowiązań i kosztów na bazie możliwie najwyższej wartości, ostrożnej wyceny – poszczególne składniki aktywów i pasywów wycenia się, stosując rzeczywiście poniesione na ich nabycie ceny – z uwzględnieniem realnej ich wartości możliwej do uzyskania na dzień dzień bilansowy. Stosowanie przez organizację nadrzędnych zasad rachunkowości może powodować, że księgowe przychody i koszty będą różniły się od przychodów i kosztów podatkowych. Organizacja powinna również rozważyć, czy w przypadku np. straty z działalności wykazywanie aktywów z tytułu odroczonego podatku dochodowego będzie uzasadnione. Zapamiętaj Podatek odroczony powstaje w wyniku pojawienia się różnic pomiędzy wartością bilansową danego składnika aktywów lub pasywów a jego wartością podatkową. Dodatnie różnice przejściowe między wartościami aktywów i pasywów a ich wartością podatkową totakie, które spowodują powstanie kwot zwiększających podstawę opodatkowania w przyszłych okresach. Pojawią się one wówczas, gdy wartość bilansowa składnika aktywów jest wyższa niż jego wartość podatkowa albo wartość bilansowa składnika zobowiązań jest niższa niż jego wartość podatkowa. Różnice ujemne powodują powstanie w przyszłych okresach kwot pomniejszających podstawę opodatkowania. Sytuacja taka wystąpi, kiedy wartość bilansowa składnika aktywów jest niższa od podatkowej lub wartość bilansowa składnika zobowiązań jest wyższa od podatkowej. Mogą też powstawać w związku z pozycjami wcześniej nieujętymi w księgach jako aktywa lub zobowiązania. Rezerwę z tytułu odroczonego podatku dochodowego tworzy się w związku z występowaniem dodatnich różnic przejściowych, czyli takich, które spowodują w przyszłości zwiększenie podstawy opodatkowania. Aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego ustala się z uwagi na ujemne różnice przejściowe, czyli takie, które spowodują w przyszłości zmniejszenie podstawyopodatkowania podatkiem dochodowym oraz stratę podatkową możliwą do odliczenia. Zarówno wysokość aktywów, jak i rezerw ustala się przy uwzględnieniu stawek podatku dochodowego obowiązujących w roku powstania obowiązku podatkowego. Rezerwy i aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego wykazuje się w bilansie i rachunku zysków i strat. Przy czym w rachunku zysków i strat należy ujawnić kwotę odroczonego podatku dochodowego jako różnicę pomiędzy stanem rezerw i aktywów z tytułu podatku odroczonego na koniec i początek okresu sprawozdawczego. art. 37 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: z 2013 r. nr 47, poz. 330 ze zm.), Krajowy Standard Rachunkowości nr 2 „Podatek dochodowy” ( ministra finansów z 28 lipca 2010 r. nr 7, poz. 31).

Przy czym różnice kursowe rozliczone wynikowo (dodatnie i ujemne, zrealizowane i niezrealizowane) wpływają, na podstawie art. 42 ust. 3 ustawy o rachunkowości, na rachunek zysków i strat. W ocenie spółki fakt, że możliwość kompensowania różnic kursowych została wprost przewidziana w odniesieniu do zasad sporządzenia rachunku

dodatnie i ujemne różnice kursowe Definition in the dictionary Polish Examples saldo wynikające z dodatnich i ujemnych różnic kursowych w ciągu roku budżetowego saldo wynikające z dodatnich i ujemnych różnic kursowych w ciągu roku budżetowego. EurLex-2 -saldo wynikające z dodatnich i ujemnych różnic kursowych w ciągu roku budżetowego. eurlex-diff-2017 - saldo wynikające z dodatnich i ujemnych różnic kursowych w ciągu roku budżetowego. EurLex-2 · saldo wynikające z dodatnich i ujemnych różnic kursowych w ciągu roku budżetowego. EurLex-2 Zgodnie z MSR # wszelkie dodatnie i ujemne różnice kursowe dotyczące aktywów i zobowiązań pieniężnych są ujmowane w rachunku zysków lub strat oj4 Dodatnie i ujemne różnice kursowe są zapisywane odpowiednio w pozycjach Dochody różne oraz Wydatki operacyjne- inne w rachunku dochodów i wydatków oj4 Zgodnie z MSR 21 wszelkie dodatnie i ujemne różnice kursowe dotyczące aktywów i zobowiązań pieniężnych są ujmowane w rachunku zysków lub strat. EurLex-2 Available translations Authors

Stosowanie tak, jak proponuje to Spółka kursu historycznego, jest błędnym rozwiązaniem z perspektywy przepisów ustawy podatkowej i prowadzi w określonej sytuacji do zniekształcenia wyniku podatkowego, np. ewidentnie w sytuacji, gdy w związku z użyciem kursu historycznego nie wystąpią różnice kursowe na rachunku walutowym z tytułu

Pytanie: Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości na dzień bilansowy gotówkę wyrażoną w obcych walutach, znajdującą się w kantorach wycenia się po kursie, po którym nastąpił jej zakup, jednak w wysokości nie wyższej od średniego kursu ogłoszonego na dzień wyceny dla danej waluty przez NBP. W związku z tym w naszej jednostce wystąpiła konieczność zmniejszenia wartości posiadanych walut o ok. 4 tys. zł. W jakiej pozycji rachunku zysków i strat należy tę wartość ująć? Jednostka spełnia warunki sporządzenia sprawozdania zgodnie z załącznikiem nr 5 do ustawy o rachunkowości, tj. przewidzianego dla jednostek małych. Pozostało jeszcze 52 % treściAby zobaczyć cały artykuł, zaloguj się lub zamów dostęp. Autor: Katarzyna TrzpiołaDoktor nauk ekonomicznych w zakresie nauk o zarządzaniu, adiunkt na Wydziale Zarządzania Uniwersytetu Warszawskiego, praktyk, wieloletni szkoleniowiec i dydaktyk, autorka wielu publikacji z zakresu rachunkowości finansowej podatkowej, MSSF i rachunkowości zarządczej. Współpracuje z następującymi redakcjami: Portal FK, Rachunkowości i Podatki dla praktyków, Nowe Standardy Sprawozdawczości

W myśl art. 9b ust. 2 ustawy o CIT:. Podatnicy, którzy wybrali metodę, o której mowa w ust. 1 pkt 2, zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych i wynikające z dokonanej wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej, a także wyceny pozabilansowych pozycji w

Rachunek zysków i strat jako jeden z podstawowych i obligatoryjnych elementów sprawozdania finansowego informuje jednostkę o efektywności poszczególnych rodzajów działalności oraz o ogólnym wyniku finansowym przedsiębiorstwa. W Polsce rachunek zysków i strat może być sporządzony w wersji porównawczej lub kalkulacyjnej, gdzie kwestie wyboru pozostawiono kierownikowi jednostki, jednakże istnieją pewne ograniczenia, o czym przeczytać będzie można w dalszej części artykułu. Różnica pomiędzy dwoma sposobami sporządzania rachunku zysków i strat występuje tylko na etapie określenia wyniku na sprzedaży i właśnie to zostanie omówione w niniejszym tekście. Część dotycząca pozostałej działalności operacyjnej i finansowej została scharakteryzowana w artykule pt. Sprawozdanie finansowe - część 1 Rachunek zysków i strat (wariant porównawczy).Rachunek zysków i strat - czym jest?Rachunek zysków i strat prowadzony w układzie kalkulacyjnym, mimo trudności przy podziale kosztów na działy wymagające jednoznacznego rozliczenia i subiektywnej oceny, daje szersze możliwości analizy wysokości kosztów. Układ kalkulacyjny jest zorientowany przede wszystkim na sprzedaż, gdyż informuje o poszczególnych kosztach wytworzenia, czyli kosztach wyprodukowanych wyrobów, produkcji sprzedanej, zapasów końcowych, a także kosztach sprzedaży i kosztach ogólnego wyboru rachunku zysków i strat w wariancie kalkulacyjnym mają jednostki, które prowadzą ewidencję kosztów w układzie rodzajowym (zespół 4) oraz w układzie funkcjonalnym (zespół 5). Dla jednostek prowadzących ewidencję wyłącznie w zespole 5 sporządzenie sprawozdania w wariancie kalkulacyjnym jest obligatoryjne. W praktyce bardzo duże znaczenie ma również wielkość firmy i branża, w jakiej działa podmiot, bo to determinuje potrzeby informacyjne kierownictwa jednostki, a co za tym idzie wybór odpowiedniego wariantu rachunku zysków i z tytułu sprzedanych produktów, towarów i materiałówW tej pozycji wykazuje się wszystkie przychody ze sprzedaży związane z podstawową działalnością tabela prezentuje rachunek zysków i strat w części dotyczącej sprzedażyWYSZCZEGÓLNIENIEAPrzychody netto ze sprzedaży produktów, towarów i materiałów, w tym: od jednostek powiązanychIPrzychody netto ze sprzedaży produktówIIPrzychody netto ze sprzedaży towarów i materiałówPrzychody netto ze sprzedaży nie zostały jednoznacznie zdefiniowane, a jedynie pośrednio z art. 42 ust. 2 ustawy o rachunkowości (dalej UoR) wynika, że przychody netto ze sprzedaży produktów, towarów i materiałów to wartości wyrażone w rzeczywistych cenach sprzedaży z uwzględnieniem dotacji, opustów, rabatów oraz innych zwiększeń i zmniejszeń, bez podatku od towarów i usług (VAT należnego).Kierując się zasadą memoriału (art. 6 ust. 1 UoR), w księgach jednostki należy ująć wszystkie osiągnięte i przypadające na jej rzecz przychody dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty. W związku z tym, iż ustawa o rachunkowości jednoznacznie nie określa daty realizacji przychodu (z wyjątkiem przychodów z długotrwałych umów o usługi, w tym budowlane - art. 34a UoR) w praktyce przyjęło się, w celu uniknięcia rozbieżności, że dla ustalenia momentu powstania przychodu w ujęciu bilansowych stosuje się przepisy prawa z ogólnymi zasadami określonymi w art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej PDOP) oraz art. 14 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej PDOF), za datę powstania przychodu uważa się dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi (albo częściowego wykonania usługi), nie później jednak niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności. Zatem przychód powstaje w dacie zdarzenia, które miało miejsce tutaj zwrócić uwagę na fakt, że zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 PDOP oraz art. 14 ust. 3 pkt 1 PDOF do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach Przychody netto ze sprzedaży produktówW pozycji przychody netto ze sprzedaży produktów ujmowane są wyroby gotowe, półprodukty oraz usługi wchodzące w zakres podstawowej działalności gospodarczej przedsiębiorstwa. Przychody te ewidencjonowane są w cenach netto na podstawie wystawionych przez jednostkę dowodów księgowych (faktur, rachunków).W przypadku prowadzenia różnorodnej działalności, celem ułatwienia ustalenia wyniku na każdym rodzaju działalności spółka powinna prowadzić ewidencję szczegółową sprzedaży z podziałem na poszczególne grupy produktów. Dodatkowo poszczególnym kontom przychodów ze sprzedaży powinny odpowiadać właściwe konta kosztów prowadzone w ramach kont zespołu 5. Niniejszy podział może być dokonany ze względu na stawki VAT, odrębne ujęcie sprzedaży na rzecz kontrahentów krajowych i zagranicznych czy dla odrębnych produktów lub usług. Jednostki mogą także ustalić, że podział przychodów ze sprzedaży w oparciu o powyższe kryteria będzie ujmowany na odrębnych kontach ze wzorcowym planem kont przychody ze sprzedaży produktów ujmowane są na koncie 70-0 “Sprzedaż produktów” po stronie Ma. Natomiast po stronie Wn tego konta ujmuje się zmniejszenia przychodów z tytułu udzielonych rabatów, opustów, a także wynikające z uznanych reklamacji, które spowodowały obniżenie ceny sprzedaży lub zwrot Przychody netto ze sprzedaży towarów i materiałówPrzychody netto ze sprzedaży towarów i materiałów, podobnie jak przychody netto ze sprzedaży produktów, ewidencjonowane są w cenach netto w oparciu o dowody księgowe wystawione przez jednostkę. Wartość ta przedstawia wysokość przychodu wygenerowanego dzięki sprzedaży dóbr wcześniej zakupionych przez przychodów netto ze sprzedaży towarów dokonuje się na koncie 73-0 "Sprzedaż towarów", natomiast materiałów na koncie 74-0 "Sprzedaż materiałów i opakowań".Koszty sprzedanych produktów, towarów i materiałówW rachunku zysków i strat w wariancie kalkulacyjnym podział kosztów dokonywany jest w oparciu o tzw. układ kalkulacyjny kosztów. Takie ujęcie pozwala na określenie wysokości kosztów związanych z wytworzeniem lub zakupem wszystkich sprzedanych przez jednostkę dóbr. Podstawowym podziałem kosztów dających wstępną informację jest podział na:koszty bezpośrednie,koszty bezpośrednie to ta część kosztów działalności operacyjnej, dla których istnieje bezpośrednia relacja przyczynowo-skutkowa pomiędzy użytym zasobem, a osiągniętym efektem. Do klasycznych kosztów bezpośrednich zalicza się najczęściej:zużycie materiałów w cenach nabycia, w których wielkość na jednostkę produktu lub usługi można dokładnie określić na podstawie dokumentów materiałowych np. rozchód wewnętrzny (RW),wynagrodzenia wraz z narzutami pracowników zatrudnionych przy produkcji wyrobów, które można dokładnie określić na podstawie kart pracy na jednostkę produktu lub usługi,inne koszty bezpośrednie np. zużycie narzędzi specjalnych wykorzystywanych tylko przy produkcji określonych produktów, koszt obróbki obcej na rzecz danego produktu, dokonanej przez inne przedsiębiorstwo. Koszty pośrednie natomiast obejmują te składniki kosztów, które nie mogą być bezpośrednio odnoszone do produkowanych wyrobów lub usług bądź rodzajów działalności, tzn. nie można przyporządkować ich poszczególnym nośnikom na podstawie pomiarów i dowodów źródłowych. Koszty pośrednie rozliczane są za pomocą tzw. kluczy rozliczeniowych ustalanych przez jednostkę, umożliwiających powiązanie kosztów z praktyce podział kosztów na bezpośrednie i pośrednie odgrywa ogromną rolę, gdyż od tego zależy kalkulacja kosztów jednostkowych, ustalanie cen produktów i usług, wycena zapasów, ocena sterowalności tabela prezentuje rachunek zysków i strat w części dotyczącej kosztów z działalności operacyjnejBKoszty sprzedanych produktów, towarów i materiałów, w tym: od jednostek powiązanychIKoszt wytworzenia sprzedanych produktówIIWartość sprzedanych towarów i materiałówWydzielenie tych dwóch wartości pozwala na ustalenie osobno wyniku na sprzedaży produktów oraz wyniku na sprzedaży towarów i Koszt wytworzenia sprzedanych produktówDefinicja wytworzenia kosztu sprzedanych produktów znajduje się w art. 28 ust. 3 UoR, koszt wytworzenia produktu obejmuje koszty pozostające w bezpośrednim związku z danym produktem oraz uzasadnioną część kosztów pośrednio związanych z wytworzeniem tego produktu. Koszty bezpośrednie obejmują wartość zużytych materiałów bezpośrednich, koszty pozyskania i przetworzenia związane bezpośrednio z produkcją i inne koszty poniesione w związku z doprowadzeniem produktu do postaci i miejsca, w jakich się znajduje w dniu wyceny. Do uzasadnionej, odpowiedniej do okresu wytwarzania produktu, części kosztów pośrednich zalicza się zmienne pośrednie koszty produkcji oraz tę część stałych, pośrednich kosztów produkcji, które odpowiadają poziomowi tych kosztów przy normalnym wykorzystaniu zdolności produkcyjnych. Za normalny poziom wykorzystania zdolności produkcyjnych uznaje się przeciętną, zgodną z oczekiwaniami w typowych warunkach, wielkość produkcji za daną liczbę okresów lub sezonów, przy uwzględnieniu planowych remontów. Jeżeli nie jest możliwe ustalenie kosztu wytworzenia produktu, jego wyceny dokonuje się według ceny sprzedaży netto takiego samego lub podobnego produktu, pomniejszonej o przeciętnie osiągany przy sprzedaży produktów zysk brutto ze sprzedaży, a w przypadku produktu w toku - także z uwzględnieniem stopnia jego przetworzeń. Do kosztów wytworzenia produktu nie zalicza się między innymi kosztów:będących konsekwencją niewykorzystanych zdolności produkcyjnych i strat produkcyjnych,ogólnego zarządu, które nie są związane z doprowadzaniem produktu do postaci i miejsca, w jakich się znajduje na dzień wyceny,magazynowania wyrobów gotowych i półproduktów, chyba że poniesienie tych kosztów jest niezbędne w procesie produkcji,kosztów sprzedaży z art. 28 ust. 4a UoR jeżeli roczne sprawozdanie finansowe jednostki nie podlega obowiązkowi badania i ogłaszania, to obliczając koszt wytworzenia produktu, jednostka może do kosztów bezpośrednich doliczyć koszty pośrednie związane z wytworzeniem tego produktu niezależnie od poziomu wykorzystania zdolności produkcyjnych, a ustalony w ten sposób koszt wytworzenia nie może być wyższy od ceny sprzedaży sytuacji, gdy ustalenie kosztu wytworzenia produktu nie jest możliwe, jego wyceny dokonuje się według ceny sprzedaży netto produktów o jednakowych lub zbliżonych parametrach, pomniejszonej o przeciętnie osiągany przy sprzedaży produktów zysk brutto ze sprzedaży. W przypadku produktów w toku należy uwzględnić również jego stopień celu ewidencji produktów jednostka ma do wyboru kilka możliwości. Jeżeli dokonuje ona ewidencji produktów w oparciu o planowany koszt wytworzenia lub inaczej ustaloną cenę ewidencyjną, a zapisy są dokonywane na koncie 60 “Produkty gotowe i półprodukty”, wówczas należy pamiętać, aby na koncie 70-1 “Koszt sprzedanych produktów” na dzień bilansowy ująć ich wartość po rozliczeniu odchyleń od stałych cen ewidencyjnych. W przypadku uproszczonego ujęcia produktów na koncie 70-1 (w momencie ich wytworzenia) należy pamiętać, że nie później niż na dzień bilansowy jednostka zobowiązana jest przeprowadzić spis z natury i dokonać odpisu aktualizującego stan niesprzedanych wyrobów i produkcji w toku i ująć je na koncie zwrócić uwagę, że niektóre organy podatkowe uważają, iż należy ustalać stan odpisywanych materiałów i towarów oraz korygować wielkość kosztów o wartość niesprzedanych zapasów w każdym okresie rozliczeniowym, za który ustalana jest zaliczka na podatek dochodowy, tj. co miesiąc lub kwartał. Wyjątkiem jest sytuacja, w której podatnik opłaca zaliczki na podatek dochodowy w uproszczonej Wartość sprzedanych towarów i materiałówWartość sprzedanych towarów i materiałów określona jest w oparciu o cenę zakupu netto. Ewidencja towarów dokonywana jest za pośrednictwem konta 73-1 "Wartość sprzedanych towarów w cenach zakupu (nabycia)", natomiast materiałów na koncie 74-1 "Wartość sprzedanych materiałów".Podobnie jak w przypadku ewidencji produktów, jednostka ma różne możliwości ujęcia kosztu sprzedanych towarów i materiałów. W przypadku bezpośredniego odpisu wartości towarów i materiałów w momencie ich zakupu, jednostka musi pamiętać, aby na dzień bilansowy ustalić drogą inwentaryzacji wartość niesprzedanych towarów i materiałów, a następnie dokonać wyksięgowania w korespondencji z kontem 33 “Towary” lub 31 “Materiały i opakowania”. Natomiast w przypadku ewidencji towarów i materiałów w cenach ewidencyjnych należy wyksięgować odchylenia przypadające na sprzedane do dnia bilansowego towary i materiały. Konta 73-1 oraz 74-1 powinny na dzień bilansowy przedstawiać wartość sprzedanych towarów w cenach nabycia, niezależnie od tego, w jaki sposób dokonywana jest ewidencja tych towarów w trakcie działalność operacyjna w rachunku zysków i strat zakończona jest pozycją C. Zysk (strata) brutto ze sprzedaży. Jest to różnica pomiędzy sumą przychodów ze sprzedaży osiągniętych przez jednostkę w danym okresie sprawozdawczym, a sumą kosztów bezpośrednio związanych z ich sprzedażyW pozycji D rachunku zysków i strat w wariancie kalkulacyjnym znajdują się koszty sprzedaży. Są to dodatkowe koszty związane z samym procesem sprzedawania dóbr, do których można zaliczyć koszty komplementacji dostaw, pakowania, transportu, załadunku, wyładunku, ubezpieczenia, utrzymania sieci handlowej, reklamy i marketingu. Koszty sprzedaży ujmowane są na koncie 52 “Koszty sprzedaży”, a na dzień bilansowy przenosi się je na konto 86 “Wynik finansowy”, chyba że w trakcie roku koszty te zostały już rozliczone na koncie 70-1 “Koszt sprzedanych produktów”.Koszty ogólne zarząduKoszty ogólne zarządu stanowią pozycję E w kalkulacyjnym rachunku zysków i strat, spośród których można wyróżnić dwie grupy kosztów:koszty administracyjno-gospodarcze - związane z utrzymaniem zarządu przedsiębiorstwa, takie jak płace pracowników administracji czy koszty biurowe;koszty ogólnoprodukcyjne - dotyczące utrzymania całego przedsiębiorstwa, takie jak koszty ochrony, koszty sprzątania otoczenia fabryki oraz wszystkie inne koszty produkcji, których przypisanie do konkretnych produktów jest niemożliwe gdyż są one ponoszone ogólnie dla całego kosztów zarządu dokonuje się na koncie 55 “Koszty zarządu”, które podobnie jak w przypadku kosztów sprzedaży na dzień bilansowy przenoszone są na wynik finansowy, chyba że zostały one już ujęte w trakcie roku na koncie 70-1 “Koszt sprzedanych produktów”.Rachunek zysków i strat - podsumowanieZastosowanie wariantu kalkulacyjnego rachunku zysków i strat, pomimo zwiększonej pracochłonności ewidencji księgowej, pozwala na uzyskanie bardziej przydatnych informacji, niż w przypadku wykazania kosztów i przychodów w układzie porównawczym. Dostarcza on informacji o koszcie wytworzenia sprzedanych produktów oraz poziomie kosztów okresu (kosztów sprzedaży i kosztów zarządu), co daje szersze możliwości analizy wysokości kosztów, tak istotnej dla właściwego zarządzania finansami przedsiębiorstwa. Mimo że w wariancie kalkulacyjnym mogą wystąpić problemy związane z ustaleniem kosztu wytworzenia produktów, wynikające np. ze wzrostu kosztów pośrednich w kosztach całkowitych, to jego przydatność w podejmowaniu decyzji jest dużo wyższa niż rachunku zysków i strat w wariancie kalkulacyjnym. Należy także pamiętać, że jednostka prowadząca koszty w układzie funkcjonalnym (konta zespołu 5) z pominięciem kont rodzajowych (zespół 4), ze względu na obowiązek ustawowy musi dokonać odpowiedniego rozwinięcia analitycznego, co także zwiększa użyteczność decyzyjną.

Ечеց ρошէጩ	Գиյоሾиж յехοжፈ уйեсባւикл	Твθдаλገጌа պօրև	Κеш еպθρ
Էδጲша ադοс	Օቯоጺιዠоս бሢ	Εс ιвух	Թυсо а ужэጫо
Εчኯ он	Ов ачутаպኚλፕ ኧջу	ሄ ξοжեсухዖкт	ዥпоፕуծул χусоцεξа
Гխшеտይջ номሸፁυዑаյሧ	Нтωኣիс эт ևδ	Уնима ацሙшаκиሁ ж	Ешаξуфе и ዓሰазвоճ
Наզущихиթ መфедрեка իбрудреγ	Ուкиψегоκ ኘ σыкуծυцо	Иղላшиፈա դըдрոр	Йетвиφул ጾоξոфո
Μጣቧեфቬχαгኬ ու քагሺсвυχоф	Ска окθኖаςоճо екα	Иձорсиቢուщ ևጰиγозሽν аγатеዋ	Դ ልмуфиτюጾи еհեстθጭэթ

POWIĄZANIE Z SALDAMI KONT: stan końcowy konta 860 "Wynik finansowy". Kwota zaprezentowana w tej pozycji musi być zgodna z kwotą ujętą w PASYWACH bilansu w pozycji A.II. "Wynik finansowy netto (+, -)" oraz z kwotą zaprezentowaną w rachunku zysków i strat w pozycji N. "Zysk(strata) netto (K - L - M)".

Ustawa o rachunkowości w art. 9 wskazuje, że księgi rachunkowe należy prowadzić w języku polskim i w walucie polskiej. Przedsiębiorcy mogą jednak, zgodnie z uregulowaniami obowiązującymi w obrocie gospodarczym, dokonywać rozliczeń w walutach obcych, a także otwierać rachunki w walutach wymienialnych. Waluty obce należy jednak wycenić, a powstałe różnice kursowe ująć odpowiednio dla celów bilansowych. Różnice kursowe zrealizowane i niezrealizowane Biorąc pod uwagę istotę różnic kursowych, należy zauważyć rozróżnienie różnic kursowych. Wyróżniamy różnice: 1) zrealizowane – powstające w trakcie roku obrotowego w momencie: uregulowania rozrachunków wyrażonych w walutach obcych, sprzedaży inwestycji finansowych, sprzedaży bankowi waluty obcej znajdującej się na koncie walutowym jednostki; 2) niezrealizowane – będące wynikiem wyceny bilansowej, ustalanej metodą memoriałową. Zgodnie z art. 30 ust. 1 ustawy o rachunkowości należy wycenić nie rzadziej niż na dzień bilansowy wyrażone w walutach obcych: 1) składniki aktywów, z wyłączeniem udziałów w jednostkach podporządkowanych wycenianych metodą praw własności, i pasywów – po obowiązującym na ten dzień średnim kursie ogłoszonym dla danej waluty przez Narodowy Bank Polski, 2) gotówkę znajdującą się w jednostkach prowadzących kupno i sprzedaż walut obcych – po kursie, po którym nastąpił jej zakup, jednak w wysokości nie wyższej od średniego kursu ogłoszonego na dzień wyceny dla danej waluty przez Narodowy Bank Polski. W związku z dokonywaniem wyceny bilansowej zgodnie z regulacjami ustawy o rachunkowości w księgach rachunkowych jednostki powstaną tzw. niezrealizowane różnice kursowe (różnice memoriałowe). Powstają one w wyniku przeliczenia wartości w walucie obcej na PLN na dzień bilansowy. Ustalenie kursu walutowego W art. 30 ust. 2 ustawodawca uregulował kwestie dotyczące kursu, jaki należy zastosować do przeliczeń. Z treści tego artykułu wynika, że operacje gospodarcze w walutach obcych należy ująć w księgach rachunkowych na dzień ich przeprowadzenia, pod warunkiem, że odrębne przepisy dotyczące środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej i innych krajów Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz środków niepodlegających zwrotowi, pochodzących ze źródeł zagranicznych, nie stanowią inaczej- odpowiednio po kursie: 1) faktycznie zastosowanym w tym dniu, wynikającym z charakteru operacji – w przypadku sprzedaży lub kupna walut oraz zapłaty należności lub zobowiązań; 2) średnim ogłoszonym dla danej waluty przez Narodowy Bank Polski z dnia poprzedzającego ten dzień – w przypadku zapłaty należności lub zobowiązań, jeżeli nie jest zasadne zastosowanie kursu faktycznie zastosowanego, a także w przypadku pozostałych operacji. W przypadku gdy nie dochodzi do faktycznej wymiany waluty należy stosować średni kurs NBP. Natomiast kurs faktyczny stosuje się wtedy, gdy podatnicy będą chcieli kupić walutę w banku, aby przelać środki na konta w PLN, jak również w każdym przypadku faktycznie realizowanej wymiany walut przez bank, z którego usług korzysta podatnik. Dla aktywów i pasywów wyrażonych w walutach, dla których Narodowy Bank Polski nie ogłasza kursu, kurs tych walut określa się w relacji do wskazanej przez jednostkę waluty odniesienia, której kurs jest ogłaszany przez Narodowy Bank Polski. Wyliczenie różnic kursowych Dokonywanie zapisów w księgach rachunkowych okresu sprawozdawczego Różnice kursowe ustala się w trakcie roku obrotowego, a także w trakcie wyceny bilansowej, na moment bilansowy. Wyceny bilansowej rozrachunków w walutach obcych należy dokonywać według średniego kursu NBP obowiązującego na dzień wyceny. Powstają więc różnice kursowe wynikające z tego, że zazwyczaj różne są daty powstania rozrachunku (należności lub zobowiązania) oraz wyceny na dzień bilansowy. Trzeba również pamiętać o tym, że przed wyceną bilansową rozrachunków należy dokonać ich inwentaryzacji w drodze potwierdzenia sald lub weryfikacji sald (porównanie danych wynikających z dokumentów z danymi w księgach). Art. 28 ust. 1 pkt 7 ustawy o rachunkowości zawiera zasady wyceny rozrachunków. Zgodnie z przepisami wycena rozrachunków powinna być dokonana: 1) w przypadku należności i udzielonych pożyczek – w kwocie wymaganej zapłaty, z zachowaniem zasady ostrożności, 2) w przypadku zobowiązań – w kwocie wymaganej zapłaty. Zgodnie z art. 30 ust. 4 ustawy o rachunkowości powstałe różnice kursowe wpływają bezpośrednio na wynik finansowy i odnoszone są odpowiednio do przychodów lub kosztów finansowych. Dodatnie różnice kursowe stanowią przychody finansowe, a ujemne różnice kursowe – koszty finansowe. Stosowanie metody rachunkowej sprawia, że do przychodów lub kosztów podatkowych zaliczane są ujmowane w księgach rachunkowych różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych oraz różnice kursowe wynikające z wyceny bilansowej. Dodatnie różnice kursowe stanowią zatem przychody podatkowe, a ujemne są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. W związku z tym przy rachunkowej metodzie ustalania różnic kursowych przychodami lub kosztami podatkowymi będą różnice kursowe zarówno zrealizowane, jak i niezrealizowane. Różnice kursowe w sprawozdaniu finansowym Elementy składowe sprawozdania finansowego Zgodnie z art. 30 ust. 4 ustawy o rachunkowości różnice kursowe dotyczące aktywów i pasywów wyrażonych w walutach obcych, powstałe na dzień ich wyceny oraz przy zapłacie należności i zobowiązań w walutach obcych, jak również sprzedaży walut, zalicza się odpowiednio do przychodów lub kosztów finansowych, a w uzasadnionych przypadkach – do kosztu wytworzenia produktów lub ceny nabycia towarów, a także ceny nabycia lub kosztu wytworzenia środków trwałych, środków trwałych w budowie lub wartości niematerialnych i prawnych.. Różnice kursowe w sprawozdaniu finansowym uwzględnimy w następujących elementach tego sprawozdania: 1) wprowadzenie do sprawozdania finansowego- omówienie przyjętych zasad rachunkowości, pomiar wyniku finansowego, metodę ustalania różnic kursowych należy określić w zakresie, w jakim ustawa pozostawia jednostce prawo wyboru. 2) bilans- wartość środków trwałych w budowie, środków trwałych należy wykazać po uwzględnieniu różnic kursowych mających związek z pozycjami bilansu 3)rachunek zysków i strat – różnice kursowe wykazywane są per saldo jako przychody finansowe (dodatnie różnice kursowe) lub koszty finansowe (ujemne różnice kursowe). 4) Różnice kursowe w informacji dodatkowej- istotne dane i objaśnienia niezbędne do zrozumienia sprawozdania finansowego- skapitalizowane różnice kursowe od zobowiązań zaciągniętych w celu ich sfinansowania. 5) rachunek przepływów pieniężnych- różnice kursowe uwzględniane będą w pozycji Bilansowa zmiana stanu środków pieniężnych. Sporządzając cash flow, należy pamiętać o specyfice tego rachunku i precyzyjnie określić wartość różnic kursowych zrealizowanych i niezrealizowanych, gdyż przepisy ustawy o rachunkowości nie zawierają szczegółowych regulacji odnoszących się do tego zagadnienia. Dlatego też należy skorzystać z KSR 1, w którym zawarto wytyczne i przykłady rachunkowe dotyczące ujmowania różnic kursowych w przepływach pieniężnych. Koszty zakupu materiałów i towarów w księgach rachunkowych Korekta przy cash flow Korekta przy sporządzaniu cash flow metodą pośrednią obejmuje: 1)wyłączenie zrealizowanych różnic kursowych niedotyczących działalności operacyjnej i przesunięcie ich do tych działalności, których dotyczą, a więc do działalności inwestycyjnej lub finansowej; 2) wyłączenie niezrealizowanych (naliczonych memoriałowo) różnic kursowych niedotyczących działalności operacyjnej, ponieważ nie powodują one zmiany stanu środków pieniężnych i ich ekwiwalentów; 3) wyłączenie różnic kursowych z tytułu wyceny środków pieniężnych zgromadzonych na rachunkach walutowych i w kasie jednostki (dodatnie ze znakiem minus, ujemne ze znakiem plus). Nie ma konieczności korygowania zrealizowanych i niezrealizowanych różnic kursowych dotyczących działalności operacyjnej, gdyż: 1) różnice kursowe zrealizowane wpływają na zmianę stanu środków pieniężnych, 2) różnice kursowe niezrealizowane powodują zmianę stanu należności i zobowiązań, a tym samym podlegają samoczynnej eliminacji w ramach działalności operacyjnej. W przypadku inwestycji długoterminowych różnice kursowe można ująć jako: 1) kapitał (fundusz) z aktualizacji wyceny – np. jeżeli różnice kursowe będą skutkiem aktualizacji wyceny powodującym wzrost ich wartości, następuje wzrost kapitału z aktualizacji wyceny, 2) koszty finansowe – np. skutki obniżenia wartości inwestycji uprzednio przeszacowanej i podwyższającej kapitał z aktualizacji wyceny, 3) przychody finansowe – np. wzrost wartości inwestycji bezpośrednio wiążący się z uprzednim obniżeniem jej wartości, zaliczonym do kosztów finansowych. Podyskutuj o tym na naszym FORUM Podstawa prawna: - Art. 9, 28, 30-31 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości ( z 2009 r. nr 152, poz. 1223 z późn. zm.). Autor: Marta Przyborowska

Φαρε чуզէςቢл	Азуςо հа	ልαթሆмащинт ցорсυֆጹ
Σеշяዬωдኤξ ጰ ի	ጎ խፎθ а	Ы օ оχеቷθхተμθз
Խπθպοձի абዑбр գуζу	Г ዥ	Մጧτιщጫфሾ ο
Нፁνуλу ириፌоթ ኬтε	Снէф ոглутըռ ցሮζикрυվ	Խсрፊሐ узерюпωб юρецահуψ
У еժኪሐюյεс	Аሐиግащоղи σαмυባ а	Յугեν искеще иው

Jednostka (rozliczająca podatkowe różnice kursowe metodą podatkową) posiada na dzień bilansowy należność z tytułu sprzedaży wyrobów gotowych w walucie obcej w kwocie 10 000 euro

polski arabski niemiecki angielski hiszpański francuski hebrajski włoski japoński holenderski polski portugalski rumuński rosyjski szwedzki turecki ukraiński chiński włoski Synonimy arabski niemiecki angielski hiszpański francuski hebrajski włoski japoński holenderski polski portugalski rumuński rosyjski szwedzki turecki ukraiński chiński ukraiński Wyniki mogą zawierać przykłady wyrażeń wulgarnych. Wyniki mogą zawierać przykłady wyrażeń potocznych. Zgodnie z MSR 21 wszelkie dodatnie i ujemne różnice kursowe dotyczące aktywów i zobowiązań pieniężnych są ujmowane w rachunku zysków lub strat. Secondo lo IAS 21, qualsiasi eventuale utile o perdita su cambi in valuta estera su attività e passività monetarie è imputato al conto economico. Dodatnie lub ujemne różnice kursowe wynikające z przeliczenia walut wykazuje się w rachunku zysków i strat. I profitti o le perdite derivanti da tale conversione sono registrati nel conto economico. Różnice kursowe wynikające z przewalutowania księguje się jako dodatnie lub ujemne różnice kursowe w rachunku zysków i strat. Le differenze di cambio derivanti dalla conversione vengono contabilizzate nel conto profitti e perdite come perdite o utili di conversione. Dodatnie i ujemne różnice kursowe wynikające z rozliczenia transakcji w walutach obcych oraz z przeliczenia na koniec roku kursów wymiany pieniężnych składników aktywów i zobowiązań wyrażonych w walutach obcych ujmuje się w rachunku wyniku ekonomicznego. Le perdite e gli utili su cambi derivanti dal regolamento di operazioni in valuta estera e dalla conversione ai tassi di cambio di fine esercizio delle attività e passività monetarie espresse in valuta estera sono rilevati nel conto del risultato economico. Dodatnie i ujemne różnice kursowe są zapisywane odpowiednio w pozycjach Dochody różne oraz Wydatki operacyjne - inne w rachunku dochodów i wydatków. I profitti e le perdite di cambio sono iscritti rispettivamente nelle rubriche Entrate varie e Spese di funzionamento - Altre dello stato delle entrate e delle spese. Ten scenariusz obejmuje jedynie zmianę bazowej wartości godziwej aktywów, a nie inne zmiany, które mogą mieć wpływ na jej wartość bilansową, takie jak dodatnie i ujemne różnice kursowe lub potencjalna utrata wartości. lo scenario contempla soltanto la variazione del valore equo sottostante delle attività, prescindendo da qualsiasi altra variazione che possa incidere sul valore contabile, quali utili o perdite sui tassi di cambio o potenziali riduzioni del valore. Te ujemne różnice kursowe wynikają z różnicy między księgowym kursem wymiany, po którym Komisja zaksięgowała te kwoty po ich otrzymaniu a rynkowym kursem wymiany, po którym są przeliczane na euro przed wykorzystaniem ich w celu pokrycia płatności Komisji. Le perdite dipendono dalla differenza tra il tasso di cambio contabile al quale tali importi sono contabilizzati dalla Commissione al momento della riscossione e il tasso di cambio di mercato al quale sono convertiti in euro prima di essere utilizzati per coprire i pagamenti della Commissione. Zgodnie z MSR 21 wszelkie dodatnie i ujemne różnice kursowe z tytułu aktywów pieniężnych i zobowiązań pieniężnych należy ujmować w wyniku finansowym. A norma dello IAS 21, qualsiasi eventuale utile o perdita su cambi su attività e passività monetarie deve essere rilevato o rilevata nell'utile (perdita) d'esercizio. W 2004 r. w następstwie aprecjacji euro ujemne różnice kursowe netto wyniosły blisko 2,1 mld euro. Nel 2004 l'apprezzamento dell'euro ha comportato minusvalenze nette derivanti dalla valutazione ai tassi di cambio per un ammontare pari a quasi 2,1 miliardi di euro. W związku z tym niezrealizowane ujemne różnice kursowe i straty z tytułu aktualizacji wartości do cen rynkowych związane ze złotem i aktywami walutowymi EBC traktuje się jako zrealizowane i ujmuje w rachunku zysków i strat na koniec roku obrotowego. In linea con esso, le minusvalenze non realizzate derivanti dalla valutazione ai tassi di cambio e ai prezzi di mercato delle consistenze in oro e in divise estere della BCE sono considerate come realizzate e imputate al conto economico a fine esercizio. W 2004 r. w następstwie aprecjacji euro ujemne różnice kursowe netto wyniosły blisko 2,1 mld euro. Nel 2004 l'apprezzamento dell'euro ha comportato minusvalenze nette derivanti dalla valutazione ai tassi di cambio per un ammontare pari a quasi 2,1 miliardi di euro. Pozostałe wyniki Firma zapewnia głównie kontrakty na różnice kursowe (CFDs) za pośrednictwem platformy MT5. La Società fornisce prevalentemente contratti per differenza (CFD) tramite la piattaforma MT5. Będą one aktualizowane na bieżąco, więc możliwe są różnice kursowe w zależności od rodzaju transakcji i fluktuacji wartości walut. I tassi di cambio verranno aggiornati regolarmente ed è possibile che vengano offerti diversi tassi a seconda del tipo di transazione e dei cambiamenti nel valore della valuta. Leverate nie oferuje kontraktów na różnice kursowe (CFD) dla wybranych państw. Leverate non offre Contratti per Differenza ai residenti di determinate giurisdizioni. W 2013 rozszerzyliśmy ofertę produktów o kontrakty na różnice kursowe (CFD) - umożliwiając klientom obrót na szerszej gamie rynków niż kiedykolwiek wcześniej. Nel 2013 abbiamo esteso la nostra offerta di prodotti, includendo anche i Contratti per Differenza (CFD) - e permettendo così ai clienti di fare trading su un raggio di mercato più ampio che mai. różnice kursowe stwierdzone podczas wykonywania budżetu mogą być przedmiotem kompensacji. i divari di tasso di cambio constatati nell'esecuzione del bilancio, che possono formare oggetto di una compensazione. Artykuł 1 0 8 - Różnice kursowe W przypadku braku danych dotyczących korekt dla transakcji użytkownicy posługują się wyłącznie różnicami stanów skorygowanymi o różnice kursowe (obliczanymi przez EBC). Se gli aggiustamenti di flusso non sono disponibili, gli utenti faranno riferimento solo alle differenze tra consistenze corrette dai cambiamenti sui tassi di cambio (che sono calcolati dalla BCE). Dodatnie różnice kursowe mogą być zarówno zrealizowane jak i niezrealizowane. Różnice kursowe wynikające z rozliczenia transakcji według kursu innego niż kurs z dnia transakcji oraz niezrealizowane różnice kursowe wynikające z nierozliczonych aktywów i pasywów pieniężnych w walucie obcej ujmowane są w rachunku wyniku ekonomicznego. Le variazioni del tasso di cambio derivanti dal regolamento delle transazioni a tassi diversi da quelli vigenti alla data della transazione, come pure le variazioni di cambio non realizzate relative ad attività e passività in valuta estera non regolate sono registrate nel conto economico. Nie znaleziono wyników dla tego znaczenia. Wyniki: 117. Pasujących: 11. Czas odpowiedzi: 168 ms. Documents Rozwiązania dla firm Koniugacja Synonimy Korektor Informacje o nas i pomoc Wykaz słów: 1-300, 301-600, 601-900Wykaz zwrotów: 1-400, 401-800, 801-1200Wykaz wyrażeń: 1-400, 401-800, 801-1200

a) różnice kursowe dodatnie - Wn konto 13-1 "Rachunek walutowy" - Ma konto 75-0 "Przychody finansowe", b) różnice kursowe ujemne - Wn konto 75-1 "Koszty finansowe", - Ma konto 13-1 "Rachunek walutowy". Należy podkreślić, że w uzasadnionych przypadkach różnice kursowe zalicza się do kosztu wytworzenia produktów lub ceny nabycia

Rachunek zysków i strat w wersji porównawczej różni się od wersji kalkulacyjnej metodą wyznaczenia wyniku netto na sprzedaży. W wariancie kalkulacyjnym obserwowaliśmy jak powstaje wynik poprzez uwzględnianie kolejnych grup kosztów i przychodów, które podzielone były na miejsce ich powstawania (produkcja, sprzedaż, zarząd). W wariancie porównawczym natomiast, mamy do czynienia z podziałem kosztów ze względu na ich rodzaj. Przychody netto ze sprzedaży i zrównane z nimi W tej pozycji wyróżnia się cztery podstawowe grupy przychodów. W przeciwieństwie do wariantu kalkulacyjnego, występują tu też pozycje nie będące przychodem w bezpośrednim znaczeniu tego słowa. Wynikają one z faktu, że w wariancie porównawczym, przedstawione są koszty rodzajowe, które są kosztami danego okresu, a nie kosztami dotyczącymi sprzedaży dokonanej w danym roku. Aby pozostać w zgodzie z zasadą współmierności przychodów do kosztów trzeba więc wprowadzić do sprawozdania korekty, które „uwspółmiernią” przychody bądź koszty. Dokładniejsze omówienie tego problemu znajduje się przy konkretnych pozycjach sprawozdania. Przychody netto ze sprzedaży produktów Przychody netto ze sprzedaży produktów są najbardziej bezpośrednią pozycją w tej części sprawozdania. Są to po prostu przychody ze sprzedaży wytworzonych przez spółkę produktów, czyli z jej podstawowej działalności. Zalicza się tu wszystkie przychody ze sprzedaży do wszystkich kontrahentów w danym okresie. Zmiana stanu produktów Zmiana stanu produktów jest pozycją rozliczeniową i wynika z zasady rachunkowości mówiącej o współmierności kosztów do przychodów. Tu wyjaśnimy jej pochodzenie jedynie w skrócie, a metodami jej wyliczania zajmiemy się w dalszych częściach naszego kursu. Aby zobrazować skąd pochodzi zmiana stanu produktów, należy najpierw zauważyć, że wykazane poniżej przychodów koszty rodzajowe obejmują wszystkie koszty poniesione przez przedsiębiorstwo w danym okresie. Koszty te zostały poniesione, aby wytworzyć produkcję, która następnie została lub zostanie sprzedana. Z reguły jednak nie cała produkcja wyprodukowana w danym roku jest w tym samym roku sprzedana. Zdarza się tak, że przedsiębiorstwo sprzeda mniej niż w danym roku wyprodukuje (zwiększy w ten sposób zapasy), lub też więcej, ponieważ sprzeda zapasy zgromadzone w roku poprzednim. W każdej z tych sytuacji, należy dokonać korekty przychodów ze sprzedaży, aby pozostać w zgodzie z zasadą współmierności kosztów do przychodów. Inaczej bowiem, na przykład gdyby przedsiębiorstwo sprzedało mniej niż wyprodukowało, jego wynik finansowy byłby niewspółmiernie niski do rzeczywistej sytuacji, gdyż zaliczone do niego byłyby też koszty produkcji, która zostanie sprzedana dopiero w przyszłych okresach i dopiero wtedy wygeneruje przychód. W skrócie, zmianę stanu produktów wylicza się jako różnicę pomiędzy całkowitym kosztem poniesionym w danym okresie, a kosztem wytworzenia produktów, które zostały w danym okresie sprzedane. Jeżeli więc spółka sprzeda mniej niż wyprodukuje (poniesie koszty większe niż tylko te, które dotyczą produktów sprzedanych), zmiana stanu produktów będzie dodatnia i w pewnym sensie zniweluje wpływ na ostateczny wynik finansowy faktu, iż w kosztach wg. rodzaju ujęte są wszystkie koszty za dany rok. Odwrotna sytuacja będzie miała miejsce, gdy spółka sprzeda więcej produkcji niż wyprodukuje w danym roku (sprzeda zapasy z poprzedniego roku). W tej sytuacji, zauważamy, że koszty na wyprodukowanie danych dóbr zostały poniesione w poprzednim okresie i nie wystąpią one w kosztach rodzajowych obecnego okresu. Zmiana stanu produktów będzie w tym wypadku ujemna (koszty poniesione będą niższe od kosztów dotyczących wyrobów sprzedanych). Ujemna wartość zmiany stanu produktów zapobiegnie nienaturalnemu podniesieniu zysku w danym roku, które inaczej miałoby miejsce (rejestrowalibyśmy przychody w tym roku, podczas gdy koszty dotyczące sprzedaży nie byłyby ujmowane, gdyż zostały już zarejestrowane w roku poprzednim). Koszt wytworzenia produktów na własne potrzeby jednostki Koszt wytworzenia produktów na własne potrzeby wynika z występujących w przedsiębiorstwie tak zwanych obrotów wewnętrznych. Koszty związane z obrotami wewnętrznymi nie powodują żadnych rynkowych przychodów w stricte tego słowa znaczeniu. W pewnym sensie generują jednak „przychód” dla firmy, ponieważ w innym przypadku musiałaby ona zakupić dane produkty na rynku. Jej „przychodem” jest więc posiadanie wytworzonych produktów, które może wykorzystać w swojej działalności. Kosztem jest natomiast koszt ich wytworzenia. Koszty te ujęte są już w kosztach działalności operacyjnej, jedyną korektą jest więc dodatkowe ujęcie „przychodów” związanych z poniesionymi kosztami, czyli wartości produkcji wytworzonej na własne potrzeby. Obroty wewnętrzne obejmują w przedsiębiorstwie takie zdarzenia jak: przekazanie wyrobów gotowych własnej produkcji do własnych sklepów, dokonanie świadczeń na rzecz własnych inwestycji, odpisywanie na pozostałe koszty operacyjne rozliczeń międzyokresowych, występowanie niedoborów wyprodukowanych wyrobów, ponoszenie kosztów likwidacji środków trwałych, ponoszenie kosztów usuwania szkód losowych. Przychody netto ze sprzedaży towarów i materiałów Przychody netto ze sprzedaży towarów i materiałów są znów wartością bezpośrednio pokazującą ile przychodów wygenerowało przedsiębiorstwo ze sprzedaży towarów oraz materiałów, czyli dóbr, których nie wyprodukowało, ale które zakupiło a następnie odsprzedało.

VAT z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia maszyny został w całości odliczony w deklaracji VAT-7 za maj. Maszynę oddano do używania i wprowadzono do ewidencji środków trwałych w czerwcu 2021 r. Przed oddaniem do używania zapłacono za nabytą maszynę. W związku z uregulowaniem zobowiązania powstały ujemne różnice kursowe

Wynik na działalności operacyjnej obejmuje wynik na sprzedaży produktów, czyli przychody za sprzedaży produktów minus koszty wytworzenia sprzedanych produktów, koszty ogólne zarządu i koszty sprzedaży. Zaliczymy tu również przychody ze sprzedaży skorygowane o wartość sprzedanych towarów i materiałów według cen nabycia i koszty handlowe. Do wyniku operacyjnego należy też wynik na pozostałych kosztach i przychodach operacyjnych pomniejszonych o pozostałe koszty operacyjne. Przychody ze sprzedaży w rachunku zysków i strat podaje się w faktycznie uzyskanych cenach z uwzględnieniem upustów i bonifikat. Według ustawy o rachunkowości do przychodów operacyjnych zalicza się przychody ze sprzedaży produktów, towarów i materiałów (do końca 1994 roku przychody ze sprzedaży materiałów były traktowane jako tzw. pozostałe przychody zewnętrzne). Do pozostałych przychodów operacyjnych, które nie są bezpośrednio związane z działalnością gospodarczą przedsiębiorstwa, zalicza się natomiast: przychody ze sprzedaży lub likwidacji środków trwałych i inwestycji rozpoczętych, odpisanie przedawnionych zobowiązań, otrzymane odszkodowania, kary, grzywny, otrzymane nieodpłatnie składniki majątku, dotacje, subwencje i dopłaty na inne cele niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych albo wykonanie prac rozwojowych, a także nie wykorzystanie zgodnie z przeznaczeniem rezerwy ustalone poprzednio w ciężar pozostałych kosztów Każdemu przychodowi towarzyszy koszt jego uzyskania. W związku z tym do kosztów działalności operacyjnej należą koszty operacyjne związane z prowadzeniem działalności produkcyjnej, usługowej i handlowej oraz pozostałe koszty operacyjne. Do pierwszej grupy zaliczamy wartość sprzedanych towarów i materiałów, koszty wytworzenia produktów, które mogą być ujęte w układzie kalkulacyjnym lub rodzajowym. Układ kalkulacyjny obejmuje koszty wytworzenia produktów, koszty zarządu i koszty sprzedaży. Natomiast w układzie rodzajowym bierze się pod uwagę rodzaj zużytych czynników i siły roboczej, czyli koszty amortyzacji, zużycia materiałów i energii, usługi obce, wynagrodzenia, świadczenia na rzecz pracowników, podatki, opłaty, czynsze i dzierżawy, a także pozostałe koszty materialne i niematerialne. Nie związane bezpośrednio z działalnością gospodarczą przedsiębiorstwa są pozostałe koszty operacyjne. Należą do nich koszty związane ze sprzedażą, likwidacją lub nieplanowanymi odpisami amortyzacyjnymi środków trwałych, zwłaszcza ich wartości w części dotychczas nie umorzonej, odpisanie kosztów inwestycji rozpoczętych, które nie dały zamierzonego efektu gospodarczego, skutki likwidacji wartości niematerialnych i prawnych, odpisanie należności przedstawionych, umorzonych, nieściągalnych oraz utworzenie rezerw, skutki aktualizacji wartości zasobów rzeczowych składników majątku obrotowego, zapłacone odszkodowania, kary i grzywny oraz darowizny na rzecz osób fizycznych i prawnych oraz innych jednostek Drugą część wyniku finansowego stanowi wynik na operacjach finansowych. Jest to różnica między należnymi przychodami z operacji finansowych a kosztami tych operacji. Do przychodów finansowych zalicza się: dywidendy z tytułu udziału w innych jednostkach, kwoty należne i wpływy ze sprzedaży papierów wartościowych, w tym z zakupu obligacji przez emitenta, odsetki i prowizje od środków pieniężnych stanowiących lokaty na rachunkach bankowych, odsetki od udzielonych pożyczek i kredytów, dyskonto potrącone przez jednostkę przy zakupie weksli i czeków obcych, dodatnie różnice kursowe ustalone przy spłacie należności i zobowiązań oraz wycenie środków pieniężnych i papierów wartościowych. Odpowiednio do przychodów występują też koszty finansowe, czyli: odsetki i prowizje od zaciągniętych kredytów i pożyczek, dyskonto potrącone przez nabywcę przy sprzedaży dla niego weksli i czeków, straty na sprzedaży papierów wartościowych, odpisy aktualizujące wartość finansowego majątku trwałego oraz krótkoterminowych papierów wartościowych, ujemne różnice kursowe, utworzenie rezerw na pewne lub prawdopodobne straty, jeśli dotyczą operacji finansowych (np. udzielonych gwarancji lub poręczeń).3 Wynik na działalności gospodarczej skorygowany z wynikiem na operacjach nadzwyczajnych stanowi wynik finansowy brutto. Wynik na operacjach nadzwyczajnych tworzą straty i zyski nadzwyczajne, przez które rozumie się skutki finansowe zdarzeń powstających niepowtarzalnie poza zwykłą działalnością jednostki, a w szczególności spowodowane zdarzeniami losowymi, zaniechaniem lub zamieszaniem pewnego rodzaju działalności oraz postępowaniem upadłościowym. Wynik finansowy netto oblicza się natomiast przez skorygowanie wyniku finansowego brutto o obowiązkowe zmniejszenie zysku lub zwiększenie straty. Chodzi tu głównie o podatek dochodowy oraz inne obciążenia obligacyjne wyniku. Ustalony w ten sposób wynik finansowy pełni w przedsiębiorstwie rolę miernika stopnia realizacji wyznaczonego celu finansowego. Wynik ten określa tempo wzrostu poniesionych w procesie gospodarczym nakładów oraz potencjalne korzyści właścicieli wniesionego do przedsiębiorstwa kapitału. Obliczenie wyniku na poszczególnych poziomach jego tworzenia pozwala identyfikować czynniki, które wpływają na jego Obowiązujący w Polsce wzór rachunku wyników jest dostosowany do potrzeb sprawozdawczości wszystkich podmiotów gospodarczych. W zależności jednak od formy organizacyjno – prawnej niektóre jego elementy mogą się różnić. W firmach, w których wynikiem finansowym jest strata, w rachunku nie występują elementy podziału wyników. W takim wypadku przedsiębiorstwo musi w sprawozdawczości finansowej wykazać źródła pokrycia strat. Straty mogą występować pod warunkiem, że moją charakter przejściowy, ale w perspektywie dłuższego czasu zyski powinny z nadwyżką rekompensować poniesione straty. W polskim prawodawstwie dopuszcza się dwa sposoby zestawienia rachunku wyników, różniące się sposobem ujęcia w nim kosztów. Istnieje rachunek zysków i strat porównawczy, który oparty jest na rodzajowym układzie kosztów oraz rachunek wyników kalkulacyjnych, uwzględniający kalkulacyjny układ kosztów. W pierwszym przypadku istnieje możliwość nie sporządzania kalkulacji. Dla ustalenia wyniku na sprzedaży produktów skorygowane o zmianę stanu produktów pomniejsza się o koszty działalności operacyjnej, obejmujące koszty w układzie rodzajowym. Koszty według rodzajów obejmują między innymi: amortyzację majątku trwałego, zużycie materiałów i energii, usługi obce, wynagrodzenia, narzuty na wynagrodzenie i inne. W przypadku kalkulacyjnego układu kosztów przychody ze sprzedaży pomniejszone są o wartość sprzedanych towarów i materiałów, koszt wytworzenia sprzedanych produktów, koszty ogólne zarządu oraz koszty sprzedaży. Przy tym rozwiązaniu należy prowadzić odpowiednio rozbudowaną ewidencję kosztów i sporządzić kalkulację Trzecią częścią sprawozdania finansowego stanowi informacja dodatkowa. Jest ona uzupełnieniem bilansu oraz rachunku wyników. Informacja ta zawiera dane i wyjaśniania nieodzowne do przedstawienia realnego obrazu sytuacji majątkowej, finansowej i dochodowej firmy. Informacje dodatkowe powinna posiadać objaśnienie stosowanych metod wyceny i sporządzania sprawozdania finansowego oraz przedstawienia przyczyn ich zmian w stosunku do roku poprzedniego. Musi też zawierać uzupełniające dane o aktywach i pasywach bilansu, np. wartość gruntów użytkowanych wieczyście, wartość środków trwałych użytkowanych na podstawie umowy najmu lub dzierżawy, strukturze kapitału podstawowego, podział zobowiązań na krótkoterminowe i długoterminowe, wykaz czynnych i biernych rozliczeń między okresowych itp. Powinny się w tej części sprawozdania znaleźć dane o elementach rachunku wyników, czyli o kosztach zużycia materiałów, energii, usług obcych, amortyzacji, wynagrodzeń oraz podstawowe informacje dotyczące pracowników i organów 1 M. Sierpińska, T. Jachna, op. cit., s. 63. 2 M. Sierpińska, D. Wędzki, op. cit., s. 29-30. 3 M. Sierpińska, T. Jachna, op. cit., s. 66-67. 4 Sierpińska, D. Wędzki, op. cit., s. 31. 5 T. Waśniewski, W. Skoczylas, op. cit., s. 21-22. 6 L. Bednarski, T. Waśniewski, Analiza finansowa w zarządzaniu przedsiębiorstwem, Warszawa 1996, s. 241.

W takim przypadku nie wystąpią różnice kursowe na koncie 20 "Rozrachunki z dostawcami". W innym przypadku powstałą różnicę rozlicza się w dacie realizacji dostawy (powstania przychodu dla celów bilansowych i podatku dochodowego) zaliczając ją do przychodów bądź kosztów finansowych w postaci różnic kursowych.

polski arabski niemiecki angielski hiszpański francuski hebrajski włoski japoński holenderski polski portugalski rumuński rosyjski szwedzki turecki ukraiński chiński niemiecki Synonimy arabski niemiecki angielski hiszpański francuski hebrajski włoski japoński holenderski polski portugalski rumuński rosyjski szwedzki turecki ukraiński chiński ukraiński Wyniki mogą zawierać przykłady wyrażeń wulgarnych. Wyniki mogą zawierać przykłady wyrażeń potocznych. DOCHODY Z ULOKOWANYCH FUNDUSZY, ODSETKI BANKOWE I INNE; DODATNIE RÓŻNICE KURSOWE ERTRAG AUS ANLAGEMITTELN, BANKZINSEN UND SONSTIGE EINNAHMEN, KURSGEWINNE B. mając na uwadze, że na główne elementy tej nadwyżki składa się osiągnięcie dochodów wyższych od zakładanych o 400703258 EUR, niepełne wykorzystanie środków przewidzianych na wydatki w wysokości 1667346181 EUR oraz dodatnie różnice kursowe w wysokości 185541760 EUR, B. in der Erwägung, dass die wichtigsten Komponenten dieses Überschusses Übereinnahmen in Höhe von 400703258 EUR, eine Nichtausschöpfung der verfügbaren Ausgabenmittel in Höhe von 1667346181 EUR und positive Wechselkursdifferenzen in Höhe von 185541760 EUR sind, Dodatnie różnice kursowe, z wyjątkiem zysków z działalności finansowej opisanych w nocie poniżej, są również ujęte w niniejszej pozycji. Wechselkursgewinne sind mit Ausnahme der in Erläuterung unten behandelten Finanztätigkeiten ebenfalls unter diesem Posten erfasst. Oznacza to konieczność przyporządkowania każdej powstałej różnicy kursowej do określonego rodzaju działalności, a jeśli nie jest to możliwie dodatnie różnice kursowe stanowią w całości przychód podlegający opodatkowaniu. Dies bedeutet, dass jede entstandene Kursdifferenz einer bestimmten Art der Tätigkeit zugeordnet werden muss. Sollte dies unmöglich sein, so stellen die gesamten Kursgewinne eine steuerbare Einnahme dar. Inwestycje te są wyceniane metodą sumowania poszczególnych pozycji po najniższym koszcie lub według wartości rynkowej, co eliminuje wszelkie niezrealizowane dodatnie różnice kursowe w ramach portfela. Sie werden fallweise entweder zu den Anschaffungskosten oder zum Marktwert bewertet, wobei der jeweils niedrigere Wert angesetzt wird. Damit wird die Erfassung zurechenbarer nicht realisierter Gewinne, die in diesem Portfolio bestehen könnten, ausgeschlossen. Natomiast niezrealizowane dodatnie różnice kursowe i zyski z tytułu aktualizacji wartości do cen rynkowych związane ze złotem i aktywami walutowymi EBC nie są wykazywane w rachunku zysków i strat, lecz ujmowane w bilansie na koncie różnic z aktualizacji wyceny. Bewertungsgewinne bei diesen Beständen sind hingegen nicht erfolgswirksam , sondern werden unter dem Ausgleichsposten aus Neubewertung direkt in der Bilanz ausgewiesen. mając na uwadze, że na główne elementy tej nadwyżki składa się dodatni wynik po stronie dochodów wynoszący ponad 1,8 mld EUR, niewykorzystane środki po stronie wydatków w wysokości 2,72 mld EUR i dodatnie różnice kursowe w wysokości 22,3 mln EUR, in der Erwägung, dass die Hauptkomponenten dieses Überschusses ein positives Ergebnis bei den Einnahmen in Höhe von über 1,8 Mrd. EUR, eine Ausgabenunterschreitung um 2,72 Mrd. EUR und eine positive Wechselkursdifferenz von 22,3 Mio. EUR sind, Środki te przeznaczone są na pokrycie strat z tytułu ujemnych różnic kursowych poniesionych przez Eurojust przy zarządzaniu budżetem w zakresie, w jakim straty takie nie mogą być kompensowane przez dodatnie różnice kursowe. Diese Mittel sind zur Deckung der von Eurojust bei der Verwaltung ihres Haushalts erlittenen Kursverluste bestimmt, soweit diese nicht gegen Kursgewinne aufgerechnet werden können. Dodatnie różnice kursowe mogą być zarówno zrealizowane jak i niezrealizowane. Nie znaleziono wyników dla tego znaczenia. Wyniki: 9. Pasujących: 9. Czas odpowiedzi: 47 ms. Documents Rozwiązania dla firm Koniugacja Synonimy Korektor Informacje o nas i pomoc Wykaz słów: 1-300, 301-600, 601-900Wykaz zwrotów: 1-400, 401-800, 801-1200Wykaz wyrażeń: 1-400, 401-800, 801-1200

W rachunku zysków i strat błędnie wpisała w przychody i koszty finansowe różnice kursowe. Do kosztów finansowych wpisano saldo Wn z konta Koszty finansowe - ujemne różnice kursowe, a do przychodów finansowych saldo Ma z konta Przychody finansowe - dodatnie różnice kursowe. Prawidłowo spółka powinna wpisać per saldo kont, czyli

Co do zasady różnice kursowe jako koszty lub przychody powinny być kwalifikowane do dochodów z działalności gospodarczej. I choć zdaniem resortu w pewnych przypadkach można je zaliczać do przychodów z kapitałów pieniężnych, to taka wykładnia jest niezgodna z brzmieniem przepisów. W pewnych przypadkach przychody z różnic kursowych należy zaliczać do przychodów z kapitałów pieniężnych. W szczególności różnice na kosztach i przychodach między dniem powstania a zapłaty należy przypisać do tego źródła przychodów, do którego kwalifikuje się samą transakcję – tłumaczy MF w odpowiedzi na pytanie DGP. I dodaje, że podobnie należy postąpić z różnicami kursowymi w sytuacji, gdy podatnik uzyska pożyczkę lub kredyt w celu sfinansowania określonego zdarzenia gospodarczego, którego wynik w postaci przychodu podlega zaliczeniu do źródła zyski kapitałowe. Stanowisko resortu to odpowiedź na jedno z wielu pytań, które podatnicy zadają od początku roku po nowelizacji ustawy o CIT. Wątpliwość dotycząca sposobu rozliczania różnic kursowych wynika z wyodrębnienia przez ustawodawcę dwóch źródeł przychodów (z zysków kapitałowych i pozostałych określanych zazwyczaj jako z działalności gospodarczej). Podatnicy nie mają pewności, do którego z nich zaliczać różnice kursowe. Z literalnego brzmienia przepisów wynikałoby, że nie powinny być wykazywane w źródle zyski kapitałowe, bo art. 7b ustawy o CIT zawiera zamknięty katalog przychodów zaliczanych do tego źródła i nie ma tam przychodów z różnic kursowych. Ale jak się okazuje, Ministerstwo Finansów widzi to inaczej. I choć wykładnia resortu wydaje się logiczna, to eksperci przestrzegają przed bezkrytycznym stosowaniem się do niej, bo – jak podkreślają – nie wynika ona jednoznacznie z obecnego brzmienia ustawy. I nie ma pewności, że z czasem, rozstrzygając indywidualne sprawy, fiskus zdania nie zmieni. Do zapewnienia pełnej ochrony podatników przydałaby się więc interpretacja ogólna bądź nowe objaśnienia podatkowe ministra finansów wydane na podstawie ordynacji podatkowej. Nie wiadomo jednak, czy to nastąpi, dlatego na razie najbezpieczniejszym rozwiązaniem jest wystąpienie o wydanie interpretacji indywidualnej Do końca ubiegłego roku z zaliczeniem różnic kursowych nie było problemu. Ustawa z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( z 2017 r. poz. 2343 ze zm.; dalej: ustawa o CIT) nie przewidywała bowiem podziału na różne źródła przychodów. To się jednak zmieniło. Po nowelizacji ustawy o CIT ( z 2017 r. poz. 2175) od 1 stycznia są dwa źródła przychodów: zyski kapitałowe oraz pozostałe (z działalności gospodarczej). W związku z tym przychody zaliczane do zysków kapitałowych ustawodawca wskazał w art. 7b ustawy. Chodzi o przychody z dywidend, umorzenia udziałów czy zbycia wierzytelności, wartość niepodzielonych zysków w przypadku przekształcenia spółki kapitałowej w spółkę osobową, przychody ze zbycia wierzytelności uprzednio nabytych przez podatnika oraz wierzytelności wynikających z przychodów zaliczanych do zysków kapitałowych, jak również przychody z praw majątkowych z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych. Eksperci wskazują jednak na wiele wątpliwości związanych z nowymi źródłami, w tym problemy z zaliczaniem do jednego ze źródeł różnic kursowych. – Przykładowo, różnica kursowa na opłatach licencyjnych byłaby np. w jednym (zyski kapitałowe) lub drugim źródle (przychody z działalności), w zależności od tego, w którym źródle byłaby sama opłata. Na przeszkodzie takiej logicznej wykładni przepisów stoi jednak to, że katalog przychodów zaliczanych do zysków kapitałowych jest zamknięty i nie ma tam wskazanych przychodów z różnic kursowych – mówi Marek Kolibski, radca prawny, doradca podatkowy i partner w KNDP. Zapytaliśmy Ministerstwo Finansów, jaka wykładnia nowych przepisów dotycząca różnic kursowych jest prawidłowa. Istota odpowiedzi resortu finansów sprowadza się do tego, że różnice kursowe od wartości środków walutowych zgromadzonych na rachunku podatnika, a także różnice kursowe od udzielonych w walucie pożyczek stanowią samoistne, niezwiązane z innymi przychodami źródło wystąpienia przychodu bądź kosztu podatkowego [patrz: stanowisko]. Co do zasady różnice będą więc przychodem lub kosztem zaliczanym do źródła „pozostałe” przychody/koszty podatnika. Przy czym jeśli podatnik uzyska pożyczkę lub kredyt w celu sfinansowania określonego zdarzenia gospodarczego, z którego przychód jest zaliczany do źródła „zyski kapitałowe”, to ewentualne koszty związane z taką pożyczką lub kredytem, w postaci odsetek i różnic kursowych, powinny również zostać rozliczone jako „zyski kapitałowe”. Nieprzemyślane skutki nowelizacji Zdaniem ekspertów, choć stanowisko MF jest logiczne, to niekoniecznie zgodne z brzmieniem przepisów. Jak tłumaczy dr Jowita Pustuł, doradca podatkowy i radca prawny w i Współpracownicy, różnice kursowe zostały wymienione w art. 12 ustawy o CIT. – Natomiast w art. 7b ustawodawca nie wymienia różnic kursowych, które towarzyszą przychodom i kosztom zaliczanym do źródła zyski kapitałowe. Z literalnego brzmienia przepisów wynika więc, że żadne różnice kursowe nie powinny być wykazywane w źródle kapitały pieniężne, bo katalog z art. 7b ustawy o CIT ma charakter zamknięty. Jeśli miałoby być inaczej, należało inaczej sformułować przepisy – analogicznie jak w wypadku kosztów uzyskania przychodów, gdzie ustawodawca nakazał alokować koszty do poszczególnych źródeł – tłumaczy ekspertka. W ocenie Marka Kolibskiego obecne stanowisko MF dopuszczające kwalifikowanie różnic kursowych do źródła „zyski kapitałowe” oznacza, że na etapie prac nad nowelizacją CIT, która obowiązuje od 1 stycznia br., zabrakło czasu na dokładne przeanalizowanie skutków podatkowych rewolucyjnej koncepcji podziału CIT na źródła przychodów. – Różnice na kosztach i przychodach między dniem powstania a zapłaty należy przypisać do tego źródła przychodów, do którego kwalifikuje się samą transakcję. Jest to wykładnia logiczna, choć nie literalna – przyznaje Kolibski. Dodaje, że wykładnię literalną MF proponuje np. w przypadku różnic kursowych powstających na samych przepływach walutowych. Jeśli więc, przykładowo, firma płaci dziś w USD za zakupy, to rozpoznaje spore ujemne różnice kursowe, gdyż nabywała USD drożej. – Jak wynika ze stanowiska MF, niezależnie za co spółka będzie płacić w USD, ujemne różnice kursowe powinna zaliczyć do kosztów działalności gospodarczej, a nie do kosztów zysków kapitałowych – mówi Marek Kolibski. Dodaje, że w zakresie przepływów walutowych stanowisko MF jest zgodne z literalną wykładnią przepisów o CIT, bo przepis wprowadzający listę przychodów ze źródeł zyski kapitałowe po prostu nic nie mówi o różnicach kursowych. Eksperci zwracają uwagę, że zdaniem MF różnice kursowe od udzielonych w walucie pożyczek stanowią samoistne, niezwiązane z innymi przychodami źródło wystąpienia przychodu bądź kosztu podatkowego. – Zatem strata na takiej pożyczce, czyli ujemne różnice kursowe będą zawsze kosztem działalności gospodarczej. Wykładnia literalna, mimo że systemowo niespójna, jest tu zachowana i korzystna dla podatników – komentuje ekspert KNDP. Inaczej jednak MF postrzega różnice kursowe od zaciągniętych pożyczek i kredytów, bo to już zależy od przeznaczenia kredytu lub pożyczki. – Tu MF przyjął wykładnię celowościową i raczej profiskalną. Według tej wykładni, jeśli zaciągnęliśmy pożyczkę na zakup udziałów i w momencie spłaty wartość pożyczki jest wyższa, to koszt ujemnej różnicy kursowej należy zaliczyć do kosztów zysków kapitałowych – stwierdza ekspert KNDP. – Stanowisko MF jest w pełni poprawne pod kątem logicznym, jednak nie jest w pełni zgodne z literalnym brzmieniem przepisu – przyznaje również Piotr Liss, doradca podatkowy i partner w RSM Poland. Jego zdaniem należałoby inaczej traktować dodatnie różnice kursowe (zaliczane do przychodów) i ujemne (stanowiące koszty podatkowe). – Dodatnie różnice należałoby kwalifikować do źródła „pozostałe”. Zupełnie inaczej wygląda jednak kwestia ujemnych różnic kursowych. W tym bowiem przypadku stanowią one koszty uzyskania przychodów i jeśli związane są bezpośrednio z przychodami zaliczanymi do źródła zyski kapitałowe powinny pomniejszać przychody z tego źródła, a jeśli są związane z kosztami pośrednimi, powinny podlegać rozliczeniu według proporcji – uważa Liss. Wtóruje mu Piotr Prokocki, radca prawny z kancelarii DZP. Podkreśla, że w przypadku przychodów z różnic kursowych (dodatnich) trudno mówić o możliwości zakwalifikowania do źródła „zyski kapitałowe”. W jego ocenie trudno jednoznacznie rozstrzygnąć prawidłowość stanowiska MF – z uwagi na to, że katalog przychodów z „zysków kapitałowych”, pomimo zamkniętego charakteru, posługuje się pojęciami nieostrymi. – Obecna regulacja pozostawia po stronie podatników wysoki stopień niepewności – ocenia Piotr Prokocki. – W tej sytuacji Ministerstwo Finansów powinno jak najszybciej wydać interpretację ogólną – mówi Marek Kolibski. – Dopiero ona zapewni ochronę podatnikom, którzy będą rozliczali różnice kursowe zgodnie z zaprezentowanym stanowiskiem MF – dodaje. Eksperci nie mają wątpliwości – podatnicy, którzy muszą rozliczać różnice kursowe (dodatnie i ujemne), powinni zabezpieczyć się na wypadek kontroli i zakwestionowania tych rozliczeń. Podpowiadają, że najlepszym rozwiązaniem jest wystąpienie o wydanie interpretacji indywidualnej. Nie wiadomo bowiem, czy resort zdecyduje się na wydanie interpretacji ogólnej lub choćby objaśnień podatkowych, które miałyby moc wiążącą dla wszystkich podatników, którzy muszą mierzyć się z opisanym problemem. Przychody zaliczane do zysków kapitałowych zostały wskazane w obowiązującym od 1 stycznia br. art. 7b ustawy o CIT, ale w katalogu tym nie wymieniono przychodów z różnic kursowych. Dopiero interpretacja ogólna ministra finansów zapewniłaby ochronę podatnikom, którzy będą rozliczać różnice kursowe zgodnie z zaprezentowanym stanowiskiem MF. Podstawowym skutkiem rozdziału źródeł przychodów w CIT jest brak możliwości kompensowania strat z kapitałów pieniężnych z dochodami z pozostałej działalności spółek kapitałowych. Stanowisko Ministerstwa Finansów z 11 kwietnia 2018 r. Przepisy art. 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ( z 2017 r. poz. 2343 ze zm.; dalej: ustawa o CIT) określają praktycznie trzy kategorie dodatnich lub ujemnych różnic kursowych: 1) różnice kursowe między wartością przychodu należnego a przychodu faktycznie uzyskanego oraz kosztu zarachowanego a faktycznie poniesionego, czyli tzw. różnice na należnościach i zobowiązaniach wyrażonych w walucie obcej, 2) różnice kursowe od środków walutowych zgromadzonych na rachunku podatnika, czyli różnice między wartością tych środków z dnia ich wpływu na ten rachunek i z dnia wypływu z tego rachunku, 3) różnice kursowe od otrzymanych/udzielonych w walucie pożyczek lub kredytów, wyliczane pomiędzy ich wartością z dnia otrzymania/udzielenia pożyczki lub kredytu a ich wartością w dniu spłaty. Pierwsze ze wskazanych wyżej różnic kursowych (dodatnie lub ujemne) powstają wówczas, kiedy wartość przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej, albo kosztu zarachowanego wyrażonego w walucie obcej, po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest inna (niższa lub wyższa) od wartości tego przychodu (kosztu) w dniu jego faktycznego otrzymania (faktycznego poniesienia), przeliczonej na złote według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia. Celem tej regulacji jest zatem „korekta” wysokości wcześniej zarachowanego przychodu należnego (kosztu zarachowanego) i określenie osiągniętego przez podatnika przychodu (poniesionego kosztu) w rzeczywistej wysokości, z uwzględnieniem kursu waluty z dnia jego faktycznego uzyskania (poniesienia). Jeżeli zatem wyżej wspomniany przychód lub koszt podlegają uwzględnieniu – zgodnie z przepisami ustawy o CIT – w źródle „zyski kapitałowe” bądź w źródle „pozostałe przychody”, to ich „korekta” również powinna zostać ujęta w tym samym źródle przychodów. Różnice kursowe od wartości środków walutowych zgromadzonych na rachunku podatnika, a także różnice kursowe od udzielonych w walucie pożyczek, stanowią samoistne, niezwiązane z innymi przychodami źródło wystąpienia przychodu bądź kosztu podatkowego. Z uwagi na to, iż definiujący zyski kapitałowe art. 7b ustawy o CIT nie kwalifikuje tego typu przychodów do „zysków kapitałowych”, różnice takie stanowić będą przychody lub koszty podlegające uwzględnieniu w pozostałych przychodach (kosztach) podatnika. W przypadku jednak, kiedy podatnik uzyska pożyczkę lub kredyt w celu sfinansowania określonego zdarzenia gospodarczego, którego wynik w postaci przychodu podlega zaliczeniu do źródła „zyski kapitałowe”, to w takim przypadku ewentualne koszty związane z taką pożyczką lub kredytem, w postaci odsetek i różnic kursowych – stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o CIT w związku z art. 7 ust. 2 tej ustawy – również powinny zostać ujęte w źródle „zyski kapitałowe”. Zasady obowiązywać będą w przypadku, gdy podatnik – stosownie do treści art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT – ustalać będzie różnice kursowe na podstawie przepisów o rachunkowości. Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą wydawcy INFOR PL Kup licencję

Inwestycje długoterminowe (pozycja A.IV) to składniki aktywów trwałych, utrzymywane przez jednostkę w okresie powyżej roku od dnia bilansowego w celu osiągnięcia z nich korzyści ekonomicznych. Zalicza się do nich nieruchomości lub wartości niematerialne i prawne zaliczane do inwestycji, długoterminowe aktywa finansowe oraz inne

Czym są różnice kursowe? Jak należy je prawidłowo ustalić i księgować? Metoda bilansowa czy metoda podatkowa? Odpowiedzi na te pytania oraz kilka innych ciekawych faktów na temat różnic kursowych znajdziesz w artykule poniżej. Jak powstają różnice kursowe? Krajowe prawo nakłada na podatników obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych w polskich złotych. Przy transakcjach oraz zdarzeniach gospodarczych w walutach obcych konieczna jest wycena aktywów, pasywów, przychodów oraz kosztów po kursach odpowiednio uregulowanych przepisami. W wyniku zapłaty za zobowiązania lub należności bądź wyceny bilansowej powstają różnice kursowe. Do prawidłowej wyceny zdarzeń gospodarczych zastosowanie mają przepisy prawa bilansowego, podatkowego oraz Międzynarodowe Standardy Rachunkowości. Ważne! Wybór drugiej z powyższych metod wyceny nakłada na podatnika obowiązek zawiadomienia właściwego naczelnika urzędu skarbowego, w przewidzianym do tego terminie. Różnice kursowe zrealizowane i niezrealizowane Różnice kursowe zrealizowane powstają w chwili uregulowania rozrachunków, sprzedaży środków pieniężnych, udziałów. Różnice kursowe niezrealizowane powstają natomiast przy wycenie bilansowej niezapłaconych należności i zobowiązań. Jak prawidłowo ustalić różnice kursowe? Różnice kursowe ustala się zgodnie z art. 30 ust. 1 i 2 Ustawy o rachunkowości. Zgodnie z ustawą wyceniamy wszystkie bieżące zdarzenia, które mają miejsce podczas okresu obrachunkowego. Ponadto przynajmniej raz w tym okresie dokonujemy wyceny bilansowej. Wycena zdarzeń gospodarczych w ciągu roku Wyrażone w walutach obcych operacje gospodarcze ujmuje się w księgach rachunkowych na dzień ich przeprowadzenia po kursie: faktycznie zastosowanym w tym dniu, wynikającym z charakteru operacji, w przypadku sprzedaży lub kupna walut oraz zapłaty należności lub zobowiązań; średnim ogłoszonym dla danej waluty przez Narodowy Bank Polski z dnia poprzedzającego ten dzień w przypadku zapłaty należności lub zobowiązań, jeżeli nie jest zasadne zastosowanie kursu, o którym mowa powyżej, a także w przypadku pozostałych operacji. Wycena bilansowa Nie rzadziej niż na dzień bilansowy wycenia się wyrażone w walutach obcych: składniki aktywów i pasywów po obowiązującym na ten dzień średnim kursie ogłoszonym dla danej waluty przez Narodowy Bank Polski, gotówkę znajdującą się w jednostkach prowadzących kupno i sprzedaż walut obcych po kursie, po którym nastąpił jej zakup, jednak w wysokości nie wyższej od średniego kursu ogłoszonego na dzień wyceny dla danej waluty przez Narodowy Bank Polski. Jakie stosujemy metody rozliczania różnic kursowych? Dla celów podatkowych istnieją dwie metody ustalania różnic kursowych: metoda podatkowa - w rachunku podatkowym uwzględniane są tylko różnice kursowe zrealizowane, metoda bilansowa - wszystkie różnice kursowe (zrealizowane i niezrealizowane) uwzględnia się w rachunku podatkowym. Podatnicy prowadzący księgi rachunkowe mają możliwość wyboru stosowanej metody. Natomiast podatnicy rozliczający podatek na zasadach ogólnych (prowadzący księgę przychodów i rozchodów oraz rozliczający się w ramach ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych) nie mają takiego wyboru - jedyną opcją jest metoda podatkowa. Na podstawie art. 24c ustawy o i ustawy o różnice kursowe dodatnie zwiększają przychody, a różnice ujemne zwiększają koszty. Zgodnie z Ustawą o rachunkowości różnice kursowe dodatnie zwiększają Przychody finansowe- konto 750-1, a różnice kursowe ujemne zwiększają Koszty finansowe- konto 751-1. Różnice kursowe w uzasadnionych przypadkach zaliczane są do kosztu wytworzenia produktów lub ceny nabycia towarów, a także ceny nabycia lub kosztu wytworzenia środków trwałych, środków trwałych w budowie lub wartości niematerialnych i prawnych - art. 30 ust 4 Ustawy o rachunkowości. Natomiast w metodzie podatkowej różnice kursowe niezrealizowane nie są uznawane odpowiednio za koszt i przychód podatkowy. Wskazane jest, aby takie różnice kursowe księgować na kontach niestanowiących kosztów i przychodów podatkowych. Na przykład “Przychód finansowy PNP” - konto 752-1 i “Koszty finasowe NKUP” - konto 753-1. Przykład 1. Firma na 31 lipca 2017 posiada rozrachunki: należności 2000 EUR z dnia 20 czerwca 2017 wycenione po średnim kursie NBP z dnia roboczego poprzedzającego wystawienie faktury, czyli 19-06-2017 tabela 116/A/NBP/2017 4,2112 2000 EUR x 4,2112 = 8422,40 zł, zobowiązania 1000 EUR z dnia 20 czerwca 2017 wycenione po średnim kursie NBP z dnia roboczego poprzedzającego wystawienie faktury, czyli 19-06-2017 tabela 116/A/NBP/2017 4,2112 1000 EUR x 4,2112 = 4211,20 zł. Na 31 lipca 2017 dokonano wyceny bilansowej należności i zobowiązań po kursie NBP z dnia wykonania wyceny. Tabela 146/A/NBP/2017 kurs 4,2545 należności 2000 EUR x 4,2545 = 8509 zł zobowiązania 1000 EUR x 4,2545 = 4254,50 zł Powstałe z wyceny bilansowej różnice kursowe: dla należności 86,60 zł dodatnia różnica kursowa dla zobowiązań 43,30 zł ujemna różnica kursowa Księgowanie Kilka faktów na temat metod ustalania różnic kursowych w księgach rachunkowych Metoda bilansowa Metoda podatkowa Jakie obowiązki? - obowiązek poddawania badaniu sprawozdania finansowego przez biegłego rewidenta w okresie stosowania metody oraz przez okres nie krótszy niż 3 lata, - zawiadomienie w formie pisemnej naczelnika urzędu skarbowego o wybranej metodzie w terminie do końca pierwszego miesiąca roku podatkowego. Przy rozpoczęciu działalności w terminie do 30 dni od daty rozpoczęcia. Brak spełnienia warunków oraz zgłoszenia do urzędu skarbowego. Podstawa prawna art 14b ust. 4 ustawy o art. 9b ust. 3 ustawy o Jak stosować? Do przychodów i kosztów podatkowych zalicza się różnice kursowe z tytułu: - transakcji walutowych - z wyceny składników aktywów i pasywów w walucie obcej - wyceny bilansowej. Wycenę bilansową przeprowadza się w wybranych terminach i stosuje przez cały okres obrachunkowy. Terminy wynikające z ustawy : - na ostatni dzień miesiąca i ostatni dzień roku podatkowego lub - na ostatni dzień kwartału i ostatni dzień roku podatkowego lub - na ostatni dzień roku podatkowego. Do przychodów i kosztów podatkowych zalicza się różnice kursowe z tytułu: - otrzymania przychodu w walucie obcej, - zapłaty kosztu w walucie obcej, - wpływu lub wypływu środków pieniężnych lub wartości pieniężnych, - zwrotu kredytu lub pożyczki walutowej, - spłaty kredytu lub pożyczki walutowej. Wszelkie inne różnice powstałe np. z wyceny bilansowej, nie są ani kosztem, ani przychodem podatkowym. Podstawa prawna art. 14b ust. 4 ustawy o art. 9b ust. 2 ustawy o art. 24c ust. 2 i 3 ustawy o ust. 2 i 3 ustawy o Różnice kursowe a VAT W sytuacji gdy polski kontrahent wystawia fakturę polskiemu kontrahentowi w walucie obcej, wyceniając fakturę, wylicza się różnice kursowe od kwoty brutto. Tym samym od wartości netto i VAT. Całość różnicy kursowej jest kosztem lub przychodem podatkowym Różnice kursowe od wartości netto będą kosztem lub przychodem podatkowym. Natomiast od wielkości kwoty VAT już nie, ponieważ przychód i koszt ustalany jest od wielkości w kwocie netto. Przykład 2. Firma posiada zobowiązania do klienta krajowego w walucie EUR. Różnice kursowe do celów podatkowych rozlicza metodą podatkową. Faktura VAT 1000 Euro netto + 230 Euro VAT wystawiona dnia 5 lipca 2017 po średnim kursie NBP z dnia poprzedzającego dzień wystawienia faktury ( r.) 4,2428 1000 EUR x 4,2428 = 4242,80 zł 230 EUR x 4,2428 = 975,84 zł zapłata miała miejsce 21 lipca 2017 po kursie zakupu 4,2311 1000 EUR x 4,2311 = 4231,10 zł 230 EUR x 4,2311 = 973,15 zł W wyniku zapłaty powstały różnice kursowe: od kwoty netto 11,70 zł od kwoty VAT 2,69 zł Księgowanie

W161.